Annemieks man overleed op 40-jarige leeftijd: 'Hij heeft altijd gezegd dat hij niet ouder zou worden'

"Ik leerde Patrick kennen toen ik tweeëntwintig was tijdens mijn werk in een callcenter. We bleken dezelfde achternaam te hebben, maar geen familie te zijn. Zo raakten we aan de praat. We hadden mooie gesprekken en wat begon als een vriendschap, groeide uit tot meer. Patrick was lief, zorgzaam en heel beschermend. Ik voelde me veilig bij hem. 

Negen jaar geleden werd onze dochter Catlijn geboren, een bekroning van ons geluk. Patrick en ik hadden mooie plannen voor onze toekomst. Zo wilden we ons huis verkopen om iets anders, meer afgelegen te kopen met veel grond voor een eigen moestuin. Ook was het onze droom om ons busje om te bouwen tot camper en daarmee te gaan rondreizen."

"Maar alles veranderde in juli 2022, toen Patrick gezondheidsklachten kreeg. Als hij iets at, kreeg hij het niet goed weggeslikt. Hij vermoedde dat hij een maagzweer had. De huisarts zag er ook geen spoedgeval in maar verwees hem toch door voor verder onderzoek in het ziekenhuis, waar een wachtlijst van twee maanden voor was. 

Twee weken later moest Patrick overgeven na een barbecue, hij dacht dat hij te snel gegeten had. Een dag later moest hij bij elke hap een glas water drinken en daarna lukte eten en drinken helemaal niet meer. Nu werd er wel spoed achter het onderzoek gezet."

Stomverbaasd

"Het onderzoek zou zo’n tien minuten duren, ik wachtte met Catlijn in de wachtkamer. Maar het duurde en het duurde, waardoor ik me zorgen begon te maken. Na een uur werd ik gehaald door een verpleegkundige. Alleen ik mocht mee, Catlijn mocht ranja drinken in de personeelskamer. Dit was een slecht teken, besefte ik. 

Ik ging naast Patrick zitten in de spreekkamer. De arts stak van wal: 'Er zitten verdikkingen in de slokdarm en we gaan ervan uit dat het kanker is.' We waren stomverbaasd: Patrick was nog geen veertig en topfit. Onze wereld stortte in. Patrick begon te huilen en riep dat hij mij en Catlijn nog niet wilde achterlaten."

"Hij stortte zich op de behandelingen. Eerst tien bestralingen, daarna drie chemokuren. Van de eerste chemokuur werd hij doodziek, maar de tweede ging juist goed. Op de ochtend dat de derde kuur zou starten, zag ik dat er iets mis was. Patrick kon niet meer duidelijk praten, hij sleepte met een been en een arm kreeg hij niet meer omhoog. Met een ambulance werd hij naar het ziekenhuis gebracht. 

Uit een scan bleek hij uitzaaiingen in zijn hersenen te hebben. Een genadeklap. Er veranderde iets in zijn mindset. Patrick besefte dat hij zijn werk als programmeur nooit meer zou kunnen uitoefenen, terwijl hij zich altijd heel erg verantwoordelijk voelde voor het onderhouden van zijn gezin. Een week later werd Patrick veertig jaar. We vierden het klein. Patrick had altijd al gezegd dat hij aanvoelde dat hij niet ouder zou worden dan veertig. Dat nam ik nooit zo serieus, maar hij kreeg gelijk."

Iedere aanraking deed pijn

"Twee weken hierna werd Catlijn zes jaar. Hier wilde Patrick per se bij zijn, zijn dochter was alles voor hem. Even kwam hij naar het zaaltje dat ik had afgehuurd, maar hij had zo veel pijn en kon niets binnenhouden. 

Bij de laatste afspraak in het ziekenhuis hoorden we dat alleen zijn hart nog niet was aangetast door de kanker. Patrick kreeg alleen nog maar pijnstilling, ook werd hem gevraagd waar hij wilde sterven. Thuis, was zijn antwoord. Hij was inmiddels een zielig hoopje mens. Iedere aanraking deed hem pijn, hij was óp. Drieënhalve maand na de eerste diagnose kreeg Patrick euthanasie."

"Na zijn overlijden kregen Catlijn en ik van alle kanten steun. Patrick overleed in november, de feestdagen kwamen eraan. Het was heel intens om hem hierbij te moeten missen. Bijzonder is dat ik werd uitgenodigd voor het kerstdiner bij zijn werkgever, waar nog een mooie speech over Patrick werd gehouden. Dat gaf zo veel kracht." 

Huis laten bouwen in Gambia

"Inmiddels is zijn overlijden drie jaar geleden. Met Catlijn en mij gaat het goed. Samen maakten we een boekje waarin kinderen mooie vragen kunnen invullen over een overleden dierbare. Dit boek is gepubliceerd, waar we heel trots op zijn. Ons huis heb ik verkocht. Catlijn krijgt thuisonderwijs. 

Het grootste deel van het jaar wonen we in onze vakantiewoning in Nederland, de andere maanden zitten we in Gambia. Daar heb ik een stuk land gekocht en een huis laten bouwen. Ook heb ik daar een nieuwe, lieve vriend, Malang."

"De herinnering aan Patrick houden we levend door veel over hem te praten, ook bekijken Catlijn en ik vaak foto’s van hem. We missen hem elke dag. Ik ben gek op Malang, maar dat sluit niet uit dat ik nog steeds van Patrick houd. Onze liefde is nog intact en zal nooit verdwijnen." 

Niet meer wachten 

"Door het verlies van Patrick heb ik geleerd dat ik niet meer wil wachten met wat ik graag wil doen. Ik heb altijd al willen reizen, nu doe ik dat. Mijn levensmotto is dat je niets moet uitstellen en vooral moet doen waar je van droomt. Patrick zit in mijn hart. 

Nooit meer wil ik een grote liefde verliezen. Met mijn dochter probeer ik zoveel mogelijk te genieten. En ik hoop door mijn verhaal te delen anderen te inspireren. Ondanks de nare dingen die je meemaakt, kan het leven je weer toelachen."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle