Hester werd als baby gestolen: 'Ik wil nooit meer zonder identiteit leven'

"Tien dagen oud was ik, toen ik in Nederland aankwam. Die datum is zo ongeveer het enige dat klopt op mijn adoptiepapieren, bleek later. Mijn adoptieouders in Nederland kregen een telefoontje dat ik was geboren en ze vlogen naar Libanon om mij op te halen. Mijn moeder had vruchtbaarheidsproblemen maar had een grote kinderwens. De tijdsgeest was toen heel anders, zij en mijn vader dachten er echt goed aan te doen om een kind uit de oorlog te 'redden'. Ze deden dit met de beste bedoelingen en gingen ervan uit dat de adoptie compleet legaal was.

Adoptie werd in die tijd geromantiseerd: ouders deden iets 'goeds' en de kinderen moesten vooral dankbaar zijn dat ze uit de armoede werden gehaald. Er werd voorbij gegaan aan het feit dat kinderen uit hun natuurlijke omgeving en bij hun familie werden weggerukt. In mijn geval was dat nog eens extra cru, want ik had een tweelingzus die ik pas vijfenveertig jaar later weer zou zien."

"In Nederland groeide ik op in een warm, liefdevol gezin. Anderhalf jaar na mijn komst adopteerden mijn ouders nog een baby uit Libanon via een erkende stichting. Met mijn zusje kon ik het goed vinden, op het erf van onze boerderij konden we lekker ravotten. Ik was niet ongelukkig, maar ik voelde me wel altijd 'anders'. Alsof ik iets miste. Op school vond ik het moeilijk om aansluiting te vinden met andere kinderen."

Met niemand een bloedband

"Als puber kreeg ik steeds meer vragen over mijn herkomst. Het maakte me verdrietig en onrustig dat ik mijn verhaal niet kende en met niemand een bloedband had. Vaak dacht ik aan mijn biologische moeder. Dan vroeg ik me af of ik op haar leek en waarom ze mij niet wilde. Zo voelde mijn adoptie onbewust voor mij: als een afwijzing. Alsof ik het niet waard was om van te houden en om voor te zorgen.

Deze overtuiging droeg ik ook als volwassene met mij mee. Ik had relaties met foute types die niet altijd goed voor mij waren, omdat ik weinig eigenwaarde had. Achteraf is dat zo zonde, omdat ik twee keer gewenst was: door mijn adoptieouders én door mijn biologische ouders."

"In 2004 ging ik voor het eerst met mijn zus en ouders naar Libanon. Het voelde meteen als thuis, ondanks de drukte op straat en de verstikkende diesellucht. De mensen lijken er op mij; het zijn gastvrije druktemakers die graag een praatje maken. Toen ik terugvloog naar Nederland, voelde het alsof mijn buik werd opengereten. Ik voelde me verscheurd."

Ouders 'unknown'

"Dat er iets niet klopte met mijn adoptie, wist ik toen al. Ik was begin twintig toen ik een jongen sprak die ook uit Libanon geadopteerd was. Hij vertelde me dat de man van de zogenaamde erkende stichting die mijn adoptie had geregeld harstikke corrupt was en voor de overheid werkte, en dat mijn adoptie illegaal was.

Blijkbaar mogen kinderen uit Libanon helemaal niet worden geadopteerd. Dit nieuws was confronterend maar ook een bevestiging van wat ik altijd al voelde: dat er iets niet klopte. Op mijn adoptiepapieren stond 'unknown' bij de namen van mijn ouders, dus naar hen op zoek gaan was voor mij heel lastig."

"Ik kreeg contact met meerdere adoptiekinderen uit Libanon, en we kwamen erachter dat er bij velen van ons dezelfde artsen betrokken waren bij onze geboorte en dat we allemaal op een heel uur geboren zouden zijn. Behoorlijk verdacht dus. Met een groepje schakelden we twaalf jaar geleden het programma Spoorloos in, maar helaas liep dat op niets uit."

