De laatste keer: 'Ons sprookjeshuwelijk eindigde in een vechtscheiding'

André (44): "Via Tinder leerde ik mijn tweede vrouw kennen, begin 2015. We bleken in hetzelfde dorp te wonen, maar hadden elkaar nog nooit gezien. Het was gelijk dik aan. Binnen anderhalve maand trok ze bij me in, na negen maanden vroeg ik haar ten huwelijk. Zij had na twee weken al duidelijk gemaakt dat ze met me wilde trouwen, maar het duurde even voordat die wens wederzijds was.

Anderhalf jaar na onze eerste ontmoeting trouwden we. Het was voor ons allebei ons tweede huwelijk. Een droombruiloft, fantastisch was het. Acteur Dirk Zeelenberg trouwde ons, op een prachtig landgoed, met alles erop en eraan. Het huwelijk duurde twee dagen, het was echt een sprookje. Ik was stapelgek op haar. Ze ziet er goed uit, is ad rem, heeft humor, ballen, een leuke job, plezier in haar werk. En ze kan mij aan, dat is heel belangrijk voor me, anders word ik vervelend. We hadden ieder ons eigen ding en ons eigen leven, maar tegelijkertijd een fantastisch leven samen. Onze kinderen konden onderling ook goed met elkaar.

Natuurlijk hadden we allebei onze mankementjes. Ons seksleven was niet geweldig, ze was vaak moe of had lichamelijke klachten en dan kwam het niet goed uit. Het initiatief moest altijd van mij komen. En als we het deden, was ze nogal passief. Maar ik maakte me daar niet druk over. We hielden van elkaar, hadden het echt super samen. We hadden allebei geen kinderen in huis wonen, dus we hadden het rijk voor ons alleen.

Het ging mis tussen ons toen haar oudste zoon, bijna 20 jaar, bij ons in huis kwam wonen. Een jongen met een gebruiksaanwijzing, hij was er bij zijn vader uitgestuurd. Ik ben van opvoeden met strakke hand en dat heeft zo'n jongen ook nodig. Maar zij ging als een moederkloek tussen mij en haar zoon instaan. Als ik haar zoon confronteerde met niet-nagekomen afspraken, legde zij de schuld bij mij. Ik was een narcist, een machtswellusteling, een dictator, de meest afgrijselijke vent die op het westelijk halfrond rondliep, als ik haar moest geloven.

In die periode veranderde haar houding naar mij toe radicaal. Ik heb me er bijna een jaar voor ingezet om weer tot elkaar te komen, maar het ging alleen maar verder bergafwaarts. Na maanden van veel praten, maar nog meer ruzie, nam ik de moeilijke beslissing om ons huwelijk te beëindigen. Daarop zei ze dat ze niet in de gaten had gehad dat ze me zo gekwetst had en vroeg ze of ik haar nog een kans wilde geven. Dat kon ik niet meer.

Op een nacht maakte ze me ineens wakker: er moest gevreeën worden. Op dat moment vond ik het fantastisch. We hadden wéken geen seks gehad en zij had net – op mijn kosten – een borstvergroting ondergaan. De eerste keer met die nieuwe borsten, ik genoot ervan.

Maar achteraf heb ik er een vieze smaak van in mijn mond. Ik voel me gebruikt en smerig. Ik heb het gevoel dat ze het alleen maar deed om krediet op te bouwen om me daarna weer compleet af te zeiken en haar zin te krijgen. Drieënhalve week geleden was voor mij de maat vol. Na twee jaar, een maand en negen dagen gaan we scheiden. Eind augustus staan we in de rechtbank, lijnrecht tegenover elkaar.

Ik doe er een beetje lacherig en stoer over, maar het is natuurlijk eigenlijk om te janken. Door zo'n rechtszaak ben je op een andere manier bezig met afscheid nemen dan je eigenlijk zou moeten doen. Ik hou nog steeds van haar, maar er is te veel gebeurd, het is voor mij een gelopen race. Na twee vechtscheidingen ben ik überhaupt klaar met relaties. Al die loze beloftes, dat ze nooit aanspraak zouden maken op partneralimentatie en mijn vermogen. Ze zijn allemaal hetzelfde. Voor mij voorlopig geen vrouwen meer."

De naam André is om privacyredenen gefingeerd. Ook anoniem je verhaal doen? Mail naar weekendmagazine@rtl.nl