Actrice Julia Akkermans: 'We waren net bezig met De F*ckulteit toen ik een burn-out kreeg'

De opnames van De F*ckulteit zitten er alweer een tijdje op, maar actrice Julia Akkermans zal haar rol niet snel vergeten. In de spannende serie speelt ze de ambitieuze advocaat Anouk Boone, die als rechtenstudent een korte affaire had met haar scriptiebegeleider. Wanneer deze hoogleraar Hartman (Fedja van Huêt) wordt beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, vraagt ze zich ineens af: was het destijds liefde of werd ze misleid? 

De serie maakt veel los, zegt Julia: "Ik ben overrompeld door alle berichtjes die ik krijg, met name van vrouwen. Ze zeggen dat ze geraakt worden door het onderwerp, blij zijn dat er een serie over is gemaakt en dat de serie het thema recht doet."

We leggen Julia 12 vragen voor. 

1. Nieuwsjunk of nieuwsmijder?

"Een nieuwsjunk ben ik zeker niet, want ik word er snel heel verdrietig of moedeloos van. En ik raak snel afgeleid en overprikkeld van al die nieuwsberichten de hele dag. Soms denk ik weleens: leefde ik maar in de zeventiende eeuw, dan kon ik niet de hele dag zoveel berichten zien en lezen. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk om als mens en acteur op de hoogte te zijn van wat er in de maatschappij en politiek speelt."

2. Schurk of held spelen?

"Als je iemand speelt die alleen maar goede kanten heeft, wordt het al snel moralistisch. Menselijk falen maakt een personage juist interessant. Maar niemand is alleen maar een held of schurk; ook een schurk heeft redenen om te doen wat ’ie doet. De wereld is niet zwart-wit. Dat vind ik het leuke aan spelen. 

Als stagiaire Emma in De F*ckulteit aankaart dat hoogleraar Hartman haar heeft betast, wuift Anouk dat weg. Dat kun je gemeen noemen, maar het heeft een reden: Anouk wil haar eigen trauma niet in de ogen kijken. Haar gedrag komt voort uit pijn."

"In de serie worden alle mechanismen rond grensoverschrijdend gedrag blootgelegd, en de systemen die dat in stand houden. Dat gedrag moet worden afgestraft, maar we moeten ook kijken wat erachter ligt. Er moet een cultuur ontstaan waarin mensen als Anouk zich veilig genoeg voelen om zich uit te spreken. Anders blijven er nieuwe slachtoffers komen."

3. Uitgeleerd of blijven leren?

"Ik leer nog steeds. Niet alleen deze serie, maar de hele #MeToo-beweging heeft mijn perspectief op de sector veranderd. Zo zag ik mezelf als een heel vrijgevochten, feministische vrouw, maar ik kwam erachter dat ik net zo goed een male gaze had. 

Neem toneelstukken van Shakespeare. Tot vijf jaar geleden dacht ik nog: Ophelia en Desdemona zijn gewoon mooie rollen – hallo, het is Shakespeare. Maar als je naar zijn stukken kijkt, is het heel duidelijk dat mannen al het drama spelen en vrouwen alles lijdzaam ondergaan. Je kunt het Shakespeare niet kwalijk nemen dat hij eeuwen geleden nog niet zo woke was, maar ik vond het schokkend dat ik me daarvan niet bewust was." 

"Toen ik op de toneelschool zat, vond ik het gewoon mooie rollen met mooie taal en stelde ik er verder niet veel vragen bij. Nu denk ik daar meer over na. Als ik vrouwelijke personages in films, theater en op tv zie, denk ik vaak: wat hebben die vrouwen eigenlijk te doen? Dat bewustzijn is nodig om iets te kunnen veranderen. 

Ik las laatst toevallig dat het percentage films van vrouwelijke regisseurs op het filmfestival van Cannes flink is gestegen ten opzichte van vorig jaar. Goede en nodige ontwikkelingen."

4. Hard werken of hard chillen?

"Oeh, allebei. Naarmate ik ouder word, kan ik steeds beter chillen. Vroeger vond ik het lastiger om stil te zitten, ik wilde het liefst zoveel mogelijk werken. Tot ik twee jaar geleden totaal uitgeput was en een burn-out kreeg, net toen we bezig waren met De F*ckulteit. Een zware periode, waarin ik het belang van chillen heb ingezien en ervaren. Een jaar lang kon en mocht ik alleen maar lummelen."

"Nu voel ik na een drukke periode vaker: oké, nu wil ik twee dagen niks met werk te maken hebben. Dan ga ik lekker lezen, eten met vriendinnen, wandelen in de Belgische natuur of thuis lummelen met mijn vriend (acteur Joes Brauers, red.). Een wasje doen, iets kijken, schoonmaken – van opruimen kan ik erg genieten, dat doet mentaal iets met me. Daar laad ik echt van op. Daarna kan ik geïnspireerder werken."

5. België of Nederland?

"Die is moeilijk! Ik ben Nederlandse en woon in Amsterdam, maar als ik mijn hart volg kies ik misschien toch voor België. Daar ben ik opgegroeid. Ons dorp lag zo dicht bij de grens dat we naar de bakker in Nederland gingen, maar ik zat in België op school en keek Belgische tv. Mijn jeugdherinneringen liggen daar. Er is iets in die cultuur waarmee ik me erg verwant voel."

"Ik hoop dat ik meer in België kan werken, want er worden prachtige theater-, film- en televisieproducties gemaakt. Ooit zou ik er ook graag weer willen wonen. Mijn vriend, die uit Limburg komt, heeft dezelfde droom. We hadden het er laatst over: zullen we naar Nederlands of Belgisch Limburg gaan? Het wordt Belgisch Limburg, daar waren we het snel over eens."

6. Droomberoep of toevalstreffer?

"Ik wist al jong dat ik wilde spelen. Mijn ouders hebben me daarin altijd gesteund, ze zijn heel grote cultuurliefhebbers. Mijn ene zus werkt in de mode, mijn andere zus is lerares en mijn broer zit in de muziek. Een creatief nest. Mijn overgrootvader, die ik nooit heb gekend, schijnt een amateurtoneelclubje te hebben gehad. Misschien heeft het een paar generaties overgeslagen.

Ik wist dat ik naar de toneelacademie wilde, maar de consequentie daarvan – dat ik actrice zou worden – klonk in mijn provinciaalse oren heel decadent. Ook bij camera-acteren kon ik me nog heel weinig voorstellen, dat stond ver van me af. Als je me toen had verteld dat ik nu in films zou spelen, had ik dat echt niet geloofd. Daar durfde ik niet eens van te dromen."

7. Gouden Kalf of Oscar?

“Nou, het is mooi dat er zowel in Nederland als internationaal prijzen bestaan, maar dat is niet per se waarom ik speel. Ik werk niet om te winnen, al vond ik het heel leuk om een Gouden Kalf te krijgen (voor Niemand in de stad in 2019, red.)."

"Amerika trekt me trouwens niet zo, daar hoef ik niet per se naartoe. Maar ik zou wel heel graag in Frankrijk willen werken. Dat is een kinderdroom van me. Ik heb een jaar in Marseille gewoond, waardoor ik nu best vloeiend Frans spreek.”

8. Podiumdier of podiumangst?

"Ik ben een podiumdier, want ik hou van theater. Dat vind ik net zo leuk als film. Maar als ik ergens moet praten als mezelf, bijvoorbeeld laatst bij Renze op tv, heb ik toch eerder podiumvrees. Dat vind ik heel spannend. Als je op een podium of set staat en je speelt een rol, is het heel helder wat je daar gaat doen. Dan kun je gewoon je vak uitoefenen. Daar heb ik plezier in, kan ik mijn creativiteit in kwijt en haal ik inspiratie uit. 

Maar als je ergens als jezelf staat, is dat veel enger en ingewikkelder. Ik ben altijd bang dat ik domme dingen ga zeggen of niet uit mijn woorden kan komen."

9. Single of samen?

"Samen. Ik ben drie jaar samen met mijn vriend en we wonen nu ook samen. In mijn eentje had ik ook een leuke tijd hoor, ik kan goed alleen zijn."

"Maar met z’n tweeën is het leven wel veel leuker. Het is ook fijn dat we fijn kunnen praten over het vak, daar hebben we veel gesprekken en discussies over. Heel leuk, want daardoor ga je soms net anders naar bepaalde dingen in je vakgebied kijken. Ook helpen we elkaar soms met het leren van teksten. We begrijpen elkaar goed en dagen elkaar uit."

10. Spelen of schilderen?

"Dat is een leuke! Ik heb een tijdlang veel geschilderd, maar doe het de laatste tijd wat minder vaak. Het is wel iets wat altijd lonkt. Tijdens mijn burn-out heb ik het ook veel gedaan, omdat het zo fijn is om te doen."

11. Voor of achter de camera?

"Mijn kracht ligt vooral voor de camera. Ik vind het wel leuk om zelf iets te maken, maar dan liever op het gebied van kunst. Momenteel ben ik bezig geld aan te trekken voor een kunstproject in samenwerking met een fotograaf."

"We hebben al een groot gedeelte binnen, dus komend jaar kunnen we daarmee verder. We willen onder andere exposeren in Maastricht. Naast acteren vind ik het ook heel leuk om mezelf op andere manieren uit te drukken."

12. Strakke carrièreplanning of zien waar het schip strandt?

"O, ik zie wel waar het schip strandt. Sommige mensen weten precies waar ze over vijf jaar willen zijn, maar dat voelt voor mij een beetje rigide. Natuurlijk heb ik wel dromen, verlangens en dingen die ik graag zou willen, maar een carrière is voor mij net als het leven: het verloopt organisch. 

Juist door de touwen te laten vieren en te zien wat er op mijn pad komt, heb ik dingen gedaan waarvan ik nooit had verwacht ze te doen. De ene dag zeg je ja tegen een project, de andere dag nee. Die keuzes zijn altijd afhankelijk van wie je als mens bent, en dus aan verandering onderhevig. Je ontwikkelt je ten slotte altijd. Dat houdt het leuk."

Julia Akkermans en tegenspeler Fedja van Huêt delen hun ervaringen op de set van De F*ckulteit: