'Ik kan wel begrijpen dat mensen soms agressief worden bij de zelfscankassa'

Boodschappen thuis laten bezorgen, ik vind het heerlijk. Scrollen door de app, benodigdheden aanvinken, en een paar dagen later alle boodschappen voor de deur afgeleverd krijgen door immer vriendelijke en knappe jongens en meiden.

Toch leek het me gezellig weer eens de winkel in te duiken voor het betere shopgevoel. Dan kroop ik weer even uit mijn eigen boodschappenbubbel. Wie weet kon de winkel me inspireren tot nieuwe gerechten of ontdekte ik toffe dingen die ik over het hoofd zie als ik gedachteloos louter eerder gekochte boodschappen in mijn digitale mandje gooi. 

Puk (12) ging graag mee. In de winkel vulden we enthousiast onze mand met nieuwe ontdekkingen. Broodbeleg dat ik niet eerder had gezien, pepernootbolletjes voor op brood en een smeerseltje met avocado dat hopelijk lang houdbaar was. 

Bij het afrekenen bij de zelfscankassa ging het mis. Naast me stond een mevrouw te wachten op een medewerker, die rondliep om de vele zelfscankassa’s die gecontroleerd moesten worden, af te vinken. 'Bliep bliep bliep', zei zijn apparaat, ondertussen excuses naar de mevrouw mompelend dat hij haar niet kon helpen. Ze zuchtte opstandig en riep: "Blijkbaar is controle belangrijker dan klantenservice." 

Met klotsende oksels 

Puk en ik waren inmiddels klaar met scannen. Ik wilde afrekenen. Ergens ging een alarmpje af. De medewerker stond als een duveltje uit een doosje zo snel naast me met de mededeling: "Controle!"

Ik keek naar de vrouw naast me en haalde mijn schouders op, met een sorry-blik, terwijl mijn oksels begonnen te klotsen. 

Bliep, bliep ging het apparaat weer. "Er zit iets in uw tas dat u niet gescand heeft!", riep de medewerker uit, alsof hij blij was dat hij eindelijk beethad. "Oh, wat?", vroeg ik, want ik was ervan overtuigd dat Puk en ik uiterst scherp hadden gescand.

Eén seconde was ik zenuwachtig, tot hij zei: "Bladerdeeghapjes." "Succes ermee", zei ik, wetende dat ik geen bladerdeeghapjes in mijn tas had.

Geen bladerdeeghapjes?

"Ik moet alles opnieuw scannen", zei de man. Hij haalde de boodschappen stuk voor stuk uit de tas. Hij was iets te lomp en langzaam naar mijn idee. De vrouw naast me was het met me eens en begon met haar lange nagels op de metalen plaat onder de kassa te tikken. 

Dat mensen agressief konden worden bij zelfscankassa’s begreep ik inmiddels wel. Mijn irritatie groeide met de minuut. "Sorry?", zei de man verbaasd toen hij alle boodschappen had gescand. "Je hebt geen bladerdeeghapjes." "Nee", antwoordde Puk en daar had ik geen woord aan toe te voegen. 

"Ik zal u even helpen inpakken, nogmaals excuus", zei de medewerker. "Help haar liever alsjeblieft, ze staat al die tijd al op je te wachten", knikte ik richting mijn buurvrouw. Ze keek me dankbaar aan. 

Luie thuislaatbezorger

"Dit voorlopig niet meer hoor”, zei ik tegen Puk. De verwende, luie status van thuislaatbezorger beviel me beter dan ooit. Ze knikte van ja. "En anders ga ik wel", zei Puk, terwijl ze verlekkerd de pepernootbolletjes in de tas plaatste. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.