Kimberley keerde terug naar Nederland, na de plotselinge dood van haar Canadese man

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid? 

"Ashokan farewell van Jay Ungar."

Waarom juist dit nummer?

"Soms heb je van die liedjes die recht je ziel binnenkomen, en dit is er zo een. Dit nummer kwam voorbij in een documentaire die ik heel mooi vind, The Civil War van Ken Burns, en ik heb ‘m meteen opgezocht. Steeds als ik het hoor, moet ik gelijk huilen. Het is instrumentaal en voelt voor mij als de connectie dat er meer is tussen hemel en aarde. 

Als ik voel dat ik moet huilen en het lukt nog niet, zet ik ‘m op. Werkt altijd. De laatste maanden heb ik ‘m overigens niet geluisterd want het triggert me nu te veel. Een half jaar geleden is mijn man plotseling overleden en al dat verdriet is nog veel te vers."

Wat zegt het nummer over je leven? 

"Ik ben iemand die heel diep voelt en op mijn intuïtie vertrouwt. Toen ik dik tien jaar geleden door Canada reisde ontmoette ik in de laatste week een bijzondere man, de gids van een excursie die ik had geboekt. Aan het einde van de dag voelden we allebei: dit kan nog niet klaar zijn. Hij nam me mee uit eten en alles in mij zei: hier moet ik zijn. Tegelijkertijd dacht ik ook: 'Wat ben ik aan het doen?' 

Mijn intuïtie was sterker en een jaar later ben ik naar Canada geëmigreerd, en weer een jaar later zijn we getrouwd. Nogal een grote stap, maar het was zo duidelijk voor mij. En het was goed. Ik heb elf jaar in Canada gewoond en daar een leven opgebouwd."

"Afgelopen zomer overleed mijn man, totaal onverwacht. Hij kreeg een hartstilstand. Mijn moeder vloog meteen naar Canada om me te troosten en te steunen, mijn zus en vader kwamen later ook. Ik heb daar nog een tijd van alles geregeld, totdat ik voelde dat ik terug naar Nederland wilde.

Ik was ineens weduwe, op mijn 36e, en verlangde sterk naar hulp om de hoek. Hoe lief mijn vrienden in Canada ook waren, ik wilde naar een plek waar alles vanzelfsprekend voelt. Ook nu was het mijn intuïtie die de doorslag gaf. Ik weet zeker dat mijn man dit ook zo voor mij zou willen. Het klopt gewoon." 

Pleeghonden 

"Gelukkig kon ik mijn werk als copywriter meenemen, ik heb Nederlandse en Canadese opdrachtgevers, en vond ik een fijn huurhuis in de buurt van mijn familie. In Canada vingen mijn man en ik veel pleeghonden op, en twee daarvan heb ik meegenomen naar Nederland. We hebben nu een fantastisch plekje in het groen met z’n drieën."

Waar droom je van? 

"Nou, kijk, als je zoiets meemaakt, dan herijk je de boel wel even. Ik heb eerder dromen gehad, we wilden kinderen en een boerderijtje, maar die zijn zomaar in duigen gevallen. Je kunt manifesteren wat je wil, maar als het leven anders beslist heb je precies niks aan wat je allemaal visualiseert. 

Voor 2025 heb ik uiteindelijk toch een moodboard gemaakt, niet over wat ik wil bereiken, maar over hoe ik me wil voelen en wat ik wil bijdragen aan de wereld. Van vrijwilligerswerk en iets goeds doen word ik bijvoorbeeld heel blij. Dat ik rust mag hebben en vooruit mag gaan kijken, staat er ook op. Hoe dat verder invulling krijgt, weet ik nog niet. 

Plannen maken vind ik moeilijk, want eerder kwam er ook niets van terecht. Toch pas ik ook op dat ik niet bitter word. Ik heb een mooie reis door Europa gepland en denk dat ik mag omarmen wat er op mijn pad komt. Geen keiharde doelen stellen, maar gewoon mijn hart en mijn ogen open houden."

Wat is je guilty pleasure? 

"Voor klusjes die moeten gebeuren maar waar ik echt geen zin in heb, zijn foute lijsten vol muziek uit de zeroes echt een uitkomst. Van The Backstreet Boys en dat soort platen krijg ik vanzelf goede zin, ga ik meezingen en dan vlieg ik er doorheen."

Wat is jouw Slotakkoord?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl