'Mag ik vrolijke foto’s van mijn feestweekend posten tussen al dat geweld en verdriet?'

Het afgelopen weekend was het louter feest. De lancering van Bridget Maaslands boek Hoe word ik vijftig vond plaats, waaraan ik met trots en plezier had meegewerkt. Vriend Ro vierde zijn vijftigste verjaardag in een buurtkroeg én zag ik mijn liefste vriendinnen van de middelbare school weer. 

Tegelijkertijd kwam het verdriet vanuit de virtuele wereld hard binnen. Zo veilig en gezellig als mijn eigen, kleine bubbel was, zo hartbrekend was het nieuws daarbuiten. Ver weg met bombardementen, hongersnood, bloed op de muren. Dichtbij met afschuwelijke rellen in Amsterdam.

De kranten stonden er vol van, talkshows raakten er niet over uitgepraat. Er vielen grote woorden, er werd daadkrachtig optreden geëist. Op social media werd er geschoffeerd, weggepest, opgestookt, sneller-dan-je-kunt-knipperen veroordeeld, geleden, gestreden. Ik zag beelden die ik liever niet zag, woorden die ik liever niet las. 

Ik voelde me in tweeën gespleten toen ik vrolijke foto’s van mezelf en mijn feestweekend postte. Kon dit wel, nu? Mocht ik online mijn lichtpuntjes delen tussen al dat geweld en verdriet? Was dat egoïstisch? Of juist fijn, om mijn eigen blije bubbel de virtuele wereld in te blazen? 

Maar twee kanten 

Het raakte me diep, hoe verschrikkelijke oorlogen ver weg ook hier mensen verdeelden. Hoe mensen vóór of tégen waren, ook in Amsterdam, dat ik kende als een stad waar iedereen in de eerste plaats Amsterdammer was. Hoe er door sommigen werd geëist een kant te kiezen. Alsof de wereld maar uit twee kanten bestond.

Door mijn telefoon scrollend, nieuwsberichten lezend, talkshows kijkend, comments en nare opmerkingen van politici lezend, vergat ik bijna dat er nog meer opties waren. Dat je ook kunt kiezen tégen alle vormen van geweld, of als je niet tégen wilt zijn, ook vóór. Voor vrede. Of alles ertussenin. 

Verdeeldheid maakt zwakker 

Ik besloot mijn foto’s te posten. En hardop en hartstochtelijk voor de positieve kant van het leven te kiezen. Liever elkaar een knuffel, kus, of bemoedigende knipoog geven, dan verdriet of boosheid delen – hoe begrijpelijk ik dat ook vind. 

Niet omdat ik het niet wil weten of oppervlakkig wil zijn, maar omdat ik denk dat het helpt om onze eigen kleine bubbel, heel dichtbij, sterk te houden. Verdeeldheid maakt ons alleen maar zwakker. In een wereld vol geweld kies ik voor liefde en verbinding. 

Luister naar elkaar. Probeer elkaars frustratie, onmacht, woede en verdriet te begrijpen. Geef moed ervoor terug. In het nieuws valt sinds kort het woord fascisme weer. 

Als tegenwicht wil ik graag nog een oud woord nieuw leven inblazen: pacifisme. Het is nog amper in onze taal aanwezig, maar het is er óók, binnen én buiten onze bubbel. En we hebben het misschien harder nodig dan ooit. Bij dezen. Pacifisme. Pacifisme. Pacifisme. 

Ik houd je hand vast en geef je een liefdevolle knuffel. Geef jij 'm door? 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.