'Corona? Nee joh, dit is toch gewoon een lichte verkoudheid?'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week hoest ze de longen uit haar lijf. Maar corona kon het niet zijn, toch? "Ondanks de pillen, poeders en puffers, lukte het me niet door te buffelen zoals ik gewend was."
Het begon na een regenachtige voetbalwedstrijd waar het team én de ouders langs de lijn als verzopen katten naar huis vertrokken. Twee dagen later begon Olle (10) te hoesten, de trainer appte dat zij geen les kon geven vanwege een afwezige stem.
Terwijl Olle op de bank zijn longen uit zijn lijf hoestte, voelde ik de klieren in mijn nek vlammen. Ik negeerde het. Er waren deadlines en de schoorsteen moest blijven roken. Bovendien draaide het huishouden gewoon door. Mijn strategie was daarom: volledig ontkennen, die boel.
Na een paar dagen huppelde Olle fris en fruitig naar school, terwijl ik het gezin inmiddels wakker hield met mijn nachtelijk geblaf. Ik vond dat er nog steeds niets aan de hand was, maar manlief kocht bij de apotheek voor de zekerheid toch maar een grote fles hoestdrank en een jaarvoorraad ibuprofen. Ik raakte er spontaan mijn stem van kwijt.
Corona
Een vriendin die ik had ingelicht over de situatie appte dat ik misschien wel corona had. Nee joh, dit was een lichte verkoudheid, appte ik terug, meer niet. Toch? Corona, hoe kwam ze erbij? En je stem kwijtraken, was dat dan een symptoom van een nieuwe versie, ofzo? Nieuwsgierig naar coronaklachten 2024 bezocht ik de website van het RIVM.
Ik begreep geen klap van wat ik las. De virusdeeltjes waren vermeerderd, maar of er sprake was van een heuse coronapiek, kon ik niet vinden. Met de tabellen met 'gemiddelde virusvracht' en 'percentage deelnemers infectieradar' kon ik niet veel, en bij het zien van de verschillende gekleurde lijntjes duizelde het voor mijn ogen.
Bovendien. Ik had geen koorts en voelde me niet slap. Al lukte het me niet helemaal om, ondanks de pillen, poeders en puffers, door te buffelen zoals ik gewend was. Op zondag, de enige dag dat ik echt niets hoefde, bleef ik na enig aandringen van manlief de hele dag in bed liggen.
Misschien was het een ordinaire griep? In bed googelde ik op 'kenmerken griep', maar las dat de griep voor december eigenlijk niet voorkwam. Slap werd ik steeds meer. De gang naar de wc en terug voelde als een halve marathon. Maar dan nog. Ik had gewoon een simpele verkoudheid waar ik misschien een beetje heel erge last van had, oké?
Op Instagram zag ik positieve coronatestjes voorbijkomen. Ik stuurde beterschapskusjes en hoestte en rochelde dat het een lieve lust was. "Ik zou een test kunnen doen", zei ik tegen manlief toen hij een kop thee kwam brengen, "maar daar heb ik de kracht niet voor."
Voor de zekerheid sloot ik mezelf toch maar op in de slaapkamer. Ik had onrustige dromen waarin ik de jackpot won en van het geld tickets kocht voor een reis naar Aruba tot begin april. Ik zag mezelf al op het strand met een cocktail in mijn hand terwijl de kinderen hun schoolwerk vanaf een strandstoel maakten.
Een paar dagen later beleefde ik een nacht zonder geblaf. Zie je wel, zo lang duurde het niet. Het was toch gewoon een verkoudheidje. No biggie. Nog een paar dagen, dan was ik weer topfit. Ha! Hierbij verklaar ik het snotterseizoen officieel voor geopend. Beterschap gewenst - ook voor iedereen die heus niet ziek is.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen