'Wat begon met ergernis in de trein, eindigde met een kus'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week neemt ze de trein naar Amsterdam en ergert ze zich aan een luidruchtige medepassagier. "Dat aso gedrag altijd."
Het was weer eens tijd om te demonstreren. Ditmaal niet tegen de verwijdering van het fietspad (wat geholpen heeft, het plan gaat niet door!), maar tegen racisme en fascisme. Tegen de gure wind die waaide, het nare politieke klimaat en de eindeloze stroom heftige berichten in de media.
De demonstratie tegen racisme wordt elk jaar georganiseerd, dit jaar was er fascisme aan toegevoegd. Vrijdagavond knutselde ik snel een bordje in elkaar, zaterdag zat ik al vroeg op een klapstoeltje in de trein. Naast me zat een jonge vrouw, een jaar of dertig gokte ik, op de trap, in rap tempo en met veel te hoog volume te bellen in een taal waar ik niets van verstond. Ze praatte steeds harder, tot ze wanhopig begon te schreeuwen.
Ik keek naar haar en ergerde me met de minuut meer en meer. Kon ze niet normaal praten? Rekening met anderen houden? Dat aso gedrag altijd in de trein. Vond ze dit zelf nou niet gênant, ruziemaken in het openbaar?
Terwijl ik me groen en geel ergerde, viel mijn oog op de woorden op mijn bordje: Let Love Rule. Hmm. Dat was ik van plan te verkondigen vandaag, liefde. Geen irritatie. Nou, dat begon al lekker. Ik probeerde mijn irritatie kwijt te raken door rustig in en uit te ademen en aan een zonnig zandstrandje op Ibiza te denken.
Trillende lip
Toen ze klaar was met bellen, draaide ze zich om. “I’m sorry I was talking so loud”, zei ze. Ik keek haar aan, haar donkere bambi-ogen werden vochtig. Ze had ze zwart omrand met kohl en zag er knap uit. Ze deed haar best niet in huilen uit te barsten. “Are you ok?” vroeg ik. Ze schudde met een trillend lipje van nee.
Ik klemde het demonstratiebordje tussen mijn klapstoel en liep naar haar toe. “Let me give you some love”, zei ik, en gaf haar een bemoedigende aai over haar schouders. Het was houterig en stuntelig en totaal niet zoals Lenny Kravitz het zou doen, maar het was een nobele poging. Snel ging ik weer zitten, want ik had zelf ook wel door dat ik ongevraagd handtastelijk was geweest.
Let Love Rule
Het station naderde, ze stond op. Moest ik haar nog even bemoedigend toeknikken? Iets liefs tegen haar zeggen? Ik wist het niet zo goed en bleef zitten. Ze werd meegezogen in de stroom mensen, ik was haar kwijt. Dacht ik. Toen de zwerm treinreizigers was verdwenen, bleek ze op het perron te staan. Ze zocht mijn blik en riep, wederom net iets te hard: “Thank you, have a nice day!”
Ze glimlachte. Ik knikte opgelucht. Blijkbaar was mijn gebaar goed gevallen en dacht ze niet dat ze met een of andere gek te maken had. Ik blies haar een kus toe. Ze blies een kus terug. De deuren sloten, ik zwaaide en keek nog even op mijn demonstratiebordje. Let Love Rule.
Het beloofde een mooie dag te worden.
Klik hier voor meer Lifestyle.
Deze video werd veel gedeeld waarin te zien is dat een vrouw thuis wordt bezocht door de politie omdat ze een aantal keer een demonstratie zou hebben bezocht: