Madelon werd depressief toen ze thuisblijfmoeder was
Madelon (40) zag het helemaal voor zich hoe fijn het zou zijn om thuis te blijven voor kinderen. Uiteindelijk werd ze gillend gek als huisvrouw.
Madelon: "Wat had ik een rooskleurig beeld van het bestaan als thuisblijfmoeder. Ik zag helemaal voor me hoe ik gezellig met de kinderen zou kleien en koekjes bakken. Echt een idyllisch plaatje. Mijn man en ik komen allebei uit een traditioneel gezin waarbij de man kostwinner was en de moeder thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Mijn moeder was er altijd voor mij met een kopje thee als ik thuiskwam uit school. Dat vond ik heel fijn als kind, en ik nam me voor om dat later ook voor mijn kinderen te doen. Met de wijsheid van nu denk ik: waarom zou je als moeder zó je eigen leven opzij zetten? Ik werd daar helemaal niet gelukkig van, in tegendeel."
"Vaak zat ik huilend op de bank, zo ongelukkig was ik in mijn baan als accountmanager bij een groot farmaceutisch bedrijf. Oorspronkelijk werkte ik in de zorg als maatschappelijk werkster, maar ik wilde graag wat meer actie en spanning. Dus maakte ik de overstap naar een commerciële baan. Ogenschijnlijk had ik alles goed voor elkaar: een lekker salaris en een dikke auto van de zaak voor de deur. Maar ik voelde me totaal niet op mijn plek in die functie. Ik miste verdieping en creativiteit. Ik denk graag out of the box en zelfstandig, maar nu zat ik vast aan een stramien, targets en een baas die altijd met me meekeek."
"Voordat ik zwanger raakte zeiden mijn man en ik al tegen elkaar: als we kinderen hebben, gaan we het ouderwets doen. Oftewel: hij zou het geld verdienen, ik zou thuisblijven en voor onze kroost zorgen. Financieel was dat geen probleem, we hadden een goede buffer opgebouwd en konden het redden van alleen het salaris van mijn man. In 2011 raakte ik zwanger van mijn oudste zoon. Al vanaf de twaalfde week belandde ik in de ziektewet vanwege bekkeninstabiliteit. Toen mijn zoon eenmaal geboren was, wist ik meteen dat ik voor hem thuis wilde blijven. Ik zegde mijn baan op. Het was moeilijk om weg te lopen van dat dikke salaris en die mooie auto, want eerlijk is eerlijk: die dingen streelden toch mijn ego. Toch koos ik vol overgave voor het thuisblijven."
Eten, slapen, wandelen
"In mijn familie oogstte mijn beslissing lof en applaus: mensen vonden mij een toegewijde moeder. Maar mijn ambitieuze vriendinnen hadden wel zo hun twijfels bij mijn keuze. Ze dachten dat ik me als 'huisvrouw' zou vervelen en dat ik meer uitdaging nodig had. Hun bezwaren wuifde ik weg: welnee joh, dit was mijn roeping, dat wist ik zeker. Maar eerlijk gezegd had ik al vrij snel door dat het leven als fulltime moeder niet helemaal bij me paste. De dagen waren gevuld met luiers en slaapjes. Eten, slapen, wandelen, spelen, en dat eindeloos in de herhaling. Naar de sauna of een festival ging ik niet meer, terwijl ik dat eigenlijk wel nodig had. Maar ik voelde me schuldig als ik tijd voor mezelf wilde. En wat ook meespeelde, is dat ik ineens financieel afhankelijk was. Als je geen eigen geld hebt, wil je dat van een ander niet verbrassen. Het voelde verkeerd om geld dat ik niet zelf verdiend had, te besteden aan uitjes en verwennerij voor mezelf."
"Onze tweede zoon werd drie jaar later geboren. Natuurlijk zaten er ook voordelen aan het huisvrouw zijn. Vooral de vrijheid vond ik erg fijn. Ik haastte me niet meer van deadline naar meeting, maar kon zelf bepalen wat ik deed. Was het een mooie dag? Dan ging ik lekker met de kinderen naar een strandje. Aan niemand hoefde ik verantwoording af te leggen. Toch kwijnde ik langzaam weg. Ik merkte dat ik ’s avonds niets te melden had als mijn man vroeg hoe mijn dag was geweest. Tja, wat wil je horen, dacht ik dan. Dat ik met de stofzuiger in alle hoekjes was geweest?"
Kort lontje
"Het was lastig om toe te geven dat het thuisblijfmoederschap helemaal niet mijn roeping was. Als ik terugkijk op die tijd vermoed ik dat ik een depressie had. Ik huilde veel, had een kort lontje en was continu boos. Op een dag was ik weer - make-uploos en in joggingbroek - aan het zeuren tegen een vriendin. 'Maar waarom doe je dit dan?', vroeg ze heel simpel. Dat was voor mij een eye-opener. Ik vond het altijd zielig voor mijn zoons als ik weer zou gaan werken, ik wilde niet dat het sleutelkinderen zouden worden. Maar nu voelde ik in iedere vezel dat ik echt weer aan het werk moest."
"Mijn cv was één grote gatenkaas en ik had geen idee welke richting ik op wilde. Ik checkte alle vacatures in de buurt en ging op sollicitatiegesprek voor een baan als begeleider van autistische jongeren. Tijdens dat gesprek kreeg ik te horen dat die instelling ook veel met zzp’ers werkte. Verrek, dacht ik. Ik kan natuurlijk ook voor mezelf beginnen. Dat was nooit eerder in me opgekomen. Ik liet me opleiden tot coach: een perfecte combi van mijn achtergrond als maatschappelijk werkster en mijn commerciële ervaring. Mijn klanten leer ik zichzelf te zijn, concessieloos. Dat ze zich niet moeten aanpassen en kunnen kiezen wat ze zelf willen."
'Soms hoor ik vrouwen klagen over alle ballen in de lucht houden. Dan denk ik: gooi eens een bal de andere kant op'
"Het voelt fantastisch om weer een het werk te zijn. Ik voel me weer nuttig en zet mijn brein weer aan het werk. Al die jaren had ik in een standby-modus gestaan, ik moest mijn hersenen echt weer opstarten. Het is fijn om weer volwassen gesprekken te voeren en om uitgedaagd te worden als ondernemer."
Ballen gooien
"Het was wennen om werk met een gezin te combineren. Ineens had ik niet meer de hele dag de tijd om alles in huis te doen. Gelukkig kan ik goed plannen. Vaak kook ik het avondeten al vooruit, en anders gooi ik wat vissticks in de pan. Gelukkig zijn de taken goed verdeeld met mijn man. Soms hoor ik vrouwen klagen over alle ballen in de lucht houden. Dan denk ik: gooi eens een bal de andere kant op."
"Doordat ik niet meer fulltime thuis ben, zijn mijn zoons zelfstandiger geworden. Ze smeren zelf hun brood, ruimen hun spullen op en krijgen er steeds kleine taakjes bij. Ik leer ze om hun eigen keuzes te maken en te doen waar ze gelukkig van worden. En dat ze naar hun intuïtie moeten luisteren. Die van mij heb ik vroeger te vaak genegeerd. Ik hou van mijn jongens en ben heel graag hun moeder, maar nooit meer in de rol van thuisblijfmoeder."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit meer-tag hieronder en vervolgens links bovenin op 'volgen'.