Kelly nam het zichzelf kwalijk dat ze uitgezaaide darmkanker had: 'Heb me laten wegsturen'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid? 

"Cover Me In Sunshine van Pink."

Waarom juist dit nummer?

"Vooral voor mijn kinderen. In 2021 werd ik flink ziek, darmkanker stadium vier, en rond die tijd was dit een hit. We zongen dit vaak samen. Ik vond het toen al een fijn idee dat ze dan een liedje hebben dat ze hoop geeft, en troost. 

Cover Me In Sunshine is een hoopvol nummer, gezongen door Pink en haar dochtertje Willow. And everything will be allright, zingen ze. Ik was in die tijd heel bang voor de dood, bang om mijn kinderen niet te zien opgroeien. Dit liedje zongen we al op de achterbank voordat ik ziek werd, en zijn we al die tijd blijven zingen."

Wat zegt het nummer over je leven? 

"Deze week kreeg ik een heel mooie uitslag, voor nu ben ik ziek-vrij. Dat heb ik goed gevierd, met mijn kinderen in de Efteling. Dat heb ik overigens wel moeten leren. De eerste paar maanden was er nog zoveel onzeker, en wist ik helemaal niet of ik wel beter zou worden. Stadium vier darmkanker is geen gunstig scenario. De kans bestond dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. Met zoveel onzekerheid kon ik niet leven.

Ik voelde de druk om positief te blijven, dat is ook wat de artsen en verpleegkundigen tegen me zeiden. Dealen met zo’n diagnose is heel eenzaam, vooral op deze leeftijd. Niemand in mijn omgeving weet hoe het is en hoe het voelt. Veel mensen wuifden mijn bezorgdheid weg, terwijl ik die angsten wel had. Gelukkig vond ik wel hoop en vertrouwen in de gesprekken met mijn partner, zus, ouders en schoonmoeder."

"Ik heb moeten leren om mezelf daarin niet voorbij te lopen. De wanhoop die ik in het begin voelde was zo groot, net als mijn angst voor de dood. Als ik een scan had, nam ik meteen een week vrij om te zwelgen, met chips voor de tv. 

Nu laat ik het mijn leven niet meer bepalen. Het positieve zit voor mij nu in het dagelijkse. Lekker zingen met mijn kinderen, even naar buiten, even bij mijn moeder langsgaan. Dat is een natuurlijk verloop geweest. Elke keer opnieuw moet ik voelen wat ik nodig heb. Van mijn werk mag ik nog steeds thuisblijven als het nodig is, maar ik ga inmiddels liever gewoon door."

Bang voor de dood

"Mijn angst voor de dood heb ik onderzocht. Wat raakt me nou zo? Ik heb Marli Huijer geïnterviewd, voormalig Denker des Vaderlands (2015 - 2017, red.) en filosoof, over waarom we zo bang zijn voor de dood en waarom we er zo moeilijk over praten. Is het de eindigheid zelf of is het wat die dood veroorzaakt? Voor mij bleek het dat laatste. Ik had een schrikbeeld voor ogen, van mezelf in een bed in de woonkamer met mijn mond open happend naar adem, en mijn kinderen om me heen. Het gevoel dat ik ze achter zou laten vond ik ondraaglijk. 

Voelde me verantwoordelijk, want ik had al heel lang klachten, maar liet me wegsturen met een doosje Ibuprofen. Nu kon ik eindelijk toegeven aan wat ik voelde, maar dat betekende ook dat ik niet voor mijn kinderen kon zorgen. Na de diagnose merkte ik dat ik al een beetje afstand van ze begon te nemen, omdat ze moesten wennen aan een leven zonder mij. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik uitzaaiingen had. Als ik beter voor mezelf was opgekomen, was het misschien niet zo ver gekomen. Het voelde als mijn schuld als ik niet beter werd en zij straks geen moeder meer zouden hebben."

"Ik kreeg verschillende behandelingen en ook weer een sprankje hoop toen een arts me op het hart drukte dat het einde nog niet in zicht was. 'We hebben nog genoeg op de plank liggen om de dood te voorkomen', zei zij.

Die woorden heb ik op een briefje geschreven en aan de binnenkant van het keukenkastje geplakt. Steeds als ik het opendeed, gaf ik mezelf weer een shotje geruststelling. Ik schreef allemaal briefjes met dat soort boodschappen en legde ze overal in huis. Ik heb dat briefje uit het keukenkastje heel lang niet kunnen weghalen, uit angst dat ik alles zou jinxen."

"Ik ben geopereerd en dat ging gelukkig goed. Immunotherapie heeft ervoor gezorgd dat de kanker is verdwenen waardoor ik nu geen stoma hoef. 

Tijdens de behandelingen heb ik veel gedachten opgeschreven. Schrijven is altijd mijn houvast geweest, ik was altijd al iemand die dagboeken bijhield. Een jaar na mijn ziekte werden die schrijfsels een boek, Als de storm komt. Ik wilde een heel eerlijk boek, je hoeft niet alles positief te zien. De fases die helemaal kut zijn, heb je ook nodig om te herstellen.

Ik voelde veel druk om positief te zijn, dat voelde als iets onmogelijks. De eerste fase is zwart en langzaam wordt het grijs, maar het gaat niet meer terug naar wit. Deze week heb ik mijn grijs heel gelukkig gevierd."

Waar droom je van? 

"Een roman schrijven in een fantastisch schrijfhuisje in het groen. Ik heb nu het boek geschreven dat ik moest schrijven van mezelf en droom ik van een fictieboek dat ik wíl schrijven. Ik merk dat mensen echt wat aan mijn boek hebben en dat was precies mijn doeling."

"Ik heb meerdere lezingen gegeven, en daarin merkte ik hoe fijn ik het vind om onder meer over de dood te praten en over waar we bang voor zijn. Op dat gebied heb ik ook nog wel wat mooie dromen, zoals filosofische wandelingen organiseren of in gesprek gaan met jongeren met kanker. Ik ben daar nu zelf ook aan toe, om anderen te helpen met wat ik zelf geleerd heb over de dood en het leven."

Wat is je guilty pleasure? 

"Paprikachips van Croky met Sprite en trash-tv. Ik denk dat veel mensen op kantoor dit niet van me verwachten, maar ik vind het dus heerlijk om met chips op schoot naar series te kijken waar ik niet bij na hoef te denken, zoals bij Temptation Island. Ondertussen doe ik een spelletje op mijn telefoon en doorbreek ik een uur lang alle wetten van mindfulness."

Klik hier voor meer Lifestyle

Steeds meer jonge mensen krijgen darmkanker, zo ook Paulien, die 36 jaar was toen ze de diagnose kreeg: