Na de breuk met haar vriend, raakte bonusmoeder Hasina ook haar gezin kwijt: 'Ze wonen in mijn hart'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. In de chat van de game die de Marokkaanse Hasina (46) en de Nederlandse Joost speelden werd het zo gezellig dat Hasina acht jaar geleden op het vliegtuig stapte naar Amsterdam. Op weg naar de man die haar liet geloven in een ander leven. Helaas was het maar voor even.
"Ik droeg een blauwe jurk en een beetje hoop in mijn hart. Ook al had ik Joost nog nooit gezien, ik was verliefd. We hadden gebeld, zijn stem klonk warm en zijn glimlach was vriendelijk en krachtig tegelijk. Echt een man. Ik was geen meisje meer, niet naïef.
Ik had mijn leven in Marokko. Mijn moeder, mijn zussen, mijn werk als administratief medewerker bij een bouwbedrijf. Maar de liefde maakt alles logisch. Na mijn eerste bezoek, ik bleef meteen twee weken, zei Joost: 'Ik wil met jou oud worden.' En ik geloofde hem."
"Een maand later trok ik bij hem in. Zijn twee dochters kwamen om het weekend. Eerst verlegen, later giechelend tegen me aan op de bank. Ruim een jaar later veranderde het co-ouderschap met Astrid, de ex van Joost. Met haar kon ik het gelukkig ook goed vinden. De meiden kwamen nu om de week. 'Nu er een vrouw in huis is, kan dat wel', zei ze lachend. Ik vond het fijn.
Eerlijk gezegd wist ik niet wat ik miste tot ik hen leerde kennen. Ze noemden me 'Mammi Hasi'. We bakten koekjes, ik hielp met huiswerk, ik hoorde de verhalen die ze niet aan hun vader vertelden. Ze werden een stukje van mij."
Trouwen
"Joost beloofde te willen trouwen. Dat was praktisch belangrijk, maar romantisch nog wel meer. Elke keer was er iets. Eerst moest zijn ex uitgekocht worden, toen was er gedoe op zijn werk, daarna zei hij dat het voor hem voelde alsof we al getrouwd waren. Ik hield me eraan vast dat we samen waren, dat ik erbij hoorde."
"Bonusmoeders verdwijnen stilletjes uit het verhaal zodra de relatie met de vader over is."
"Tot drie maanden geleden. Joost zei dat hij niet meer gelukkig was. Dat hij ruimte nodig had. Eerst ontkende hij dat er een ander was, maar uiteraard zat dat achter zijn ommekeer. Ineens was ik iemand die in zijn huis woonde, maar geen recht meer had om er te zijn.
Ik voelde me kwetsbaar, mijn hart was gebroken en waar kon ik heen? Nederlandse vrienden zijn niet zo scheutig met het aanbieden van logeerplekken en familie heb ik hier niet. Ik voelde dat ik niet kon blijven, en heb een paar nachten in een hostel gelogeerd."
Te gast in eigen bestaan
"Na een week gingen we samen om tafel. Joost was duidelijk: onze relatie was over. 'En de meisjes?', vroeg ik. Hij zei dat hij dat niet kon bepalen, dat is iets tussen hem en Astrid. Ik heb ze nog één keer gezien. Het is alsof ik mijn partner én mijn kinderen ben kwijtgeraakt.
Voor mijn verblijfsvergunning ben ik niet afhankelijk van Joost, die periode is voorbij. Ik heb een parttime baan in een winkel en spreek inmiddels prima Nederlands. Maar zonder gezin voel ik me hier verdwaald. Ik heb mijn leven hier opgebouwd, maar ik weet niet of het echt van mij is. Alles was met hem. Met zijn gezin. Nu voel ik me ineens te gast in mijn eigen bestaan."
"In Marokko wacht mijn familie. Mijn moeder belt elke week en wil niets liever dan dat ik terugkom. 'Hier hoor je', zegt ze. Ik mis hen ook, maar ik weet niet of ik daar nog thuishoor. Daar word ik gezien als de vrouw die terugkwam omdat het mislukte. En hier zijn de meisjes."
Dubbele breuk
"Ze sturen soms stiekem een appje, of een foto. Ik heb niks te zeggen over hun leven, maar ze wonen in mijn hart. Ik weet welke liedjes van Billie Eilish ze het liefst meezingen, hoe de jongste van broccoli walgt en wanneer de oudste ongesteld is.
Dat weet Astrid vast ook allemaal, maar ik kan ze niet zomaar loslaten, ook al is er geen officiële rol voor mij. Geen omgangsregeling, geen juridische status. Bonusmoeders verdwijnen stilletjes uit het verhaal zodra de relatie met de vader over is. Daardoor voelt dit als een dubbele breuk. Mijn liefde voor Joost zal wegebben met de tijd. Maar mijn liefde voor de meisjes was echt. Dat zal nog een stuk lastiger zijn."
"Wat houdt me hier? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik niet meer terug kan naar wie ik was. En dat ik iets nieuws moet bouwen. Iets voor mezelf. Niet voor een man, niet voor een gezin dat niet het mijne is. Misschien is dat de les.
Ik heb mijn eerste rijles gehad vorige week. In het Arabisch zou ik zeggen: nashat jadida: iets nieuws. Misschien begint het met weten dat ik besta. Dat mijn verhaal ertoe doet, ook als het geen sprookje bleek."
De namen in dit artikel zijn gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Klik hier voor meer Lifestyle
