Jeugdvrienden Stella en Martin werden eindelijk 'n stel, maar niet voor lang

"Naarmate je ouder wordt, heb je steeds minder mensen om je heen die weten hoe het vroeger thuis was. Die je ouders kennen, en je broers. Die het leven in jouw gezin zagen en soms hele zaterdagen meemaakten. 

Martin wel. Mijn hele puberteit zat hij bij mij of ik bij hem. Na ons eindexamen gingen we allebei in een andere stad studeren. We wisten zeker dat we contact zouden houden, maar zoals dat gaat: het leven gebeurde en we verloren elkaar uit het oog. Nooit uit het hart, trouwens."

"Door de jaren heen zocht ik Martin weleens op via Facebook en Twitter, maar ik kon hem nergens vinden. Vooral in de periode van mijn scheiding voelde ik soms de behoefte om met hem te praten, al deed het er niet eens toe wat hij zou zeggen. Met Martin was het altijd veilig en onvoorwaardelijk, zonder dat het ongelijkwaardig was. 

Martin was er voor me toen mijn vader overleed. Ik was er voor hem toen zijn ouders uit elkaar gingen en zijn moeder een vreselijke nieuwe vriend kreeg. We spraken altijd over alles, dat is me met geen enkele andere man gelukt."

Niks veranderd

"Zowaar, ruim vier jaar geleden bleek Martin ineens de scheids bij de voetbalwedstrijd van mijn jongste zoon. Alsof het spontaan sneeuwde in april. Hij was niks veranderd in die twintig jaar. Ik keek dwars door de rimpels heen en zag diezelfde lieve jongen als ooit in de aula op school."

"We spraken af, weekenden achter elkaar, alsof we haastig de verloren jaren wilden inhalen. Nu werd het wél liefde. Hollywoodesque bijna, hoe we de vriendschap van vroeger en de liefde van nu kneedden tot een happily ever after. Dachten we."

Scheurtjes niet willen zien

"Want in ons enthousiasme zagen we de scheurtjes niet. Of we wilden ze niet zien. Een relatie, een leven delen, echt ruimte laten voor de ander bleken we alleen in gedachten te kunnen.

In de praktijk ging het van mijn en dijn en hadden we ineens te maken met verwachtingen. Ruzie, roepen, op zolder slapen. Het proberen om de liefdesrelatie te laten werken, dreef ons juist verder uit elkaar. Het werd neus tegen neus in plaats van wang tegen wang."

"Ik was de eerste die het doorhad, Martin was de eerste die het durfde toe te geven. 'Dit zijn wij niet', zei hij. 'Hoe we nu doen is geen 'MarStel arts'.' Onze geuzennaam sinds de middelbare en zo voelde het inderdaad niet meer."

Oude Stella terug

"Inmiddels zijn we bijna een jaar uit elkaar als lovers en weer helemaal samen als vrienden. Dat kostte best een paar tranen, onze harten wennen niet even snel aan de nieuwe situatie, maar we zijn er wel.

Laatst waren we samen naar een festival, met een groep vrienden. Martin fluisterde in mijn oor dat hij eindelijk de oude Stella weer zag, en hoe fijn dat was. En zo is het. Nu we de romantische liefde hebben durven loslaten, krijgt de onvoorwaardelijke liefde weer alle ruimte om te bloeien. Onze wortels liggen zo diep, die moeten we niet verstikken met te veel vallende bladeren." 

"Als vrienden lukt het ons wel om verwachtingen los te laten en ruimte voor onszelf te nemen. Ik weet niet precies waarom het dan als geliefden niet wilde, maar in feite maakt dat ook niet meer uit. Want de liefde is er. 

Beste vrienden

"We zijn beste vrienden en ik ben dolblij dat Martin weer in mijn leven is, en ik in het zijne. En ik ben trots op ons, dat we het lef hebben om deze nieuwe weg in te slaan en de verbinding te laten meegroeien. 

Al denk ik wel dat het helpt dat we nu allebei nog geen nieuwe liefde hebben. Maar zelfs dan laat ik Martin niet meer los."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.