Tilda kreeg een postnatale depressie en had last van angstige gedachtes
Na de geboorte van haar eerste kind kreeg Tilda Timmers een postnatale depressie. Nu helpt ze andere vrouwen die met het moederschap worstelen.
Tilda: "Al tijdens mijn zwangerschap was ik bang dat ik een postnatale depressie zou krijgen. De eerste helft van mijn zwangerschap was fijn. Een kind krijgen was een grote wens van mijn man en ik. Het duurde wel even voordat het raak was, dus ik was heel blij om in verwachting te zijn. Ik was 22 weken zwanger toen mijn oma plotseling overleed. Zij was als een tweede moeder voor mij. We hadden een enorm liefdevolle band en haar huis was een tweede thuis voor mij. Ze was nog heel kwiek, haar dood kwam totaal onverwachts. Maar ze kreeg een longontsteking, en die werd haar op 85-jarige leeftijd fataal. Ze heeft nog wel geweten dat ik zwanger was en een meisje zou krijgen. Daar was ze zo blij mee. Dat mijn oma nooit mijn kind zou ontmoeten, hakte er enorm in bij mij. En nog steeds heb ik daar moeite mee. Ik was kapot door het verlies van mijn oma en ging naar een psycholoog die mij kon helpen bij de rouwverwerking. Ik gaf aan dat ik vreesde een postnatale depressie te krijgen. Dit kaartte ik ook aan bij mijn huisarts en verloskundige, maar iedereen stelde me gerust. We zouden vanzelf wel zien hoe het dan met mij zou gaan."
Traumatische bevalling
"De bevalling was zeer traumatiserend. Ruim 22 uur heeft het geduurd, waarvan ik twee uur heb geperst. Ik kón gewoon niet meer en was aan het einde van mijn krachten. Wat ik ook deed, mijn dochter kwam er niet uit. Ondertussen dipte haar hartslag steeds, zo zag ik op de monitor. Uiteindelijk is Livia door middel van een knip en veel getrek en geduw eruit gekomen. Ik weet nog dat ik met een andere moeder op de kamer lag die steeds blij met haar baby aan het cocoonen was. Terwijl ik alleen maar kon denken: laat mij maar even met rust. Achteraf zie ik dat die bevalling de mokerslag is geweest."
"Ik wilde heel graag borstvoeding geven, maar het was een doffe ellende. De melk kwam niet op gang, het aanleggen lukte niet goed en ik kreeg een zeer pijnlijke borstontsteking. Uiteindelijk ben ik gaan kolven om Livia met die voeding de fles te kunnen geven; een dubbele taak dus. Ik was al uitgeput door de heftige bevalling en het moeizame voeden en de gebroken nachten zorgden ervoor dat ik helemaal geen reserves meer had."
"Bij een postnatale depressie denken mensen vaak aan De Gelukkige Huisvouw; dat je je baby in een doos stopt of op een andere manier in gevaar brengt. Zo was dat niet bij mij. Ik was meteen dol op Livia en zou haar nooit pijn hebben gedaan. Maar ik was extreem onzeker en daardoor doodsbang dat ik haar iets aan zou doen. Ik had last van intrusies: heel sterke, angstige gedachtes. Dan pakte ik een mes uit de vaatwasser en dacht ik: hiermee kan ik mijn baby doodsteken. Daar schrok ik dan enorm van, want natuurlijk wilde ik dat niet doen. Die intrusies had ik de hele dag door: als ik met de kinderwagen aan het wandelen was en over een brug liep, dacht ik eraan hoe mijn dochter zou verdrinken als ik de wagen los zou laten."
"Die gedachtes mocht ik niet hebben van mezelf, dus ik duwde ze ver weg. Maar daardoor werd het alleen maar erger. Ik voelde me eenzaam en ongelukkig. Niemand vertelde ik over mijn enge gedachtes, want ik was bang dat niemand mij zou begrijpen. Dat ze mij een slechte moeder zouden vinden en mijn kind van me zouden afpakken. Op mijn dieptepunt had ik last van suïcidale gedachten. Vreselijk, want ik wilde helemaal geen zelfmoord plegen. Ik had nota bene net een dochter gekregen, zij had haar moeder nodig. Als er kraambezoek kwam, deed ik alsof alles goed ging. Ik speelde een rol en hoopte maar dat niemand dat doorhad."
'Ik was kortaf en depri, en alleen maar bezig met overleven'
"Maar mijn masker begon barstjes te vertonen. Ik volgde EMDR-therapie om de dramatische bevalling te verwerken, en toen mijn therapeute verder doorvroeg, vertelde ik haar eerlijk waarmee ik worstelde. Zij stelde dat ik een postnatale depressie had. Ook mijn beste vriendin trok aan de bel. Ik was kortaf en depri, alleen maar bezig om te overleven. Ze belde mij op: ‘Dit bén jij niet, het gaat helemaal niet goed met jou. Je hebt hulp nodig."
"Ik vertelde mijn man over mijn intrusies. Hij wist wel dat het niet goed ging met mij, maar hij wist niet dat ik zo met mezelf in de knoop zat. Hij schrok ervan en was heel lief en begripvol. En hij relativeerde mijn gedachtes. Hij zei dat hij ook weleens gekke dingen dacht, maar daar gewoon geen aandacht aan besteedde. Dat gesprek voelde als een grote opluchting."
Mindfulness
“Ik volgde cognitieve gedragstherapie en mindfulness coaching. En ik leerde dat die intrusies heel normaal zijn. Het is een systeem van je brein om je te waarschuwen voor gevaar en dingen die je níet moet doen. Ik was dus juist een heel zorgzame en verantwoordelijke moeder. Ik leerde dat ik een goede moeder ben en een waardevol mens. Dat ik er mag zijn, ondanks die gedachtes."
"Dat is precies wat ik nu ook mijn cliënten leer. Eentje zei toen ze haar therapie bij mij afrondde: ‘Nu hou ik van mezelf.’ Dat was een kippenvel-moment. Na mijn eigen herstel heb ik me laten omscholen tot therapeut. Ik voelde zo sterk dat ik lotgenoten wilde helpen met mijn ervaringen. Dat doe ik nu in mijn eigen praktijk die gespecialiseerd is in vrouwen met een postnatale depressie. Ook schreef ik hier een boek over, dat onlangs ook in het Engels is verschenen. Daar ben ik ontzettend trots op. Nu bereik ik nog meer moeders wereldwijd. Dat is nodig, want postnatale depressie is nog steeds een taboe. Veel vrouwen durven niet te zeggen dat ze worstelen met het moederschap. En dat is jammer, want door je gevoelens en ervaringen te delen kom je erachter dat je echt niet de enige moeder bent die zich zo voelt. En pas als je praat, kun je geholpen worden.”
Stralend en energiek
"Mijn dochter kreeg ik 2,5 jaar geleden. Ik was bang voor de zwangerschap. Wat als ik weer in een depressie zou belanden? Ik wilde me nooit meer zo ellendig voelen en angstig voelen. Maar gelukkig waren deze bevalling en kraamtijd een wereld van verschil. Van te voren had ik een preventieplan opgesteld: allereerst kreeg ik een geplande keizersnede zodat ik niet weer een traumatische bevalling zou meemaken. In plaats van uitgeput en gehavend in bed te liggen, lag ik nu stralend en energiek met mijn dochter in het kraambed. Ook werd ik tijdens mijn zwangerschap bijgestaan door mijn psycholoog. En ik besloot geen borstvoeding te geven, een keuze die mij veel rust gaf. Ik heb oprecht genoten van mijn kraamtijd en vergeleek mezelf niet meer met die mooie Instagram-moms die je het gevoel geven dat je perfect moet zijn. De perfecte moeder bestaat namelijk niet, en daar hoef je ook helemaal niet naar te streven. Daar raak je alleen maar gestrest van. Als je de lat lager legt, wordt het moederschap echt veel leuker."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit meer-tag hieronder en vervolgens op 'Nooit meer'.