Marjanne zal nooit meer met haar zus naar een concert gaan
Als jonge meisjes deelden zij een kamer, later een grote liefde voor muziek. Drieënhalf jaar geleden overleed de zus van Marjanne (39) aan kanker. "Lineke is nu de grote afwezige."
"Lineke was spontaan, sociaal en vrijgevochten. Ze trok haar eigen plan en was niet zo gevoelig voor de mening van anderen. Ze wist heel goed wat ze wilde en dan lukte haar dat ook, doelgericht als ze was. We scheelden twee jaar. Vroeger sliepen we samen op een kamer, op vakanties deelden we een tent. Muziek was heel belangrijk voor ons. Toen we net pubers waren kregen we een cd-speler. Dolgelukkig waren we ermee. Allebei kochten we singletjes zodat we muziek konden draaien tijdens het huiswerk maken.
Later gingen we regelmatig samen naar een concert of festival. Ik weet nog dat we naar Pinkpop gingen, in een kleine rotauto die Lien net had gekocht. Kwamen we er halverwege achter dat onze tickets nog thuis lagen. Hop, weer terug. Mijn zus kon heel goed genieten van het moment en opgaan in de muziek. Ik zie haar nog zo voor me: een biertje in haar hand, een lach op haar gezicht en ieder woord meeblèrend terwijl ze uit haar dak ging. Het is fijn om haar op die manier te herinneren."
"Ze was pas zesentwintig jaar toen ze in 2009 een knobbeltje in haar borst voelde. Dat bleek een kwaadaardige tumor te zijn. We waren verslagen en verdrietig. Hoe kon dit? Ze was nog zo jong. Maar Lineke was zelf heel strijdvaardig. Ze kreeg de volle mep: een borstamputatie, bestralingen en een chemokuur. Ze onderging alles zonder zelfmedelijden. Misschien hielp haar beroep – ze was verpleegkundige op de oncologie-afdeling - hier wel bij, ze wist wat haar te wachten stond.
Na deze periode was het een lange tijd rustig. We pakten ons leven weer op en durfden voorzichtig te geloven dat alles was goedgekomen. Lineke was zelf ook zo optimistisch. Maar in 2015 kreeg ze een vervelend hoestje dat bleef aanhouden. Uit een scan bleek dat er in haar longen en botten uitzaaiingen zaten. Lineke bracht dit nieuws zakelijk, alsof ze in haar werkmodus stond. Over haar kansen heeft ze het nooit gehad, maar het was meteen duidelijk dat ze het niet ging redden. Soms vroeg ik aan haar hoe lang ze nog had. 'Dat weet ik niet', zei ze dan. Ik hoopte op een wonder, dat doe je altijd als het om een dierbare gaat."
Kinderen niet zien opgroeien
"Lineke wilde niet dood en greep alles aan om nog langer bij ons te zijn. Ze wilde het onderste uit de kan halen. Ze kreeg een aantal levensverlengende chemokuren en werd opnieuw kaal. We hadden gesprekken over vroegere ruzies die ik graag wilde uitpraten nu ze er nog was. Over de dood had ze het niet veel, maar ze zei wel dat ze het vreselijk vond dat ze mijn drie kinderen en die van onze jongere zus niet zou zien opgroeien.
Na die verpletterende scan heeft ze nog twee jaar geleefd. Nog steeds ging ze naar concerten. In juni 2016 gingen we naar Coldplay, een van onze favoriete bands. Het was een bijzondere dag. Alles klopte: de sfeer, de muziek, en Lien voelde zich goed. Daar stond ze dan, met haar kale koppie. Mensen staarden naar haar, maar daar trok ze zich niets van aan. 'Wat een mooie avond', zei ze genietend. Het was ons laatste concert samen."
'Haar kist liet ze thuisbezorgen en schoof ze - wegens ruimtegebrek - tijdelijk achter de bank'
"Begin 2017 ging Lineke ineens hard achteruit. We moesten aan weken denken, zei de arts. Op eerste paasdag is ze overleden. Haar uitvaart was mooi. Ze had ‘m helemaal zelf geregisseerd. Twee vriendinnen waren door haar als ceremoniemeester aangesteld, Lineke had mensen gevraagd om te spreken en zorgvuldig de muziek uitgekozen. Haar uitvaart was in een theaterzaal, haar kist stond op het podium. Een kist die ze zelf had uitgekozen en thuis liet bezorgen. Daar was nergens ruimte voor, dus schoof ze hem maar achter de bank. Typisch Lineke: praktisch en met zelfspot. Doordat ze alles had geregeld, nam ze ons veel werk uit handen. Dit was haar manier om voor ons te zorgen."
"Rouwen is een lastig proces en moeilijk te omschrijven. Het lukt me met vlagen. Maar ik heb drie kleine kinderen die mij bezighouden en een drukke baan. Mijn zus stierf op een zondag, twee dagen later moest ik de kinderen alweer naar zwemles brengen. Mijn dochter lijkt sprekend op Lineke. Dat is mooi en pijnlijk tegelijk. Ik heb amper tijd om het verdriet tot me door te laten dringen. Soms sta ik huilend onder de douche of lopen de tranen over mijn wangen tijdens het autorijden. Spaarzame momenten waarop er geen afleiding is en het gemis me plots overspoelt.
Ik mis mijn zus op feestdagen, maar ook juist in het dagelijks leven. Dan wil ik haar iets grappigs vertellen, maar dat kan niet meer. Dat besef overvalt me dan. Lineke was een deel van mij, vroeger waren we altijd samen. Dat stukje verleden is er niet meer en dat doet pijn. Soms vind ik troost in muziek, maar het is ook confronterend om nummers te horen waar we vaak samen naar luisterden. Ik ga nog steeds graag naar concerten, al is dat nu met de corona-uitbraak natuurlijk even niet aan de orde. Sinds haar dood ben ik wel een paar keer geweest met anderen, dan is Lineke voor mijn gevoel de grote afwezige. En dat zal ze ook altijd blijven."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.