Miranke kon na een auto-ongeluk niet meer voor haar kinderen zorgen: 'Ik moest loslaten'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we 'm graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Miranke (47) uit Zwolle woont in een woongroep en heeft voor haar slotakkoord een bijzondere plaat in gedachten.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"De helft van mij door Angela Groothuizen."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"De eerste keer dat ik het hoorde, schrok ik. Zo’n rake tekst. Bastiaan Ragas schreef dit nummer over zijn scheiding, maar ik vind vooral herkenning in zijn woorden omdat mijn kinderen sinds negen jaar niet meer bij mij kunnen wonen.
Na een auto-ongeluk, ik zat met mijn jongste op de achterbank, was ik een tijdje buiten bewustzijn en daarna kon ik helemaal niks meer. Niet door verwondingen, maar mijn hoofd was niet meer hetzelfde als voorheen. We werden naar de crisisopvang gebracht en omdat ik toen tijdelijk op een vakantiepark verbleef, moesten we op zoek naar een nieuw huis in onze woonplaats."
"Ondertussen bleef ik veel klachten van vergeetachtigheid en vermoeidheid houden, wat ervoor zorgde dat mijn kinderen in een pleeggezin gingen wonen. Vreselijk moeilijk vind ik dat, maar als je echt het beste wil voor je kinderen, moet je sterk zijn en loslaten. Hoe hartverscheurend ook."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Ik werd bewust alleen moeder, met een donor. Mijn leven was al geen makkie voor het ongeluk, want ik zat door verschillende redenen in een tussensituatie qua wonen, met mijn kinderen van veertien en net een jaar.
We konden wel even bij mijn ouders terecht, maar uiteindelijk moesten we toch verder. Over de kinderen werd goed nagedacht door de instanties, maar niet over mij. Zij kwamen in een pleeggezin terecht, de pleegouders kregen begeleiding, maar voor mij als rouwende moeder was er niks. Goed, ik kreeg een huis toegewezen met urgentie, dat was goed bedoeld, maar dat huis was veel te groot en fysiek kon ik het niet aan. Ik kon niet eens boven komen daar, laat staan dat ik de tuin zou kunnen onderhouden."
"Eens per week mocht ik mijn kinderen zien, onder begeleiding op een kantoor. Niet echt de ideale omgeving voor een kind, laat staan om de band met je kind goed te houden. In het begin was ik heel boos en gefrustreerd, ook al wist ik wel dat het beter was voor de kinderen. Als ik eerlijk was naar mezelf wist ik ook wel dat ik de zorg voor twee springende kinderen niet aankon, maar verdrietig was het zeker.
Dat gevoel zit ook zo mooi in dit nummer: ooit wordt hij ouder en ik weet dat hij die ondertoon van falen wel vergeet. Op de helft van de tijd ben ik op afstand maar ik ben hem nergens kwijt.
Mijn oudste zoon is inmiddels uit huis, de jongste moet ik delen met zijn pleegouders. Kinderen, zeker als ze zo jong zijn, hechten zich aan de dichtstbijzijnde verzorger, en dat is goed, maar als hij hen papa en mama noemt, raakt dat me wel."
Onmogelijke eisen
"In het begin gaf ik hun pleegmoeder overal de schuld van en stelde ik onmogelijke eisen, bijvoorbeeld over hoe zij het bedje opmaakte en dat ik daar foto’s van wilde zien.
Pleegzorg heeft me daar wel in afgeremd, en dat begrijp ik. Als ik een scene zou trappen iedere keer dat mijn kinderen weer vertrokken, zou ik hen daar alleen maar mee verscheuren. Zij kunnen die woede en frustratie helemaal niet plaatsen."
"Het is heel moeilijk om je kind los te laten. Ik had daar graag wel wat begeleiding bij gehad."
"Maar ik had graag ook begeleiding gehad bij mijn verdriet en pijn, want het is echt heel moeilijk om je kind los te laten. Je moet met jezelf dealen en ik denk dat veel mensen in een soortgelijke situatie wel wat hulp zouden kunnen gebruiken bij het omgaan met die emoties, ook om te zorgen dat je een bezoek beter aankunt. Daar moet nog veel in veranderen."
Waar droom je van?
"Ik heb alleen maar nachtmerries. Buiten dat droom ik van een soort omgangshuis waar ouders hun kinderen onder begeleiding kunnen zien. Wanneer ik mijn zoontje zie is het altijd leuk, want we bedenken altijd wel iets, maar zo’n kantoor is geen ideale situatie. Wil je het contact met die ouders zo goed mogelijk herstellen, dan hoort daar een fatsoenlijke plek bij."
Wat is je guilty pleasure?
"Guilty? Dat is toch wel roken en rode Fernandes, daar kan ik echt van genieten. En verder? Zwemmen doe ik graag, maar daar is niet zoveel guilty aan."
Wat is jouw Slotakkoord?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl
Klik hier voor meer Lifestyle
