'Pubermeisjes weten precies hoe ze hun moeders kast kunnen leegroven'

Puk groeide maar door, het zou niet lang duren of ze had me ingehaald. Ik genoot heel bewust en zo lang het kon van de knuffels nu ik er nog bij kon en van de kusjes die ik op haar voorhoofd kon geven. Nog één keer knipperen en zij zou mij op mijn kleine knarretje kussen, zoveel was zeker.

Puk had ontdekt dat haar hoeveelheid kleding recentelijk spontaan was verdubbeld. Dat was niet zo, maar zij vond van wel. De kledingkast van haar moeder was een verleidelijke oase geworden vol verborgen schatten en parels. Dat betekende dat ik af en toe spullen kwijtraakte, zoals mijn favoriete blouse.

"Hoe kom je daar nou weer aan?", vroeg ik verbaasd, de eerste keer dat ze in mijn lievelingsblouse de trap kwam afgesjokt. "Ik vond hem zo prachtig, ik vond het zo’n mooie blouse, zo geweldig, dat ik hem wel moest dragen vandaag." Ja, die pubermeisjes wisten precies wat ze moesten zeggen om hun moeders het zwijgen op te leggen.

Ik zuchtte. "Hij staat je geweldig. Doe je voorzichtig?" "Heel", beloofde ze. Een paar uur later kwam ze terug met een pennenstreep over de lengte van haar romp. "Oeps, sorry", zei ze, "ik deed het niet expres." "Mijn kast is voorlopig weer verboden terrein voor jou", zei ik streng, en gooide de blouse met vlekkenspul in de wasmachine.

Lange dochters

In de winkelstraat, een paar dagen later, bij de bakker ’s ochtends vroeg, kwam ik Frans tegen. Frans' dochter is een jaar ouder dan Puk, en minstens zo lang. "Ik zag Puk nog fietsen, wat is ze groot", zei hij, "net als Pien, hè?"

"Mooi verhaal wel, want Joyce koopt 'kleren voor Pien', een heleboel, maar vervolgens zie ik Joyce erin lopen." Hij schaterde vrolijk en verliet de bakker met een grote zak croissants. 

Verdomd! Dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Wat slim van Joyce! Het kan natuurlijk ook andersom. Dan maakten we van die kledingkasten gewoon een wisselwerking in plaats van eenrichtingsverkeer. Dan koop ik de komende tijd 'kleren voor Puk', die ik dan vervolgens meteen uit haar kast trek 'om een keertje te lenen'. Ha!

Tevreden fietste ik naar huis. De komende jaren zou dit nog weleens goed kunnen werken. Wat slim van Joyce. En wat fijn toch dat er altijd moeders zijn die net even wat verder waren in de ontwikkeling met de kinderen dan ik, en van wie ik zo goed kon afkijken.

Zo maar meteen even online kijken. Puk had nog een nieuw lentejasje nodig, eentje die leuk boven een spijkerbroek stond. Die zou ik meteen maar even voor haar bestellen, want die grote meid had het helemaal verdiend.

Leuk toch?! Zo'n kind dat bijna even groot is. En nu maar hopen dat ze niet als een malle blijft doorgroeien. Niet alleen voor die dubbele garderobe, maar vooral ook voor die kusjes op haar hoofd.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.