DNA-match

"Ik ben gelovig en toen ik vorig jaar sprak met een christelijke rapper zei hij tegen mij: 'Als jij het vraagt, zul jij het ontvangen'. Ineens realiseerde ik me dat ik nooit bad voor antwoorden op waar ik vandaan kom, terwijl dat een van mijn grootste levensvragen is. Voor het eerst ging ik hiervoor bidden, en prompt de volgende dag was er een match met een biologische nicht van mij.

Een aantal maanden ervoor had ik mijn DNA toegevoegd aan de familiedatabank 23 and Me. Er werd door een DNA-specialiste contact gelegd met mijn nicht, die vertelde dat haar tante bevallen was van een tweeling, maar dat haar was verteld dat een van haar dochtertjes was overleden. De nicht vertelde dat haar oom en tante – mijn ouders dus – niet meer leefden, maar dat ik dus wel een tweelingzus had, naast nog eens drie halfbroers, drie halfzussen en drie volle zussen."

"Toen ik dat hoorde, viel er zo veel op z’n plek. Mijn onrust, de eenzaamheid, het knagende gevoel dat er iets ontbrak, dat kwam allemaal doordat ik was gescheiden van mijn tweelingzus. De volgende dag al kon ik videobellen met mijn zus Mirvat. Toen ik haar zag, was het alsof ik in mijn eigen ogen keek.

Mirvat kon mij meer details vertellen. Zij was negen jaar toen onze ouders haar vertelden dat ze een overleden tweelingzus had, maar zij had altijd gevoeld dat ik nog leefde. Ik ben tien minuten na haar geboren. Heel graag wilde ik weten of mijn moeder mij nog heeft vastgehouden, en dat kon mijn oudste halfzus bevestigen. Ik brak toen ik dat hoorde, dit betekende zo veel voor mij."

Hartproblemen 

"De artsen hadden mijn ouders verteld dat ik iets mankeerde aan mijn hart, met die smoes werd ik weggehaald bij mijn moeder. De volgende dag vertelden ze haar dat ik dood was. Mijn vader haastte zich naar het ziekenhuis, hij eiste dat hij mij nog mocht zien. Maar hem werd verteld dat ik al begraven was. Hij is toen naar de begraafplaats gegaan, maar ik mocht niet worden opgegraven.

Mijn ouders waren boos en voelde zich verslagen, en ze kozen ervoor om te geloven dat ik echt dood was. Ik denk dat ze in hun hart wisten dat dit niet waar was, maar ze moesten door voor hun andere negen kinderen. Bovendien was hun land in oorlog, ze moesten overleven."

"Het was een bizar verhaal, bijna als in een film. Wie wordt er nou als baby gekidnapt? Maar gek genoeg vond ik het ook een geruststelling. Het was niet de keuze van mijn ouders om mij af te staan, ik was wel degelijk door hen gewenst en geliefd. Toch vond ik het ook heel heftig om te verwerken. Als ik op tv een tweeling geboren zag worden, dacht ik: op dat punt werd ik al weggehaald. Ik was geneigd om veel dingen weg te stoppen, maar dit gegeven heb ik echt moeten doorvoelen."

Niet verlaten, maar gezegend 

"Afgelopen maart ontmoette ik Mirvat voor het eerst. Dat was heel bijzonder, alsof we weer één werden. 'I found it!', riep ik met mijn handen in de lucht. Het stukje dat ontbrak had ik gevonden. De ochtend na onze ontmoeting voelde ik dat ik mijn hele leven met een half hart heb geleefd. Dat is nu weer heel.

Dit gevoel gun ik veel meer geadopteerde kinderen én moeders die nog altijd ten onrechte denken dat hun kind overleden is. Daarom is het zo belangrijk om je DNA in een database te zetten. Mirvat en ik hebben leuk contact, we spreken elkaar geregeld.

Nooit meer wil ik zonder de waarheid en vooral zonder identiteit leven. Door de antwoorden weet ik nu wie ik ben. Er zit nu geen verdriet meer achter mijn glimlach, mijn blik is lichter. Ik ben niet verlaten, maar juist gezegend."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl