'Zitten de meisjes nou geesten op te roepen op zolder?!'

Of Puk een logeerpartij voor vier vriendinnen mocht organiseren. Supergezellig, mits ze zelf bedden zouden opmaken en opruimen, want daarvoor was ik te oud - en te moe. Ze koos een zaterdag uit dat iedereen kon, haalde lekkere boodschappen in huis, versierde de zolderkamer en legde opblaasbedden neer. De meiden zouden zelf hun eigen dekens en kussens meenemen. Niets meer aan doen. 

Voordat het logeerpartijtje begon, vroeg Puk of ik mijn oude ouijabord nog had, dat ik ooit in een winkeltje vol spirituele artikelen had gekocht. Ik schudde van nee, dat ding had ik na één doodenge ervaring weggegooid. Toen ik het voor het eerst gebruikte, spelde het bord prompt onze namen. Er trok een rilling over mijn rug en ik gooide 'm diezelfde avond nog bij het grofvuil.

De meisjes kwamen tipt 18.30 uur binnen en sprintten naar boven met tassen vol meuk. Een paar uur later hoorden we hard gekrijs. Wat was er aan de hand? Ik liep de trap op, een onnavolgbaar pubermeidengekakel stroomde me tegemoet. "Seance" "Scratch the Cat" en "Krassen op d’r rug, echt waar!" Niemand bleek dood, er stroomde nergens bloed uit, de kamer was bezaaid met popcorn en Oreo-koekjes. So far, so good. 

Geesten oproepen?

Ik knikte alsof ik begreep waarover ze het hadden, zei dat ze vooral moesten roepen als er iets fout ging en vertrok weer naar beneden, waar manlief iets met de Formule 1 zat te kijken. Ik legde hem uit wat er aan de hand was. Bij het woord seance groeven mijn hersens in het verleden. Had ik ook niet duizend van dit soort spelletjes gespeeld?  "Ze doen iets met 'Cat Scratch' en seances. Zouden ze nou geesten aan het oproepen zijn op zolder?", vroeg ik, maar manlief had alleen maar oog voor Max Verstappen. 

Het gegiebel hield de hele avond aan tot het moment dat ik écht wilde slapen. Na een ijselijke gil om 23.35 uur vond ik het welletjes. "Allemaal kappen nu, anders breng ik iedereen naar huis!", schreeuwde ik vermoeid naar boven. Manlief kwam de boel de-escaleren. "Ga maar slapen, schat", suste hij. Vijf minuten later was het stil en kwam hij tekst en uitleg geven. 

Ze hadden 'Red door, yellow door' gespeeld, een spelletje waarmee je kunt graven in de dieptes van je geest. Er was een man met een hoed verschenen. De meiden waren zich rot geschrokken, want dat mocht volgens de spelregels echt niet gebeuren. De man met de hoed zou je gevangenhouden of zoiets. 

Toen vijf gapende meiden om elf uur aan de ontbijttafel aanschoven met dikke, gezwollen ogen, vroeg ik naar hun avond. Puk vertelde over de man met de hoed. Yes, juichte ik vanbinnen, wat een uitmuntend moment om haar de stuipen op het lijf te jagen. "Toch niet de man met de hoed?", vroeg ik quasi-bezorgd. "Dat is Freddy Krueger van A Nightmare on Elm Street. Straks komt hij je halen om je te vermoorden." Ogen als schoteltjes staarden me aan, onzeker of ik hen in de maling nam. 

Gegriezel aan de ontbijttafel

Heimelijk genoot ik van de nieuwsgierigheid van deze meisjes, hun angst voor het onbekende, hun levendige fantasie, hun rare spelletjes. Dit gegriezel was toch zoveel spannender en leuker dan enge series bingen? Ik glimlachte op z’n Gargamels, schonk jus d’orange in en nam me voor snel weer eens zo’n ouderwets ouijabord te kopen. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.