De laatste keer: ‘Na twee jaar geloofde ik niet meer dat hij bij zijn vrouw weg zou gaan’
Waar de eerste keer seks vol belofte zit, is de laatste keer seks juist een moment van afscheid. De afsluiting van iets wat ooit heel mooi was. Wat leidde tot dat einde? In deze rubriek vertellen mensen anoniem over dat laatste intieme moment en wat daaraan voorafging. Dit keer Sara (51). Toen haar huwelijk stukliep, kwam ze een man tegen met wie ze een gepassioneerde affaire begon.
“Na 32 jaar huwelijk verliet ik mijn man. Hij was een zware alcoholist; jaloers, dominant en de liefde tussen ons was al een hele tijd ver te zoeken. Ik had al veel eerder bij hem weg moeten gaan, maar heb gewacht tot de kinderen het huis uit waren. Een paar maanden later ging ik met een vriendin iets drinken bij het café in ons dorp. Daar raakte ik in gesprek met een man van wie ik gelijk ondersteboven was. Hij bleek al veertig jaar in het dorp te wonen, maar ik had hem gek genoeg nog nooit eerder gezien. Onvoorstelbaar, want hij was niet iemand die je snel over het hoofd zag. Razendknap, attent, goedgekleed. Het klikte gelijk tussen ons.
Ik vertelde hem over mijn ex-man en hij zei dat zijn huwelijk ook op sterven na dood was. Zijn vrouw en hij waren meer broer en zus dan geliefden, zei hij. Het bekende riedeltje, maar ik geloofde hem. Hij zei die avond al: ‘Jij verdient de hemel, en die ga ik je geven.’ Die avond eindigde op een hotelkamer. Mijn seksleven was jarenlang zo goed als non-existent geweest. Wat deze man met me deed was waanzinnig. Zo gepassioneerd, zo opwindend. Eindelijk werd ik weer begeerd, ik begon me weer een beetje vrouw te voelen.
'Zijn vrouw bazuinde het aan iedereen door en plots was ik de hoer van het dorp'
Van mijn ex-man had ik nooit make-up mogen dragen, dat vond hij niks. Door deze nieuwe man bloeide ik helemaal op. Ik viel kilo’s af, ging er veel beter uitzien. Mannen keken me na en ik genoot ervan. Hij maakte iets in me los. Al snel zagen we elkaar elke dag. Voor en na zijn werk wipte hij letterlijk en figuurlijk bij me langs. Als hij voor werk in het buitenland moest zijn, reisde ik met hem mee. We gingen samen naar zee, naar Parijs, naar Amsterdam.
Zijn vrouw wist van niets, maar ik stelde hem gewoon voor aan mijn zus, mijn kinderen en mijn kleinkinderen. Iedereen was enthousiast voor me. Aan zijn collega’s stelde hij mij ook voor als zijn vriendin. Na zes maanden kwam het uit. Zijn vrouw was woest, op mij. Ík was de boosdoener, de vrouw die haar man inpikte.
Hij stond erbij en zei niets. Dat maakte me razend. Zij bazuinde het aan iedereen door en plots was ik de hoer van het dorp. Nog steeds kan ik mijn gezicht niet in het centrum vertonen, iedereen praat over me.
Maar we bleven elkaar zien. Hij deed me beloftes, zei steeds weer dat hij zijn vrouw zou verlaten. Maar zijn dochter was zwanger en hij vroeg me geduld te hebben omdat hij zijn kleinkind geboren wilde zien worden. Dat gunde ik hem, ik bleef op hem wachten. Maar toen het kleinkind eenmaal geboren was, wilde hij het zien opgroeien. Zijn vrouw dreigde volgens hem de kleindochter van hem weg te houden en ze zou zo’n hoog bedrag aan alimentatie eisen om haar luxe leventje te behouden, dat hij het maar bleef uitstellen.
'Voor die laatste keer boekte hij een privésauna. We hebben de stukken ervan af gevreeën en toen was het klaar'
Als ik hem vroeg of ik nog hoop moest hebben, antwoordde hij steevast: ‘Schatteke, je moet altijd blijven hopen. Wat er ook gebeurt, ik eindig met jou.’ Twee jaar lang ging het zo door, ik had me er ondertussen bij neergelegd dat hij nooit voor mij zou kiezen. Maar een maand geleden was voor mij de maat vol. Ik kan het niet meer, ik ben op. Ik heb gezegd dat het afgelopen moest zijn.
Voor die laatste keer boekte hij een privésauna. We hebben de stukken eraf gevreeën en toen was het klaar. Het afscheid was zwaar, voor ons allebei. Ik weet dat het beter is zo, maar het doet pijn. Ik zal altijd op hem blijven wachten. Ik blijf hopen. Ik weet niet hoe ik verder moet zonder hem. Nog elke dag kijk ik uit het raam of hij er staat, bij elke auto die voorbijkomt denk ik dat hij het is. Ik hou van hem, heel veel. En ik weet dat hij net zoveel van mij houdt. Maar kennelijk niet genoeg om zijn vrouw te verlaten.
De naam Sara is om privacyredenen gefingeerd. Ook anoniem je verhaal doen? Mail naar weekendmagazine@rtl.nl
