'Als serieverslaafde voel ik me soms genaaid door tips van vrienden'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week vraagt ze zich af hoe het kan dat ze zo serieverslaafd is. "Ik kijk, maar liever zou ik er nu mee stoppen."
Het was een vloek en een zegen als er vrienden waren langsgeweest. Want het was gezellig (zegen). Ze hadden altijd wel een tip voor een serie die we echt moesten zien, en dan waren we weer hooked aan een serie die al onze tijd en energie opslokten (vloek).
Vooral Anne had er een handje van ons te adviseren. Annes tips waren fijn, want wat zij aanraadde, lag meestal in het straatje van manlief en mij, terwijl we er zelf niet zo snel voor zouden hebben gekozen. Nee, de smaak van Anne, daar kon ons algoritme totaal niet tegenop, daar zaten echt pareltjes tussen. Maar dan nog was het zonde van onze tijd. Vaak.
Soms voelde ik me bijzonder genaaid door een tip. Zoals de tip van Daan. Dark zei ze, en daar gingen we. Het eerste seizoen was spannend, maar zoals eigenlijk altijd gaat met lange series: vanaf het derde seizoen waren ze geen reet meer aan. Eigenlijk zouden tv-series niet meer dan drie seizoenen mogen duren. Standaard.
Want na drie seizoenen wisten de schrijvers ook niet meer hoe nu verder en werden verhaallijnen wappie. Was er niets meer uit te knijpen, qua oorspronkelijke verhaal. Werden er rare alternatieve verhaallijnen opgetuigd die er niet toe deden, kwamen er vreemde gebeurtenissen voor die niet logisch waren. Daar konden knappe, ontblote indrukwekkende torso's, zoals die van Red Jamie in Outlander, niet tegenop.
'Stoppen of door?'
In het geval van Dark was er nog iets ergers aan de hand: de schrijvers van de serie wisten ook niet hoe lang ze mochten doorschrijven. De vele zijweggetjes en de introductie van nog meer personages leidde tot een totaal onbevredigend plotseling einde, waar knopen aan eindjes werden gelegd die niet klopten. Kortom: Daan vertrouwen we niet meer, als het op serie-aanraden aankomt.
Vooral cliffhangers bleken bijzonder verslavend"
De tijd tussen de verschillende series die we volgden - laat ik het interserie noemen - was stiekem wel lekker rustig. Saai ook, want dan waren we aangewezen op films en schreeuwerige documentaires die niet altijd bevredigend waren. Zo'n serie was soms echt afzien.
"Gaan we hiermee door? Of zullen we stoppen?"
"Laten we stoppen als Ragnar dood is."
En dan stopten we toch niet, ondanks gemaakte afspraken met elkaar. Dan gingen we door tot het bittere eind, met die andere verhaallijnen en nieuwe personages. Want we wilden toch het einde weten. Vooral cliffhangers bleken bijzonder verslavend.
Verslavend
Zo verslavend, dat we sinds kort ook series louter clifhangerbingen. Dan kijken we de laatste tien minuten van het einde van een aflevering en de eerste tien minuten van de volgende. Doorspoelen tot de laatste tien minuten - en als er vragen zijn even googelen hoe het ook alweer zat.
Hoe kan het toch dat die krengen zo verslavend zijn? Terwijl ik er soms dus niet eens van geniet? Het is net alsof je met een rol Bastognes op de bank zit waarbij je tegen jezelf zegt: 'Ik neem er drie, hooguit', maar een kwartier later toch gedachteloos die hele rol naar binnen hebt geklapt. En dan, als je je hebt voorgenomen om nooit meer koekjes te eten, de volgende dag rustig aan een bak chocopinda's begint. Het is verschrikkelijk en er komt geen einde aan. Zucht.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.