Na jarenlange mishandelingen besloot Ester het niet meer te pikken

"De eerste klap kan ik me niet eens meer herinneren. Ik weet niet meer wat de aanleiding was, wanneer het gebeurde en waar we waren. Wat ik wel weet, is dat het zeker niet bij die ene keer is gebleven. Ik ben talloze keren geslagen, geschopt en geduwd door mijn toenmalige man. Of hij kneep mijn keel dicht. Bijna altijd was er ruzie en tumult bij ons thuis, vooral als mijn man gedronken had. Dan begon het met schreeuwen en tieren, en voor ik het wist werd hij ook fysiek agressief. Van liefde was allang geen sprake meer. Waarom ik bij hem bleef? Dat heb ik mezelf ook zo vaak afgevraagd. Als je zelf nooit in zo'n manipulatieve en verstikkende relatie hebt gezeten, kun je je niet voorstellen hoe moeilijk het is om eruit te stappen."

Geen weg terug

"Ik kon met hem lachen. Lekker ouwehoeren met een biertje erbij. En hij was aantrekkelijk, mannelijk en stoer. Hij gaf me het gevoel dat hij voor mij kon zorgen. Waarschijnlijk was ik op dat moment in mijn leven toe aan rust en stabiliteit. Ik kende hem al via mijn dispuut, en na een afstudeerfeestje van gezamenlijke vrienden sloeg de vonk over en werden we een stel. Althans: we rommelden wat aan met elkaar. Ik weet nog dat we op een avond naar de film zouden gaan. Onderweg naar de bioscoop voelde ik ineens heel sterk: dit wordt 'm niet, dit is niet de man voor mij. Ik sprak mijn twijfels uit en in plaats van naar de film gingen we naar de kroeg om te praten. Ik zei dat ik twijfelde of we wel bij elkaar pasten. Daar was hij het totaal niet mee eens en hij hield een heel betoog waarin hij het tegendeel beweerde. Ik liet me ompraten. Gevoelsmatig ben ik die avond een poortje doorgegaan, alsof ik ergens in gezogen werd, waarna er geen weg meer terug was."

Jaloezie

"Al vrij snel in onze relatie was er gedoe. Mijn man was vreselijk jaloers. Op een personeelsfeest van zijn werk flipte hij helemaal de pan uit omdat ik volgens hem te lang met een van zijn collega's had gepraat. Dronken stond hij te tieren en te brullen, eenmaal thuis gooide hij de telefoon door de kamer. Als ik te laat thuiskwam uit mijn werk, kreeg ik de wind van voren. De dag na onze bruiloft ontplofte hij ook weer om iets – ik weet niet eens meer wat – waarna hij mijn bruidsboeket van de zoldertrap naar beneden smeet. Het was een bruiloft met alles erop en eraan, maar achteraf was het een farce en absurd. Het heeft nooit goed gezeten tussen ons, zowat iedere dag was er ruzie. We kregen twee zoons, die geboren werden in een huis vol spanning en drama. Dat vind ik nog steeds vreselijk."

Rug recht

"Ik had een goede baan, net als mijn man. Ik leidde een dubbelleven. Op mijn werk kon ik mezelf zijn: vrolijk, opgewekt, succesvol. Daar haalde ik mijn energie en eigenwaarde uit. En voor mijn kinderen hield ik mijn rug recht. Niemand wist dat ik thuis bang was voor mijn eigen man. Als ik wist dat hij een avond ging drinken, ging ik alvast vroeg naar bed om hem – en seks – te ontlopen. Niemand vertelde ik hoe het er thuis aan toe ging, want ik schaamde me. En ik had nooit geleerd om anderen om hulp te vragen. Dat komt door mijn jeugd. Ik was 14 toen mijn moeder ons gezin verliet. Ik bleef achter met mijn zus en vader. Mijn vader was rationeel en afwezig. Thuis was er geen plek voor emoties of kwetsbaarheid. Al vroeg leerde ik op eigen benen te staan. Ik moest voor mezelf zorgen, niemand anders deed dat voor mij. Tanden op elkaar en doorgaan."

Opnieuw beginnen

"Onderweg in de auto ontstond ook vaak ruzie. Dan trapte mijn man op de snelweg op de rem of hij trok aan het stuur. Levensgevaarlijk. Thuis verliepen de ruzies altijd hetzelfde: eerst schelden en schreeuwen, dan meppen en daarna volgde een mea culpa waarbij hij huilde: zo was het allemaal niet bedoeld, laten we opnieuw beginnen. Maar als ik er inhoudelijk op in ging en zei dat zijn gedrag echt onacceptabel was, dan draaide hij het om. Dan was ik de trigger geweest, ik had alles uitgelokt. Nooit nam hij de verantwoordelijkheid voor zijn acties."

Hulp zoeken

"Ik was volhardend: dit was mijn keuze geweest, dus moest ik bij hem blijven. Maar na zeven jaar kon ik niet meer. Ik zei tegen mijn man dat ik een scheiding wilde. Hij werd woest, riep dat hij me kapot zou maken en dat ik nooit meer de kinderen zou zien. Hij zei dat ik niet goed bij mijn hoofd was en hulp moest zoeken. Even twijfelde ik aan mezelf. Ik ging met mijn man in therapie en praatte met de praktijkondersteuner bij mijn huisarts. Ook nam ik een coach in de arm. Maar iedereen zei hetzelfde: dat ik niets mankeerde en alles goed op de rit had. Dat gaf me de kracht om de scheiding door te zetten."

Te sterk

"Toen ik mijn omgeving beetje bij beetje vertelde hoe mijn ex mij al die jaren had behandeld, was er vooral ongeloof: 'Jij? Je bent zo sterk en onafhankelijk!' Er zijn veel vooroordelen over mishandelde vrouwen. Dat ze dom zijn, of arm en zielig. Maar ik had altijd mijn woordje klaar, was hoogopgeleid en had een goede baan. Niet bepaald het stereotype mishandelde vrouw. Misschien maakte dat de schaamte over mijn situatie wel extra groot. Ik kocht een nieuw huis voor mij en mijn jongens. Op het moment dat ik de sleutel omdraaide en onze woning binnenstapte, voelde ik niets dan trots. En ik nam me voor: in dit huis zal nooit of te nimmer iemand een hand naar me uitsteken. Nooit meer zal ik me laten slaan of manipuleren. Aan dat voornemen heb ik me gehouden. Ik heb nu een liefdevolle relatie en heb mijn zoons laten zien hoe het wél hoort te zijn in een warm gezin. Mijn les is niet dat ik te slap ben geweest, maar juist te sterk. Ik had veel eerder de handdoek in de ring moeten gooien en voor mezelf moeten kiezen."