‘Voetbal kijken met kinderen? Niet. Te. Doen.'

“Ik rijd even naar de A. Cé. Tjon”, fluistert manlief door de telefoon, de kinderen op de achterbank. “Naar de Action? Voor die rare vlaggenklappers?” vraag ik. Ja. Voor die vlaggenklappers. Ik hoef er niets voor te doen, het huis slibt vanzelf dicht met oranje meuk.

Om 17.45 uur komt Puk naar beneden, van top tot teen in kanariegeel. Ik kijk verbaasd. Puk haalt haar schouders op. “Ik ben mijn oranje shirt kwijt”, mompelt ze en ze neemt plaats naast haar compleet in het oranje getooide en met roodwitblauwe schmink besmeurde broertje.

Ik vraag me af of ik oranje tompoucen had moeten scoren.

De wedstrijd begint. Het wedstrijdverslag:

’07 Olle pakt de tablet. Manlief: “Leg die maar weg, tablets zijn verboden na het eten.” Olle legt mopperend de tablet weg.

’09 Puk: “Neeee!!!” Wij: “Wat bedoel je, dit is toch goed?” Puk: “Huh? We zijn toch wit?”

’11: Puk vraagt wat buitenspel is. Manlief legt het uit. Niemand luistert.

’13: Olle heeft de bal uit de garage gepakt en houdt ‘m hoog voor de tv. Ik: “Voetballen doen we buiten, lieverd.”

’15: Olle wil weten waarom we al vijftien uur bezig zijn. Ik leg uit dat het minuten zijn, geen uren.

’16 Olle heeft honger en begint op een appel te knagen. Nogal luid.

Ik heb ook zin om iets te knabbelen en baal ervan dat ik die tompoucen niet in huis heb gehaald.  

’20 Puk aait met haar voet mijn wang. “Kap ‘s!” zeg ik geïrriteerd.

’24 Goalll!!!!! Puk schreeuwt vanuit de gang: “Wat is er gebeurd?” Ze was net bezig haar schmink te verwijderen voor de spiegel daar, want het kriebelde te veel.

’27 Puk vraagt: “Is Schotland goed?” Manlief en ik kijken elkaar verbaasd aan. “Hoe kom je nou opeens bij Schotland?!” “Nou, gewoon, door mijn armbadje”, zegt Puk en ze draait er nog een keertje aan.

’29 Olle pakt zijn Kiddie Zoom om ons te filmen. Ik zeg dat hij de camera moet wegleggen.

’32 Ik krijg een pushnotificatie binnen van RTL Nieuws. “Hamer wil dat Rutte en Kaag een conceptvoorstel indienen”, zeg ik. Manlief wuift ten teken dat ik mijn mond moet houden.

’36: Wij: “Puk, haal dat armbandje uit je mond. Getver!”

’39 Puk: “Waarom zijn wij eigenlijk oranje en niet donkerpaars of roze?” Manlief: “Kun je even drie minuten géén vraag stellen?”

’40 Olle speelt met lego en laat mij zijn zelf geknutselde vliegraketmobiel zien. “Mooi, maar gást, ga eens even uit beeld met die lego.”

Tijdens de pauze zetten we de tv op mute. Wat een herrie. De kinderen rennen naar buiten, ik doe snel een rondje FB en Twitter. Ik lees hardop een tweet van Jantine voor. “Haar zoontje ging poepen met zo’n juichcape aan, haha! Het kan nog erger dus”, knipoog ik naar manlief. Ik kijk naar Wes en Raf die in de overdosis oranje reclames voorbij komen. Ze herinneren me aan de tijd dat ik voetbal in de kroeg keek, op een groot scherm, met Wes en Raf op het veld. Ook voor hen is dat zo te zien alweer een tijdje geleden.

Voetbal met kinderen thuis, in plaats van in een broeierige kroeg. Het is. Niet. Te. Doen. Maar ook oh, zo aandoenlijk gezellig. En de volgende keer maakt die oranje tompouce het natuurlijk helemaal af. Ik zou het voor geen goud willen missen.

Hup, Holland, hup!

Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen