Scheiden is schaamte, vond Jansje, toch is ze blij dat ze voor zichzelf koos: 'Vooral geluk gebracht'

"Ik heb het goede voorbeeld gehad thuis. Mijn ouders zijn vanaf hun veertiende bij elkaar, dus scheiden hoorde gewoon niet bij het leven dat ik voor me zag. Maar ik was zó ongelukkig in mijn huwelijk. 

Onze kinderen zijn met medische hulp geboren, dicht op elkaar. Toen onze zoon elf maanden oud was, bleek hij een ruisje bij zijn hart te hebben. Hij moest geopereerd worden en gelukkig is dat goed gegaan, maar dat was wel de eerste grote stressfactor in ons huwelijk. We gingen daar allebei heel anders mee om. Mijn verdriet werkte anders dan bij mijn ex, hij was niet zo’n prater."

"Hij is vrij beschermd opgegroeid en heeft nooit geleerd om te vallen. Als je niet hebt geleerd om naar je gevoel te luisteren of verantwoordelijkheid te nemen, groei je steeds verder uit elkaar. Ik merkte dat aan alles.

In diezelfde periode kreeg mijn zus borstkanker. Ze was 35 en is twee jaar schoon geweest. Daarna bleek de kanker weer terug te zijn en uitgezaaid. Ze is op haar 44e overleden. Terwijl ik zwanger was en leven maakte, kreeg zij chemokuren die alles afbraken. Dat was zo dubbel."

Niet snel tevreden 

"Ik deed alles alleen. Ik voelde me zo beperkt, alsof mijn leven niet meer van mij was. Zelfs op vakantie, wanneer ik met een vriendin naar de bar ging om cocktails te drinken, vroeg hij: 'Wat moet ik dan nu doen met de kinderen?' 

Hij was niet snel tevreden, had in de tussentijd al drie verschillende banen gehad, en ik liep maar door. We waren veertien jaar samen en ik heb vaak getwijfeld. Ga ik ongelukkig verder tot de kinderen wat groter zijn, zodat ze de scheiding beter kunnen accepteren? Of ga ik nu voor mezelf kiezen? Het verschil was eigenlijk niet zo groot, want ik deed alles toch al alleen."

"Er zat zoveel schaamte op het besluit om te scheiden. Ik heb mijn ouders er bewust niet in meegenomen, ze hadden al genoeg aan hun hoofd. Ik heb zelfs een tijdje een stuk minder contact gehad met mijn zus, omdat ik haar niet met mijn sores wilde belasten terwijl ze zelf vocht voor haar leven. 

Daarnaast voelde zij al langer dat ik niet gelukkig was en op het moment dat ze dat mij zou vertellen had ik dat toch niet aangenomen. Het heeft mij een jaar gekost om de beslissing echt te nemen." 

'Oké, is dit het dan?'

"Op 1 januari dacht ik: hoe ga ik dit jaar verder? Ik wist: ik kan en wil nu niet meer om mijn gevoel heen en besloot mijn man te vertellen dat ik wilde scheiden. 'Oké, is dit het dan?', is het enige wat hij zei. Zonder emotie. Dat vond ik vreemd, maar ook een bevestiging dat ik de juiste keuze maakte. Hij was er gelaten onder, en ik voelde juist energie stromen."

"De eerste die ik belde was mijn zus, om half vijf ’s ochtends. Zij zei meteen: kom hier. Ondanks dat we elkaar een tijd niet hadden gezien, kon ik bij haar terecht. Dat is het mooie van een bloedband, je kunt de deur altijd op een kier zetten. 

Mijn ouders vertellen dat ik ging scheiden vond ik spannend, want het was al mijn derde relatie die ik verbrak. Ze hadden het al zien aankomen, maar ze hebben me nooit gevraagd: hoe gaat het nu echt met je? Dat zit niet in ze, en past ook in de tijdsgeest. Hun reactie was prima voor me, en niet zo afkeurend als ik vreesde."

Ups en downs

"Ook voor mijn vriendinnen kwam mijn scheiding als een verrassing. Ik heb ze wel verteld dat ik niet gelukkig was, maar het merendeel hield ik voor mezelf, omdat ik niemand wilde belasten. Dat heb ik ook wel van thuis meegekregen. Ze zouden gezegd hebben: ups en downs horen erbij. 

Maar het gevoel was gewoon niet meer daar. Uiteindelijk heb ik mijn gevoel gevolgd, en dat was doodeng, maar het heeft me ook veel gebracht."

"Ik heb mijn oude sport weer opgepakt, badminton. Mijn ex vond dat niks, want de kinderen waren nog klein. De eerste keer dat ik de deur uitliep, zei hij: 'Word niet verliefd op een ander.' Dat vond ik raar, maar dat is uiteindelijk wel wat er gebeurde. Mijn huidige partner is tien jaar ouder. 

Toen ik hem leerde kennen was ik al gescheiden, hij niet. We hebben dat gelaten voor wat het was. We voelden allebei iets, maar we hielden het bij onszelf. Ik wilde eerst voor mezelf landen, een huis vinden, alles financieel regelen."

Een toevoeging

"Pas toen hij ook gescheiden was, vertelde hij dat hij gevoelens voor me had. Ik zei: ik weet niet wat dit brengt, want de kinderen gaan voor. Ik was blij, maar ook bang. Wil ik dat wel? Wat vinden mijn ouders ervan? Hij is totaal anders dan mijn ex. Maar ik dacht: ik heb mijn leven op de rit, alles wat erbij komt moet een toevoeging zijn."

"We woonden op een dik half uur rijden van elkaar vandaan. Uiteindelijk brak dat heen en weer sjouwen me op. We waren al drie jaar samen toen ik zei: of ik kies nu voor de kinderen, of we gaan samenwonen, want dit houd ik niet vol. 

Hij moest erover nadenken, zijn kinderen zaten in een andere fase. We hebben echt getwijfeld of we moesten doorgaan. Maar dat deden we wel en ik ben er nu heel blij om."

Kusje erop en door

"We leren veel van elkaar, om te openen en het écht samen te doen. Ik rouwde alleen en mijn partner had ook zijn eigen pijn uit zijn jeugd. In zijn cultuur mocht een man niet huilen. In het begin was het: kusje erop en door. 

Nu mag alles er zijn. Hij zegt nu: je mag op mij leunen en ik geef me aan hem over. We hebben echt moeten leren om elkaar toe te laten. Als je hart maar blijft openstaan, kan er een hele hoop. Scheiden heeft me uiteindelijk vooral geluk gebracht."

De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie. 

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.

Klik hier voor meer Lifestyle