Dominique en Alexander kregen twee keer een tweeling: 'We zijn soms echt een attractie'

Dat ze nu maar liefst vijf dochters hebben, hadden Dominique en Alexander jaren geleden niet durven hopen. Hun droombeeld was een gezin met vier kinderen, maar dat bleek voor hen geen vanzelfsprekendheid. "Het lukte niet om op de natuurlijke manier zwanger te raken", vertelt Dominique. "We hebben drie jaar lang in een fertiliteitstraject gezeten. Je gaat steeds een stapje verder omdat je zo vreselijk graag je doel wil bereiken."

Bij de laatste poging werden twee vruchtjes teruggeplaatst. "Dat zou de kansen vergroten, maar het waren wel zwakke exemplaren, werd ons verteld. Het was erop of eronder. Toen het raak bleek, konden we het nauwelijks geloven – en niet één keer, maar gelijk twee!"

De twee zussen, Sara en Julia, kwamen na een prima zwangerschap gezond ter wereld. "Het was magisch. Na al die keren dat wij op kraamvisite waren geweest bij anderen, waren we eindelijk zelf aan de beurt. We voelden ons zo rijk, met twee baby’s."

Anderhalf jaar later begon het weer te kriebelen. Zou een derde kind voor hen zijn weggelegd? Ze besloten het gewoon te gaan proberen; mocht het niet lukken, dan konden ze altijd nog naar het ziekenhuis gaan om weer zo’n traject op te starten. Dat laatste bleek niet nodig. "Tot mijn grote verrassing raakte ik spontaan zwanger. Van één meisje deze keer, Isabel. Al wisten we haar geslacht pas bij de geboorte, want we wilden het tijdens de zwangerschap nog niet weten."

Wens: een vierde kindje

Met drie kinderen waren ze al dolgelukkig, maar die grote wens, een vierde kind, liet hen niet los. "We hebben er wel lang over getwijfeld hoor. We hadden al drie gezonde meiden, moesten we dat nou wel doen? We twijfelden zó veel, dat we het onderwerp zelfs een tijdje hebben laten rusten omdat het te negatief werd. Maar uiteindelijk hadden we toch allebei het gevoel dat we pas echt compleet waren met een vierde kind erbij."

Weer werd Dominique spontaan zwanger. Maar toen gebeurde er iets waar ze deze keer geen rekening mee hadden gehouden: op de echo was niet één kloppend hartje te zien, maar twee. "In eerste instantie was dat wel even slikken. Konden we dat aan? Konden we dan nog wel werken? Hoe moest dat allemaal? Maar de dankbaarheid overheerste: dit heeft gewoon zo moeten zijn. En of je er nou vier hebt of vijf; zo gek veel verschil maakt dat ook weer niet."

Meidengezin

Het geslacht wilden ze bij de laatste zwangerschap wel weten. Op een kleine genderrevealparty werd het aan ze onthuld door middel van ballonnen. "Er knalde een wolk roze confetti uit. Wéér twee meiden dus, Evi en Liz. Alleen maar leuk. Ik krijg weleens de vraag of we geen jongens hadden willen hebben, maar die nemen de meiden later vanzelf wel mee naar huis. Alexander vindt het ook heerlijk, zo’n meidengezin, al delft hij regelmatig het onderspit tegen zijn zes vrouwen."

Praktisch gezien bleek het gelukkig ook te behappen. De auto was al berekend op zeven mensen – al zitten de jongsten achterin tegenwoordig enigszins opgevouwen. In huis bouwden ze de zolder uit om er extra kamers bij te maken. "Evi en Liz delen een kamer. Voorlopig kan dat prima." 

Steeds weer koppen tellen 

Vakanties en etentjes zijn met zo’n gezin een wat grotere kostenpost dan voor het gemiddelde gezin, maar ze laten zich er niet door tegenhouden. "We kunnen niet alles, maar doen wel zo veel mogelijk leuke dingen. Dit jaar zijn we nog naar Disneyland Parijs geweest met z’n allen, dan hebben we twee aaneengesloten hotelkamers met allemaal stapelbedden voor de meisjes. Ik besef dat dit soort uitjes niet voor iedereen zijn weggelegd, dus ik vind het echt een cadeau dat Alexander en ik allebei een goede baan hebben waardoor we ons dit kunnen veroorloven."

Koppen tellen is wel een dagtaak in zo’n pretpark. Lachend: "En we zijn ook regelmatig zelf de attractie, met vijf kinderen. Mensen denken vaak dat we een samengesteld gezin zijn, een kinderfeestje vieren of een kinderdagverblijf runnen."

En zo voelde het misschien soms ook wel, in de hulpbehoevende jonge jaren. Het was toen flink aanpoten voor Dominique en Alexander. "Soms kijk ik erop terug en denk ik: hoe dan? Hoe hebben we dat geflikt? Maar je doet het gewoon, vindt er een weg in. Je runt samen een soort bedrijf.

Natuurlijk heb je momenten dat je er even helemaal doorheen zit; het is niet altijd leuk. In het begin voelde ik me schuldig als ik boos of verdrietig was. Het heeft lang geduurd voor we kinderen mochten krijgen, dus ik moest honderd procent van de tijd dankbaar en gelukkig zijn, vond ik. Maar dat is niet realistisch: het is soms gewoon heel zwaar."

Tweeling als sterrenbeeld

Inmiddels gaan alle vijf de kinderen naar school – ze zitten allemaal op dezelfde basisschool – en zijn ze wat zelfstandiger. Ze helpen ook elkaar geregeld om hun ouders wat te ontlasten. "De oudste twee zijn echt zussen, ze kunnen niet met en niet zonder elkaar. Ze zijn op dezelfde dag jarig, maar lijken niet veel op elkaar. Ze hebben ook ieder hun eigen vriendinnen. Evi en Liz zijn wat dat betreft veel closer, en zij lijken natuurlijk als twee druppels water op elkaar.

Isabel heeft periodes gehad waarin ze het lastig vond dat zij als enige geen tweelingzus had. Wij benadrukten dan juist de voordelen: zij hoefde haar verjaardag tenminste met niemand te delen. Ze is bovendien wel degelijk een Tweeling, maar dan qua sterrenbeeld."

Alleen al je aandacht evenredig verdelen over vijf kinderen is best een uitdaging. En als je even iets met één van de kinderen wilt doen, moet je de vier anderen ergens onderbrengen. Dat valt niet altijd mee.

"Voor mijn ouders, die wat ouder zijn, is dat bijvoorbeeld echt te veel. Toch maak ik nu echt tijd vrij voor die een-op-een-momenten, want ze zijn zo waardevol. Hoewel we heus weleens mopperen over hoe druk we het hebben, genieten we intens van ons grote gezin. Zeker na de lange weg die we hebben afgelegd om überhaupt zwanger te raken die eerste keer, prijzen we ons gelukkig."