Dennis werd seksueel misbruikt en vluchtte in drugs en geweld, totdat hij erover durfde te praten

Hij werd uitgezocht als een prooi, zegt Dennis. Door een seksueel roofdier dat in hem een makkelijk doelwit zag. De jongen van 11 die nergens echt bij hoorde, die weinig emotionele aandacht kreeg, die ernaar snakte door iemand gezien te worden. En daar maakte het roofdier, een basketbalcoach, misbruik van. Het zou Dennis' leven tekenen.

Dylana en een flesje voor Dez

Het is moeilijk je de Dennis van vandaag als slachtoffer voor te stellen. Het bovenlichaam lijkt gebeeldhouwd. Gespierde armen, tattoos tot aan de vingers. Het haar met militaire precisie gekapt. Trendy bril op de neus. Hij spreekt in zelfverzekerde zinnen.

In de keuken van hun woning, in een nieuwbouwwijk in Hoofddorp, maakt hij een flesje voor zijn kersverse zoon, Dez, die vorige maand werd geboren. De kleine ligt in de armen van Dylana, zijn vriendin – 'of nee, sorry, mijn vrouw'.

Het is nog even wennen, want ze zijn in april voor de wet getrouwd. Maar het échte huwelijk, en vooral het trouwfeest, dat doen ze pas volgend jaar. "Ze wil wat beter in de trouwjurk passen", grapt Dennis.

Dylana had hem vooraf zo omschreven: "Een grote, mooie, krachtige man met een rustige uitstraling, die zich door niets of niemand meer laat tegenhouden." Wie een paar minuten met hem praat, hem bezig ziet in huis, begrijpt heel goed waar die woorden vandaan komen.

Maar de Dennis van toen, dat was een totaal ander mens, zegt hij even later, als Dylana en Dez naar boven zijn gegaan om te rusten. "Onzeker. Onrustig. Ik was een buitenbeentje. Te dik. Sociaal onhandig. Ik hoorde er niet bij op school, werd gepest om mijn overgewicht."

Gebrek aan emotionele verbinding

En leren kon hij ook al niet goed. "Niet omdat ik het niet begreep, maar die reguliere lesstof van toen... het interesseerde me allemaal niet."

ADD, bleek jaren later, al heette dat toen nog 'een druk en lastig kind'. "Ik zat meer op de gang dan in de klas."

Thuis ontbrak er ook iets, vertelt hij. Iets belangrijks. Zijn oudere broer en hij kwamen in materiële zin niets te kort, maar Dennis voelde een groot gebrek aan 'emotionele verbinding', zoals hij het zegt. "Mijn ouders konden niet goed emotionele warmte of liefde geven. Ik neem ze dat niet kwalijk, dat wil ik vooropstellen. Zij hebben dat van hún ouders ook niet geleerd. Maar ik miste dat wel als kind."

Eén ding kon hij wel goed: sporten. Honkballen en basketballen. In zijn teams was hij als een vis in het water, simpelweg omdat hij er gewaardeerd werd en normáál was. Gewoon één van de spelers, niet het pispaaltje. "Daar werd ik niet gepest."

Sporten was zijn veilige haven. Althans, in het begin.

Alles verandert in een nachtmerrie

Aan het eind van de basisschool kreeg hij een nieuwe trainer bij het basketbal. "Die man schonk persoonlijke aandacht aan me, precies wat ik tekort kwam in mijn leven. Hij liet blijken dat ik ergens goed in was. Dat ik gezien werd."

Een aai over de bol werd een arm om zijn schouder. De hand kwam op zijn been te liggen. "En dan komt er opeens een dag dat je samen in de kleedkamer bent, in je onderbroek zit, en alles verandert in een nachtmerrie."

De schaamte is er meteen, zegt Dennis. Je wist dat het niet hoort, toch liet je het gebeuren. Je bevriest. Elke volgende keer geef je net iets makkelijker toe. "Het is telkens een klein stapje erbij."

Niet zeuren

Ergens tussen een half jaar en een jaar duurde het misbruik, toen werd de trainer weggestuurd. Er waren geruchten. Maar niemand legde de link met Dennis, en die hield het geheim voor zich. Erover praten… ja, met wie dan? Vriendjes had hij niet. "En thuis heerste een mentaliteit van: niet zeuren bij tegenslag, mouwen opstropen en doorgaan."

"Die man heeft me uitgezocht als een prooi", zegt Dennis nu. "Hij zag dat ik alleen was, dat ik snakte naar erkenning, en daar maakte hij misbruik van."

Opgaan in het anonieme midden

Nu nog tollen die zinnetjes soms door zijn hoofd. 'Ons geheimpje.' 'Tegen niemand zeggen.' "Ik leed in stilte", zegt hij.

Het eerste wat hij deed toen de coach was vertrokken: rigoureus afvallen. "In het eerste jaar van de middelbare school ben ik 25 kilo afgevallen. Ik gooide mijn boterhammen weg, want ik wilde opgaan in het anonieme midden. Zodat ik er niet meer zou uitspringen als prooi."

Op zijn nieuwe school ontdekte hij drugs. Eerst wiet en hasj. "Geweldig vond ik dat, want ik had een manier gevonden om mijn gevoel te verdoven."

Weer een paar jaar later verloor hij zichzelf in de anabole steroïden. Hij was altijd in de sportschool te vinden. Groot en sterk worden. Dat was ook rond de tijd dat hij zich, een late tiener, bij de fanatieke kern van Ajax-supporters voegde. "Dat voelde veilig", zegt hij nu. "Het maakt niet uit wat je bent, dik of dun, groot of klein, wit of zwart, je bent één met elkaar. Een broederschap, ik kende dat eerder niet. Bovendien: wie maakt je dan tot slachtoffer? Niemand."

Vechtpartijen onder invloed 

Hij heeft in die jaren een hoop 'destructieve onzin' uitgehaald, zegt hij. Massale vechtpartijen bijvoorbeeld, tegen rivaliserende groepen hooligans. Door heel Europa trokken ze, overal vonden ze de gewenste confrontaties. "Alles onder invloed, uiteraard. Coke, xtc, alcohol."

Ze kwamen soms met stalen pijpen en bakstenen achter hem aan. "Hoe het kan dat dat altijd goed is afgelopen, weet ik ook niet precies, maar het is een klein wonder."

Toch wil hij het geen destructieve of verloren jaren noemen. "Veel mensen zouden het fouten noemen. Zo zie ik dat niet. Ik zie het liever als belangrijke levenslessen. Ook dat pad heeft geleid tot wie ik nu ben geworden."

Tien jaar geleden werd hij personal trainer. Dat ging op zichzelf prima, hij zorgde ervoor dat zijn klanten geen nadeel ondervonden van zijn uitspattingen, maar in hemzelf wilde de innerlijke onrust nooit doven.

Liefdesrelaties had hij ook, maar die gingen allemaal stuk. "Ik kon me emotioneel niet openstellen, want stel je voor dat ik me kwetsbaar zou moeten tonen."

Kanker, maar niet zeuren en doorgaan

Bovendien kregen zijn vriendinnen er – begrijpelijk, zegt hij – ook wel een keer genoeg van dat hij telkens twee of drie dagen van de radar verdween, naar god-weet-waar, high van de drugs en dronken van sloten alcohol.

Ook in dat aspect van zijn leven was hij op een 'pad naar nergens' beland. "Mijn gedrag was niet ideaal voor een goede relatie", zegt hij met gevoel voor ironie.

In 2018 was er opnieuw tegenslag: Dennis werd gediagnosticeerd met darmkanker. "Ook dat stopte ik aanvankelijk weg", zegt hij. "Weer iets aan jezelf dat faalt, dat zwak is, dat er niet mag zijn. Ook toen was het: niet zeuren, doorgaan."

Na een traject van bestralingen genas hij. Een operatie was gelukkig niet nodig.

Overigens denkt hij dat de jarenlange stress en spanning waarmee hij leefde, een rol speelt bij die ziekte. "Ik kan het niet bewijzen, maar zo voel ik het. De stress heeft iets met mijn lichaam gedaan."

De coronacrisis brak aan. 2020. "Ik kon niks doen om mezelf te verdoven. De kroegen waren dicht, niemand gaf een feest. Mijn werk als personal trainer viel weg. Ik zat op de bank, geconfronteerd met mezelf, met mijn leven."

Alles moest anders, vooral zijn zelfbeeld

In de confrontatie ging een zegen schuil, zegt hij achteraf. "Ik werd gedwongen naar mijn leven te kijken, kon me nergens achter verstoppen. Ik zag in dat ik niet in staat was op een gezonde manier connecties met andere mensen aan te gaan." Het belangrijkste inzicht dat hij kreeg: niet de wereld moest veranderen, maar hijzelf.

Het moest, kortom, anders. Alles moest anders. Radicaal anders. Wilde hij zich ooit normaal tot andere mensen kunnen verhouden, dan moest eerst het negatieve zelfbeeld een positief zelfbeeld worden. Maar dan moest hij eerst de bron van al dat vluchtgedrag onder ogen zien, dat begreep hij maar al te goed.

Hij besloot, 27 jaar oud inmiddels, over het misbruik te vertellen. "Eerst aan mijn broer en mijn toenmalige vriendin. Mijn ouders heb ik het ook verteld. En ik ben ook met een psycholoog gaan praten."

Praten heeft alles veranderd, zegt hij: "Ik had altijd gedacht dat het zwak is om over je pijn te praten, maar het bleek een kracht."

Hij praatte met meerdere psychologen, kreeg EMDR-therapie om zijn trauma te verwerken. Langzaam maar zeker kwam hij beter in zijn vel te zitten. Er waren opeens weken waarin hij zich zes dagen goed over zichzelf had gevoeld, een gevoel dat hij nooit zo had gekend.

Niet meer de grote, stoere, sterke jongen

En toen, kort nadat hij zijn demonen in de ogen had gekeken, en klaar was voor zijn nieuwe leven, leerde hij in 2021 Dylana kennen. Zij, ook een ondernemer uit de regio, ging net als hij naar een ontmoeting voor ondernemers die waren getroffen door de coronacrisis. Dylana heeft een dansschool.

Juist in een tijd dat ze allebei helemaal niet op zoek waren naar liefde, overviel het ze. "Zij had helemaal geen behoefte aan een man in haar leven. En ik had net gehoord dat ik opnieuw kanker had, in mijn blaas ditmaal." Gelukkig genas hij ook hiervan snel.

Ze bleven om elkaar heen draaien. Het ging vanzelf, zegt hij. Het klikte gewoon, wat doe je ertegen? Stapelverliefd. Het was onvermijdelijk. Waarschijnlijk ook omdat hij niet de grote, stoere, sterke jongen speelde, maar simpelweg zichzelf was. Omdat hij zich mentaal rustig voelde.

"Mijn relaties waren altijd gebaseerd geweest op bevestiging, voor mij dus. Nu ging ik voor het eerst de relatie niet aan met de vraag wat zij aan mijn leven kon toevoegen, maar met de vraag wat ik aan haar leven kon toevoegen."

Focus op de binnenkant

Al die jaren draaide alles in zijn leven 'om de buitenkant', zegt hij. Zijn lichaam, zijn relaties, zijn werk als personal trainer in de sportschool. Nu vindt hij 'de binnenkant' belangrijker. Hij heeft de sportschool verkocht, zodat hij aan zijn nieuwe carrière kon beginnen, nu met focus 'op de binnenkant' dus. "Ik werk tegenwoordig als life coach", legt hij uit.

Dat kan hij pas 'sinds ik zelf mijn pijn heb opgeruimd', zegt hij. "Voor die tijd kon ik anderen natuurlijk niet gaan uitleggen hoe ze moesten leven. Maar nu ik op een goed spoor sta en stabiel in het leven sta, nu weet ik dat ik andere mensen kan helpen en inspireren."

De belangrijkste vragen die hij de mensen die hij begeleidt stelt? "Hoe zou je leven eruitzien als je relatie met jezelf goed is? Hoe ziet je leven eruit als je de blokkades opruimt die je al een leven lang dwars zitten? Wat kun je allemaal als je je niet door angst laat leiden?"

Hoe donker ook, je kunt het omdraaien

Ook op Instagram is hij actief, juist om de jongeren te bereiken zoals hij er zelf eentje was: onzeker, ongeliefd, misschien met één been in de criminaliteit, misschien op zoek naar een soort mentorfiguur die je vertelt dat je vooral over je problemen moet praten. Erover kúnt praten, ook. "Het is geen zwakte om te praten, integendeel."

Tegenwoordig staat hij om 04.00 uur op. Fluitend, blij met elke nieuwe dag. Eerst sporten, 'een beetje liefde geven aan mezelf'. En de rest van de dag: "Dienstbaar zijn aan mijn gezin en aan mijn cliënten."

Zijn nieuwe levensmotto: "Hoe donker je leven ook lijkt, het kan altijd omgedraaid worden. Het leven is te mooi om aan de tegenslagen toe te geven."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.