Wat nou als de reis van je leven meteen je laatste is?

Ze hielden maar niet op met komen: de droevige berichten over toeristen die stierven in Laos, tijdens hun vakantie, vermoedelijk door het drinken van vergiftigde alcohol. Zes slachtoffers vielen er, 'doodeng', 'wat erg', 'ongelooflijk', en ook: 'Allemaal jonge mensen'. 

'Hoe kon dit gebeuren?', vroegen mensen zich, vermoedelijk hoofdschuddend, af – het drinken van alcohol, en dan doodgaan; het wil er bij veel mensen niet in (behalve bij een enkeling die benadrukt dat alcohol 'altijd vergif' is). De verklaring laat op zich wachten – ook de autoriteiten in Laos weten nog niet precies wat er is gebeurd; ze vermoeden dat er sprake is van een alcoholvergiftiging door methanol, maar zeker weten doen ze het nog niet. Die stof is gevaarlijk voor mensen omdat methanol je organen kan beschadigen, maar wordt soms toch in drankjes verwerkt omdat het goedkoop is. 

Waar slachtoffers vallen, komen vaak namen naar buiten, en even later gezichten, nabestaanden, verhalen. Een van hen bleek een blonde, jonge vrouw: Bianca Jones, 19 jaar, lachende mond, open blik. Ze was samen met een vriendin, Holly, ook zij overleed. 'Zo jong', schrijven mensen onder het bericht, 'zo onnodig, zo zonde, zo verdrietig'. En ook: 'Wat een naar idee dat ze daar alleen waren, zonder familie.'

'We zullen ons meisje voor altijd moeten missen', zei haar vader. 'Onze dochter maakte de reis van haar leven. Dit was bedoeld als een reis vol levenslange herinneringen, en dit moest de eerste van vele reizen zijn.'

Laatste kus en knuffel op het vliegveld

Ze was zo’n typische backpacker, jong, wereld aan de voeten, ietwat onverschrokken misschien ook wel. Globetrotters met avontuurdrang, waar er velen van zijn. Waar er zo veel vanaf welk vliegveld dan ook vertrekken, kus, knuffel, laatste zwaai, ouders die hun kroost met een veel te grote tas op de rug steeds kleiner zien worden, door de gate zien heen, een stipje worden ze. 'Geland', appen ze, er komen foto’s, er volgt een videobelletje. 

'Ik ben altijd bezorgd, maar wuif die zorgen weg', schreef een moeder onder het bericht. En iemand anders: 'Maar dit soort nieuwsverhalen bewijst: die zorgen zijn er niet voor niets. Er kán van alles misgaan.' 

Misschien is dat ook wel hetgeen wat dit soort berichten zo pijnlijk maakt. 'Kijk je uit', zeggen de achterblijvers, 'komt wel goed', zeggen de vertrekkers – en meestal, ja, echt meestal, hebben de vertrekkers gelijk. 

Maar wát nou áls.