'Zo irritant, die hausse aan collectanten aan het eind van het jaar'

Het is weer zover: een hausse aan collectanten trekt langs de deuren. Waarom dat altijd rond deze tijd van het jaar gebeurt, is mij een raadsel. Misschien hopen goede doelen nog een klont geld binnen te harken voor het einde van het jaar? Of denken ze dat mensen, met kerst in zicht, in een gulle bui zijn?

Irritant vind ik het. En een domme strategie, want als ze gespreid gedurende het jaar aanbellen, ben ik vast en zeker vaker geneigd iets te geven. Vooral aan diegenen met zo’n loeigrote QR-code op de bus die je vermanend lijkt toe te spreken: 'Als je mij niet scant, ben je wel echt een harteloze zak.'

Het gezin laat het deurbeleid graag aan mij over. Manlief is niet goed in mensen afwijzen. Hij kan rustig een halfuur luisteren naar colporteurs, collectanten of evangelisten die iets van hem willen. Geld of geloof in god: hij blijft aanhoren tot de beste lui zijn uitgepraat. Vaak duurt dat verrassend lang. Uiteindelijk moet ik hem dan komen redden door de deur dicht te smijten. "Joe dank voor de uitleg, nee, fijne avond nog!" Glimlach erbij, klaar is keesje.

Daarom doe ik het liefst zelf de deur open. Het enige tijdstip dat ik collectanten aan zoon Olle (10) overlaat, is het tijdslot 17.00-18.30 uur. Eten koken én de deur opendoen, kan ik niet. Olle, altijd nieuwsgierig, hanteert op dat moment een streng deurbeleid voor mij. Het is steeds minder nodig dat ik ’m nog even vanuit de keuken naroep: "Nu effe niet, ja!" Waarop de collectant in kwestie bedremmeld afdruipt. Heerlijk. 

Chagrijnige vrek

Nu lijkt het of ik een chagrijnige vrek ben, maar zo is het nu ook weer niet. Ik geef heus wel, maar alleen als het mij uitkomt. Olle betrapte me onlangs op mijn – in zijn ogen – scheve beleid toen ik voor collectant nummer zoveel de deur juist enthousiast opende, en niet wist hoe snel ik een smak geld moest overmaken. "Waarom krijgt zij wel geld en die mevrouw van twee straten verderop niet? En waarom deed je niet eens open bij die andere buurvrouw?"

"Omdat zij aardig is", zei ik terug. "Dus welk goede doel het is boeit niet?" vroeg hij streng, met zijn armen over elkaar. "Het gaat dus alleen om wíe het is?" Ik zag zijn geloof in mijn weldoenerscapaciteiten in rap tempo afbrokkelen. Ik kreeg rode wangen. Hij had me betrapt, ik had geen idee aan welk doel ik zojuist had gegeven. 

Aardigste collectanten op het juiste tijdstip

"Eh, Alzheimer Nederland?", probeerde ik. Olle snoof minachtend en kroop weer achter zijn tablet, terwijl ik de schaamte van me afschudde. Ik wist dat ik voorlopig niet zou veranderen, zeker niet als collectanten in roedels aan het eind van het jaar voor de deur zouden trekken. Tijdens etenstijd. 

Dus ja, ik kom er maar eerlijk voor uit: welk goede doel het is, boeit me eigenlijk niet. De aardigste collectanten die op het juiste tijdstip aanbellen krijgen mijn geld. Willekeurig? Jazeker. Maar het is wat het is. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.