Hoe vermaak je je als niet-skiër op wintersport? 'Wat een geluksmomentje boven op die berg'
Wat als je vrienden je meevragen op hun jaarlijkse wintersport, maar jij de enige bent die niet kan skiën of snowboarden? Reisjournalist Kita probeerde het uit en ging met een groep naar het Franse skioord Les Menuires. "De liften naar boven deel ik met skiërs en snowboarders, de liften naar beneden heb ik helemaal voor mezelf."
Of ik mee wil op wintersportreis naar de Franse Alpen. Een weekje naar de bergen lijkt me heerlijk, dus ik zeg spontaan ja. Maar skiën kan ik niet en ik heb weinig zin in skilessen met al het bijbehorende gestuntel op de kinderpiste.
Ik wil vooral chillen in de sneeuw. Ga ik me dan vervelen? Wat doet de niet-skiër zoal terwijl de rest van de groep zich uitslooft op de piste? Er is maar een manier om daarachter te komen, dus daar gaan we.
Na een lange reisdag arriveren we in Les Menuires, een skidorp dat deel uitmaakt van Les 3 Vallées, het grootste aaneengesloten skigebied ter wereld. Het dorp werd in de jaren zestig uit de grond gestampt, nadat de toenmalige Franse overheid had besloten dat er flink geïnvesteerd moest worden in wintersporttoerisme. Omdat Les Menuires met dat doel is gebouwd, is het een ontzettend functioneel dorp voor wintersporters. Mijn vrienden halen hun ski’s op en kunnen vanuit het hotel direct de piste op.
Zij skiën, ik wandelen
Dat is dan ook wat ze de volgende ochtend doen: zij gaan skiën, ik ga wandelen. Met de gratis pendelbus ga ik naar de wijk Les Bruyeres. De buschauffeur wijst me de weg naar het wandelpad en vanaf daar staan de routes piekfijn aangegeven. Gewoon bordjes volgen en gaan. Zo wandel ik in een besneeuwd berglandschap met een kabbelend beekje naast me. Het is allemaal heel rustgevend en mooi.
Dan moet ik op zoek naar de skilift, want we hebben afgesproken om met z’n allen te lunchen in een bergrestaurant. Ik heb in eerste instantie geen idee waar die lift verstopt zit, maar aangezien de meeste mensen hier met ski’s over hun schouders één kant oplopen, kan het niet misgaan. Om de liften te mogen gebruiken heb ik een speciale pas voor voetgangers. Die pas kost 89,50 euro voor zes dagen, terwijl de zesdaagse skipas voor Les 3 Vallées 395 euro kost. Dat scheelt nogal dus.
Knuffelen met honden
In het restaurant, dat direct naast de lift ligt, wisselen we verhalen uit. Mijn vrienden vertellen over hun ochtend en ik over de mijne. Ook is er iemand die het prima vindt om het skiën ’s middags over te slaan en met mij mee te gaan, want ik heb iets leuks op het programma staan: een hondensleetocht. De rit zelf stelt niet heel veel voor, maar daar met die honden knuffelen in de sneeuw is echt een feestje.
Als ik de volgende dag de gordijnen open, is alles bedekt onder een dikke laag sneeuw. Er is die nacht 25 centimeter gevallen. Feest voor de skiërs, want die worden heel blij van kakelverse sneeuw. In de verte horen we explosieven afgaan. Daarmee worden kleine, gecontroleerde lawines op gang gebracht, om te zorgen dat de pistes veilig zijn. Mijn plan voor die dag is om meer van het skigebied te verkennen, want het leuke aan Les 3 Vallées is dat de verschillende dorpjes allemaal een eigen karakter hebben.
Afwisseling van landschappen
Een vriend die al ruim 10 jaar in Les Menuires komt, geeft dat ook als reden waarom hij hier zo graag is. "Ten eerste is dit het grootste skigebied met heel veel mogelijkheden en variaties qua pistes. Het wordt nooit saai." Daarnaast noemt hij de afwisseling van de landschappen. "Bij Méribel zie je langs de pistes uitgestrekte dennenbossen, bij het chique Courchevel zijn er de mooie chalets."
De dorpen die hij noemt, wil ik bezoeken en dat kan met de skiliften. Van de 156 liften in Les 3 Vallées zijn er 52 toegankelijk voor voetgangers. De gesloten cabineliften zijn reuze makkelijk en bij de stoeltjesliften zorgt het personeel ervoor dat de boel wordt afgeremd, zodat ik als voetganger goed kan uitstappen. Dat is prettig, zeker tijdens de keer dat ik met de stokken die bij mijn sneeuwschoenen horen, ergens achter blijf steken. Het is allemaal even wennen.
Zeldzame wandelaar
De sneeuwschoenen heb ik in een rugzak bij me om van de ene lift naar de andere te lopen, maar het gaat eigenlijk ook prima zonder. Die bijbehorende wandelstokken zijn wel handig, want die geven net wat meer grip als ik als zeldzame wandelaar een piste moet oversteken en niet in de weg probeer te lopen. Het gaat allemaal veel soepeler dan verwacht. Okay, ik sta soms bij een verkeerde lift, maar word altijd vriendelijk de goede kant op geholpen.
Het is een avontuur om op deze manier de valleien te doorkruisen. De liften naar boven deel ik met skiërs en snowboarders, de liften naar beneden heb ik helemaal voor mezelf. Dat heeft wel wat, want het uitzicht is niet verkeerd. Ik zie inderdaad het landschap veranderen en kijk uit over besneeuwde bossen en bergtoppen. In een uur bereik ik vanuit Les Menuires de vallei van Méribel. Nog één berg over en ik ben bij Courchevel.
Fles wijn van 35.000 euro
Courchevel is het skidorp waar de jetset graag gezien wordt. Vijfsterren hotels, meerdere Michelinrestaurants, een Gucci-skilift en peperdure designershops. "Mensen bestellen er zonder blikken of blozen flessen wijn van 35 duizend euro", vertelt een seizoenskracht. Dat wil ik graag met eigen ogen zien, maar hoe nieuwsgierig ik ook ben, dat gaat niet gebeuren. Want vanwege de weersomstandigheden zijn niet alle liften open en kan ik mijn route niet afmaken.
Ik laat het de skiërs weten, die hun plan ook aanpassen en we zien elkaar in Méribel, waar we op een gezellig terras neerploffen. Aan terrassen en après-skimogelijkheden is geen gebrek in het skigebied. Aan het einde van de middag zijn er verschillende plekken waar een dj op het terras verschijnt en mensen met een biertje in de hand op tafel staan. Je kunt naar La Folie Douce in Val Thorens, maar ook in Les Menuires vloeit het bier rijkelijk.
Bij ROC Seven - langs de piste - en Le Capricorne – in het centrum van les Menuires - staan veel Britten en Nederlanders te borrelen. Dat er zoveel landgenoten rondlopen in het skidorp heeft mogelijk te maken met de prijs: naast de praktische ligging is deze plek ook een stuk betaalbaarder dan de omliggende dorpen.
De volgende dag is het strak blauw met een zonnetje. Dit is het wintersportweer waar ik op had gehoopt. We gaan omhoog naar La Pointe de la Masse, waar voor de skiërs een zwarte, rode en blauwe piste wachten. Zij gaan meteen naar beneden, terwijl ik de tijd neem voor het 360 graden uitzicht. Op deze heldere, zonnige dag is dat fantastisch. Ik sta op 2800 meter hoogte en kijk uit op de Mont Blanc. Dat is toch een geluksmomentje.
Het leven van een niet-skiër
Op het zonnige terras van bergrestaurant Le 2800 neem ik plaats in een van de ligstoeltjes. Het blijkt een perfecte plek om mensen te kijken. De een duikt offpiste de berg af, de ander gaat wat voorzichtiger te werk. Ik zie een groep jongens verkleed als banaan, een paar hipsters in jaren tachtig outfits en een stel Fransen met pluche kippen op hun helm geplakt.
Ik zit met een warme chocomel in de zon, boven op een berg, te kijken naar wat er aan vrolijk verklede mensen voorbij suist. Het leven van een niet-skiër is zo slecht nog niet.
Tips voor de niet-skiër en -snowboarder
Biathlon
Oeh la la, langlaufen is echt wat anders dan skiën, dus dit is voor iedereen een uitdaging. Onder begeleiding van een instructeur leren we hoe we met een luchtdrukgeweer moeten schieten op doel. Dat blijkt makkelijker te zijn dan het langlaufen. En zie na het schieten maar eens elegant overeind te komen met die dunne ski’s onder je voeten. Een hoop lol gegarandeerd.
Kaasfondue of raclette
Beaufort, Tomme de Savoie of Reblochon. Liefhebbers van kaas komen in deze streek goed aan hun trekken. Veel restaurants in Les Menuires hebben kaasfondue en raclette op het menu staan. De perfecte maaltijd na een dag in de sneeuw. Aanrader is het charmante restaurant Chez Pepe Nicolas, een voormalige boerderij, waar ze nog altijd hun eigen kazen maken.
Sneeuwschoenwandeling met diner in een berghut
Onder begeleiding van een gids gaan we bergopwaarts naar een authentieke, kleine berghut waar lokale specialiteiten worden geserveerd. Op een heldere avond word je getrakteerd op ontelbaar veel sterren. De tocht omhoog duurt een klein uurtje en is soms pittig. Na het eten ga je - met een hoofdlamp op - door de verse sneeuw weer naar beneden. Dat is als lopen op wolkjes.