Nicolettes baan als stewardess viel enorm tegen: 'Leek ultieme vrijheid, maar zag niks van de wereld'

"Het was mijn meisjesdroom om stewardess te worden. Mijn ouders vlogen regelmatig, vaak mocht ik dan mee als ze naar Schiphol werden gebracht of werden opgehaald. Dan keek ik mijn ogen uit. Ik fantaseerde over waar al die mensen en vliegtuigen naartoe gingen en de drukte en levendigheid op de luchthaven vond ik fascinerend. 

Op mijn veertiende maakte ik mijn eerste vlucht, helemaal naar Nieuw-Zeeland. Toen wist ik zeker dat ik later stewardess wilde worden. Het leek me een beroep met de ultieme vrijheid. Ik had toen geen idee dat ik juist in een strak keurslijf kwam te zitten."

"Na mijn middelbare school deed ik een hbo-opleiding in toerisme. Toen ik deze had afgerond, vond ik het tijd worden om mijn oude droom op te pakken. Ik solliciteerde bij Transavia en moest eerst door een strenge selectie komen. Daarna mocht ik aan een intensieve training van een paar weken beginnen waarin ik werd klaargestoomd voor de cabine. Het was een leuke opleiding en ik had zin om aan de slag te gaan. Van het beroep zelf had ik een romantisch beeld: ik zou een mooi pakje dragen, veel van de wereld zien en me vrij als een vogel voelen.

In de praktijk viel dat tegen, dat had ik meteen op mijn eerste, echte vlucht al door. In de luchtvaart is veel concurrentie, waardoor maatschappijen bezuinigen. Het was een kwestie van heen en weer vliegen. Zelden kon ik een plek bezoeken, dus van mijn droom om veel van de wereld te zien kwam weinig terecht. Mijn werk bestond vooral uit het volgen van regels, richtlijnen en protocollen. Er was weinig ruimte voor creativiteit. Überhaupt was er letterlijk weinig ruimte, want je zit met heel veel mensen in een krappe cabine. De plek voor de crew was ook heel klein, volgepakt met trolleys. Als stewardess heb je nul privacy, ook niet als je even pauze hebt."

Ruzie

"De meeste passagiers zijn aardig. Ik vond het bijzonder hoe snel ik soms in vertrouwen werd genomen, bijvoorbeeld als iemand op de vakantie iets heftigs had meegemaakt. Er ontstonden dan mooie gesprekken. Maar sommige passagiers waren ook onredelijk. Ik heb meegemaakt dat iemand heel boos werd omdat er bepaald broodje op was. Ook waren er soms heftig ruziënde passagiers, waar ik als een soort politieagent tussen stond en de boel moest sussen. Spannend was ook die keer dat we een blikseminslag hadden. Ik hoorde een harde knal en zag een lichtflits, daarna werd het heel stil. Blikseminslag is niet gevaarlijk, maar wel indrukwekkend."

"Het mooiste aan mijn werk vond ik het contact met mijn collega's. Elke vlucht vloog ik met een andere crew. Ik leerde dus steeds nieuwe mensen kennen met wie ik heel snel een band opbouwde. Je doet dit werk echt samen, als team. Ook leerde ik mijn man via mijn werk kennen. Altijd riep ik hard: 'Voor mij geen piloot!'. Maar natuurlijk is dat precies wat er gebeurde, heel cliché. We zijn nu twaalf jaar samen. Het voordeel is dat ik het leven in de luchtvaart ken. Ik begrijp wat het inhoudt, zoals de onregelmatige werktijden en de verantwoordelijkheid die mijn man draagt."

Saai werk

"Acht jaar heb ik als stewardess gewerkt. Ik begon het werk steeds saaier te vinden: ik wist precies wat me te wachten stond, bijna elke vlucht is standaard. Wat mij ook opbrak, waren de onregelmatige werktijden. Vooral hele vroege vluchten hakten erin. Dan stond mijn wekker op twee uur en pakte ik amper diepe nachtrust. Ik kreeg vage gezondheidsklachten, zoals vermoeidheid, buikpijn en misselijkheid.

Maar wat ik vooral lastig vond, was dat mijn werkrooster mijn leven bepaalde. Elke vrije dag die ik aanvroeg, was een verzoek en nooit gegarandeerd. Als er niet genoeg capaciteit was, moest ik toch komen. Zo vaak heb ik hierdoor feestjes en verjaardagen gemist. Mijn rooster kreeg ik voor een paar weken, hoe mijn schema er daarna uitzag, wist ik niet. Iets vooruit plannen met vriendinnen was dus onmogelijk. Van die zogenaamde vrijheid waar ik van droomde als stewardess, kwam in de praktijk weinig terecht.

"Ik merkte dat ik niet meer blij werd van mijn werk, maar wat dan? Zoekende naar wat ik wilde, deed ik opleidingen tot kinderyoga-docent en kindertherapeut. Als hobby schilderde ik al, maar ik betwijfelde of ik daar mijn beroep van kon maken."

Nooit spijt

"Toch bleef dit idee aan me knagen. Ik wilde later niet op mijn tachtigste in een bejaardenhuis zitten en denken: had ik maar… Ik volgde online een opleiding aan een Amerikaanse kunstacademie, die ik zes jaar geleden succesvol afrondde. Toen ging voor mij de knop om: ik ging volledig voor mijn kunst. Inmiddels hangen mijn schilderijen, herkenbaar aan de kleurrijke bloemen die voor mij symbool staan voor persoonlijke bloei, overal ter wereld.

Mijn uniform inleveren was even een gek, definitief moment. Maar ik heb er nooit spijt van gehad. Het is heerlijk om me niet meer aan tig regels te hoeven houden en zelf te bepalen hoe ik me kleed en hoe ik mijn dagen indeel. Mijn oude beroep mis ik echt niet, nooit meer wil ik terug naar de luchtvaart. Hoewel ik nu een onzeker bestaan heb als kunstenares, ben ik veel gelukkiger. Ik kan creëren wat ik wil, waardoor mijn zelfvertrouwen is gegroeid. De vrijheid die ik zocht, vind ik nu in mijn atelier. Daar heb ik helemaal geen vliegtuig voor nodig."

Klik hier voor meer Lifestyle