Robs vrouw en dochter zijn overleden: 'Er is geen hiërarchie in leed'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we 'm graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Rob (63) uit Oostvoorne is fysiotherapeut in ruste en startend schrijver. Voor zijn slotakkoord heeft hij een bijzondere plaat in gedachten.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Cool change van de Little River Band."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Ik heb niks met water, maar toch is het juist het gevoel van de zeiler in dit nummer dat me zo raakt. Het gaat namelijk over het krijgen van ruimte en de vrijheid om door te zeilen. Dat gevoel raakt me, want vrijheid is belangrijk in mijn leven. Ik zei als mannetje van zes al tegen mijn moeder 'laat mij maar gaan, joh'. Er is zoveel te doen in het leven en je moet het lef hebben om jezelf daar de ruimte voor te geven. Zo sta ik in het leven en dat draag ik graag uit."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Dit nummer heb ik ook laten spelen op het afscheid van mijn dochter Aniek, tien jaar geleden. Ze werd geboren met HES, een ernstige aandoening waardoor ze te veel witte bloedlichaampjes had. Ze kreeg twee keer een herseninfarct en uiteindelijk een stamceltransplantatie om een derde infarct te voorkomen. Helaas is ze aan de gevolgen van die transplantatie overleden, ze was pas 23."
'In de vertrekhal vertelde hij me dat ik drie weken naar Kaapstad zou gaan, in m'n eentje'
"Het nummer brengt me terug bij mijn dochter in die tijd, maar ook bij mijzelf. Het heeft een dubbele lading voor me. Ik heb ruim dertig jaar een eigen fysiotherapiepraktijk gehad, waarin ik veel vrijheid voelde. Je kunt eigenlijk alles creëren als je jezelf de ruimte gunt. Na twee jaar in loondienst wist ik: dit kan ik ook zelf. Mijn vader vond het in eerste instantie maar niks, hij wilde dat ik meer ervaring zou opdoen, maar ik wist het zeker. Dit wilde ik."
"Met ruimte en creativiteit kom je er wel. Het was niet altijd makkelijk, zeker niet toen mijn eerste vrouw overleed. Ze was twee jaar ziek en overleed toen onze dochters 12, 9 en 6 jaar waren. Ik wilde haar laten zien dat ik het wel zou redden met die meiden, maar ook niet te goed, want dan zou ze misschien sneller het leven loslaten. In die tijd kreeg ik veel veren in mijn reet, dat het zo knap was hoe ik het deed, maar het ging vanzelf. Het enige lastige was dat ik mijn vrijheid kwijt was. Ik sliep drie uur per nacht en stelde alles in het werk om mijn meiden goed groot te brengen."
"Gelukkig kan ik tegen weinig slaap. Lichamelijk kon ik het makkelijk hebben, maar mentaal kwam ik mezelf uiteindelijk tegen. Een paar jaar later werd ik opnieuw verliefd en na een heart to heart met mijn nieuwe liefde sprak ik uit dat ik zo graag eens weg wilde. Echt weg. Dat ik zo'n behoefte had aan rust maar dat dat nooit kon. Daar dacht zij anders over. Samen met een vriend van mij regelde ze dat ik een weekje met hem naar Italië zou gaan. Voorwaarde was wel dat zij mijn koffer in zou pakken. Hij haalde me op en we reden naar Schiphol en pas daar, in de vertrekhal, vertelde hij me dat ik drie weken naar Kaapstad zou gaan. In mijn eentje. Ruimte om me heen op een plek die ik niet kende bleek de redding voor mijn hoofd. Het was heel erg nodig. De laatste week kwam mijn vriendin ook en hebben we samen een toptijd gehad."
"We kregen samen nog twee dochters en zijn inmiddels getrouwd. Men zegt vaak dat het overlijden van je kind het ergste is wat je kan overkomen, maar dat voelt voor mij anders. De impact van het overlijden van mijn eerste vrouw was veel heftiger, dat is geen kwestie van meer of minder erg. Het is anders en je moet er op een andere manier mee leren omgaan. Alles heeft zijn eigen ruimte en verwerking nodig, er is geen hiërarchie in leed."
Waar droom je van?
"Sommige thema's blijven altijd aan je kleven. Bij mij is dat verlies. Mijn moeder overleed toen ik twintig was, daarna mijn eerste vrouw en tien jaar geleden mijn dochter Aniek. Een verhaal dat steeds weer terugkomt is dat de dood er altijd is. Ik kan daarmee leven. Mensen vinden het weleens gek hoe nuchter ik erover denk. Ik kan de ogen uit mijn kop huilen, maar het verandert niets. Het zou fijn zijn als de lading 'het was niet anders' ook geaccepteerd is. De lessen die ik heb geleerd, draag ik graag uit. Het is niet mooi als je mensen verliest, maar je hoeft niet dood te gaan aan verdriet, want dat is dubbel treurig."
Wat is je guilty pleasure?
"Muziek komt recht in je hart. Ik heb veel oude platen van mijn ouders bewaard, zoals Charles Aznavour, daar hou ik nog steeds van. Net als van Jean-Michel Jarre. Vroeger grapte ik altijd 'wanneer begint 'ie met zingen?' maar stiekem geniet ik er enorm van. Zijn plaat draai ik keihard als ik in mijn eigen kamer hier in huis ben. Dan ga ik op de grond liggen, tussen de stapels cd's en boeken, en laat ik me helemaal raken en meevoeren op de muziek. Mijn moment, mijn ruimte."
Wat is jouw Slotakkoord?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.