Eens in de zoveel tijd besef je dat iemand een 'veilige reis' wensen, geen loze kreet is
Wie moet niet even slikken na het lezen van een bericht over een dodelijk verkeersongeval. Al helemaal als er meer bekend is over de dodelijke slachtoffers, ze een gezicht krijgen en je meer weet over hun levens en de mensen die ze achterlaten. Vorige week kwamen Rohit en Sheylini om bij een verkeersongeluk op de A4. Een goed gelezen bericht dat niemand écht wilde lezen, vermoedt RTL Nieuws-redacteur Lisanne van Sadelhoff.
'Rij voorzichtig.' Een kreet die door iedereen weleens is uitgesproken, van geliefde tot geliefde, van familielid tot familielid, van vriend tot vriend. Er zit iets heel liefdevols in die rij voorzichtig, maar ook iets gedachteloos, achteloos misschien ook wel: juist omdat we het zo vaak zeggen.
Elkaar een veilige reis wensen is een beetje een sociale conventie, een omgangsnorm, net zoals 'fijne dag', of 'goed weekend', of 'beterschap'. We denken allang niet meer na over wat het kan betekenen als een reis onveilig wordt. En de kreet ís ook loos, hartstikke onnodig, want de wegrijder in kwestie komt, verreweg, in de meeste gevallen, gewoon veilig thuis. Sterker, je bent na het vertrek eigenlijk vaak al wel vergeten dat je iemand een voorzichtige rit toewenste. Geen bericht is goed bericht.
De neef van de 34-jarige Rohit en de 45-jarige Sheylini zei het ook. 'Rij rustig naar huis, ik zie jullie morgen' – maar die morgen kwam niet voor Rohit en Sheylini. Het stel (sprankelend, levenslustig, zo vertelde hun foto ons) kwam terug van hun vakantie in Lloret de Mar, toen het misging: ze kwamen om het leven bij een ernstig auto-ongeluk op de A4. Hun auto botste achterop een vrachtwagen. Hun 19-jarige (stief)zoon overleefde de botsing.
Het artikel over hun ongeluk is een van de meest gelezen berichten van de week, maar ook zo’n bericht dat vermoedelijk niemand écht wilde lezen. 'Wat is het leven hard', vatte iemand kort doch krachtig samen. 'Verkeerde tijd, verkeerde plek', schreef iemand anders – om de totale willekeur van het gebeurde te benadrukken. 'Dit had iedereen kunnen overkomen', 'domme, verdrietige, pijnlijke pech'.
Digitaal condoleanceregister
Het medeleven was groot, dit zijn altijd de berichten waardoor Facebook, X en Instagram per direct in een digitaal condoleanceregister veranderen, waarmee mensen hopen dat ze iets van lichtheid kunnen bieden voor nabestaanden die ze niet kennen, maar over wiens pijn ze net hebben gelezen. 'Heel veel kracht en liefde gewenst.' 'Lieve nabestaanden, gecondoleerd.'
'Ik rijd elke dag over deze snelweg, naar mijn werk, en weer naar huis', schrijft ook iemand. 'Maar vanaf nu niet meer met zoveel onbevangenheid.' Dat is wat dit soort hartverscheurende berichten doet: ze drukken ons met de neus op de feiten dat het noodlot ogenschijnlijk ver weg is, tot het ineens onze levens binnen dendert.
Door het oog van de naald
We hebben allemaal weleens op de snelweg gereden. We hebben allemaal weleens achter een vrachtwagen gereden. En velen hebben ook weleens een vrachtwagen, met z'n lichten, en die grote, vierkante achterkant, dichterbij zien komen – maar dat was af te wenden met een rem, misschien een schreeuw, en het besef: ging maar net goed.
We kruipen allemaal weleens door het oog van de naald, maar voor deze mensen was het oog te klein. De naald te scherp. En dan is iemand een veilige reis wensen, ineens niet meer zo’n loze kreet.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.