Anita's zoontje verdronk bijna tijdens zwemles: 'Waarom was er niet meer toezicht?'

"Regelmatig komt er in het nieuws dat er ergens een kind is verdronken. Dan denk ik altijd terug aan het voorval van tien jaar geleden waarbij mijn zoon bijna verdronk tijdens de zwemles. Ik vind het vreselijk dat dit nog steeds gebeurt, je zou denken dat de regelgeving nu beter is. Fouten maken is menselijk, maar dit kost levens."

"Mijn zoon Caden was vijf jaar toen we hem op zwemles deden. Zo’n vier lessen had hij gehad voordat het misging, en hij vond het hartstikke leuk. Hij was niet bang voor het water en durfde al veel. Over de lessen was ik tevreden, de juf vond ik ook aardig. Mijn man en ik hadden voor dit zwembad gekozen omdat het lekker in de buurt was en er was geen wachtlijst. 

Tijdens de lessen was het de bedoeling dat de ouders in de kantine zaten, om de kinderen niet af te leiden. Vanachter het glas had ik dan wel zicht op Caden."

Jarige juf

"Eens per maand was er een kijkles. Zo ook die dag. Ik zat op de tribune en keek naar een enthousiaste Caden. Na de les ging de juf trakteren omdat ze jarig was. De kinderen hadden de zwemkurkjes al af en dromden om haar heen. Ik heb het zelf niet zien gebeuren, maar Caden heeft op dat moment waarschijnlijk gedacht: ik kan al zwemmen, ik ga lekker terug het water in. 

De ouders werd gevraagd om alvast naar de douches bij de kleedruimte te gaan om daar hun kind op te vangen. Iedereen vertrok van de tribunes, ik was een van de laatsten die opstond."

"Plots zag ik een vrouw wild met haar armen zwaaien. Ze riep dat er een kind in het water lag. Ik aarzelde geen seconde, dacht niet eens na. In een reflex smeet ik mijn telefoon die in mijn broekzak zat op tafel, daarna dook ik het water in. Met kleren en schoenen aan, dat boeide mij niet."

Instinctief

"Ik zwom naar het kind toe, dat op zijn buik lag met het gezicht naar beneden. Het was ondiep water, maar dit kind had nog niet geleerd zich om te draaien. Ik trok hem omhoog onder zijn oksels en draaide hem om. Toen zag ik pas dat het mijn eigen zoon was. 

Ik dacht niet na, ik handelde instinctief. Op de kant sloeg ik Caden op zijn rug om het water eruit te krijgen. Straks moet ik gaan reanimeren, dacht ik nog. Caden nam een diepe hap lucht en spuugde toen een plens water uit. Nog nooit ben ik zo opgelucht geweest." 

"Ondertussen waren er mensen om ons heen komen staan, waaronder de juf. Ik was woedend: waarom was er niet meer toezicht geweest op de kinderen? Maar de juf was juist boos op mij: hoe haalde ik het in mijn hoofd om zomaar met kleding en schoenen in het zwembad te duiken? Ik stond perplex om zo veel onzinnigheid. Alsof ik mijn kind – of welk ander kind dan ook – zomaar had moeten laten verdrinken."

Trillen van boosheid

"Ik trilde van boosheid en voelde dat ik moest weglopen, voordat de discussie uit de hand liep. Ik ging met een verdwaasde Caden naar de kleedruimte, waar ik hem afdroogde en geruststellend toesprak. De andere ouders keken verbaasd naar mijn druipende kleding en vroegen wat er was gebeurd. 

Nadat ik mijn verhaal deed, reden Caden en ik naar huis zodat ik me kon omkleden. Ik maakte me zorgen over 'late verdrinking', waarbij kinderen die bijna verdrinken uren later alsnog ademhalingsproblemen kunnen krijgen, dit kan fataal aflopen. Daarom ging ik voor een check met Caden naar het ziekenhuis, waar zijn longen gelukkig schoon bleken te zijn."

"Ik heb geen enkele excuses van het zwembad gehad en geen telefoontje om te vragen hoe het met mijn zoon ging. Bij de volgende les vertelde ik wat er was gebeurd aan andere ouders in de kantine. 

Daarop werd ik aangesproken door een leidinggevende van het zwembad. Mij werd verzocht niets meer te zeggen hierover, want het klopte allemaal niet wat ik beweerde. Dit terwijl er meerdere getuigen waren die mij gelijk gaven. Hierna was ik er helemaal klaar mee."

Geen seconde uit het oog verliezen

"Vanwege de wachtlijsten en omdat ik al had betaald voor een heel pakket, wilde ik niet naar een ander zwembad. Maar na deze gebeurtenis maakte ik mijn eigen regels. Ik verloor Caden geen seconde meer uit het oog tijdens de les. 

Voortaan mocht hij van mij zijn zwemgordel pas afdoen bij de douches. Dat vond de juf maar overdreven, maar ik zei toen dat het óf dit was, óf ik deed melding bij de politie van het voorval. Niet veel later werd mijn regel ook voor andere ouders doorgevoerd, dus zo gek was ik niet."

“Ik voelde me schofterig behandeld en was dolblij toen Caden zijn zwemdiploma haalde. Ondertussen ging het met hem niet goed: hij had nachtmerries over wat er was gebeurd en bleef er maar over praten. 

Hij kreeg hiervoor EMDR-therapie, waaruit bleek dat hij er vooral van geschrokken was dat mijn kleren nat waren en dat ik drijfnat in de auto zat. Gelukkig werd hij hierdoor niet bang voor water. Inmiddels is hij een boom van een kerel en een echte waterrat."

Gekmakende gedachten 

"Ik heb veel mensen afgeraden om bij dat zwembad te gaan lessen. Het had zó anders kunnen aflopen. Een heel naar idee vind ik dat.

Ik moest mezelf afleren om steeds te denken: wat als… Wat als ik al naar de douches was gegaan? Wat als die vrouw Caden niet had zien liggen? Maar van die gedachtes werd ik gek, dus daar ben ik mee gestopt. Je kind verliezen is het ergste dat denkbaar is. En ik ben heel dankbaar dat ons dat bespaard is gebleven."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle