De laatste keer: 'Was het maar bij een jeugdherinnering gebleven'

"We schelen nog geen halfjaar, we zijn opgegroeid als een soort Jip en Janneke. Er zaten een paar huizen tussen. Onze ouders zijn intussen weliswaar verhuisd, maar na al die jaren nog goed bevriend. Daardoor zijn we elkaar nooit helemaal uit het oog verloren, al sloegen we na de basisschool elk een andere richting in. Uiteindelijk ben ik fysiotherapeut geworden. Eva ging de businesskant op.

Op de verjaardagen van mijn ouders kwam ik die van haar natuurlijk geregeld tegen. Die vertelden dan in geuren en kleuren hoe het met haar ging, lieten weleens foto's zien. Ik kreeg altijd de groeten van haar, ik deed altijd de groeten terug. Ik hoorde dat ze getrouwd was met een collega, dat ze in een groot huis woonden in de Randstad en dat het haar voor de wind ging.

Zelf was ik na een stage blijven plakken in een fysiotherapiepraktijk in een provinciestad. Ik vind het na twintig jaar nog steeds een geweldig beroep, ik hou van het werken met mensen en ik heb daar ontzettend leuke collega's. Met één van hen klikte het zo goed, dat we gingen samenwonen – ik had altijd wel vriendinnetjes gehad, maar zij werd mijn eerste grote liefde.

We hadden een geweldige tijd, het is een raadsel waarom het spaak liep. We hadden bewust gekozen voor een kinderloos bestaan. Zij had weer een studie opgepakt en ging in een ziekenhuis werken, ik was op hoog niveau aan het sporten. En voor je het weet, ben je allebei continu met van alles bezig – maar niet met elkaar. Op zeker moment ondervonden we dat we uit elkaar waren gegroeid en geen van beiden de puf hadden om er iets aan te doen. Het was een cleane breuk, er waren geen anderen in het spel.

Ik weet niet of mijn ouders dat direct doorgebriefd hebben aan de ouders van Eva. Feit is dat ze niet veel later via Facebook contact zocht. Hoe het met me ging en of ik zin had om eens ergens een bakje koffie te doen. We spraken af in een grand café in de stad waar zij woont en het werd een ontzettend leuk gesprek. Ik denk dat we elkaar sinds ons 18de misschien drie keer vluchtig hadden gezien, maar het leek alsof er geen tijd was verstreken sinds we samen aan de keukentafel zaten te tekenen en belletje trokken in de buurt.

De aap kwam al snel uit de mouw. Ze was weg bij haar man en zat tot over haar oren in de echtscheidingsprocedure. Ze had intussen twee kinderen, wat de zaak een stuk ingewikkelder maakte: hij wilde geen duimbreed toegeven, al had ik nou niet bepaald het idee dat Eva zich wél opstelde als een ex-partner met wie te praten viel. Ik hield me maar op de vlakte, probeerde af en toe iets te zeggen dat hopelijk overkwam als goedbedoeld advies.

Ze vertelde later dat ze heel onzeker werd van de manier waarop ik haar zat aan te staren. Ongeïnteresseerd, dacht ze. Ongeïnteresseerd? Haha, ik wilde juist steeds meer weten, kon bijna geen genoeg krijgen van de manier waarop ze praatte, van haar oogopslag, van haar gebaartjes. Na twee uur zei ze dat ze een afspraak had, dat ze eigenlijk al lang weg had gemoeten. Maar na drie uur zaten we er nog. Ik dacht: ben ik hier nou verliefd aan het worden op mijn ouwe buurmeisje?

Dat was wederzijds. Een dag later hadden we een eetafspraak gemaakt voor het weekend erop, als de kinderen bij haar ex waren. Ze had gereserveerd in een chique zaak, maar de boeking was niet goed doorgekomen en de tent zat bomvol. We kwamen terecht in een restaurantje niet ver van haar appartement en stonden veel eerder weer op straat dan de bedoeling was, waarna ze vroeg of ik nog even meeging – ik was er nu toch.

Ze had de fotoalbums van vroeger al op tafel liggen. Voor ik het wist, zat ik naar mezelf te kijken, te gast op haar kinderfeestjes. Op bijna elke foto stonden we naast elkaar te joelen en te springen, dikke vriendjes – ik herinnerde me ineens dat ik me dan zelf ook altijd enorm jarig voelde. Terwijl we op de bank vertederd zaten te bladeren, kropen we steeds dichter naar elkaar. Tot ze haar arm om me heen sloeg, me vastpakte en we begonnen te zoenen.

Ik geef toe: het leek even heel vreemd. Maar dat gevoel hield maar een paar tellen aan. "Zeker een beetje alsof je zoent met je zusje", grapte een vriend later toen ik erover vertelde, maar zo was het absoluut niet. Het was gewoon zoenen. Goed en lekker en lang. We belandden in bed en laat ik zeggen dat het vooral onvergetelijk werd omdat zij het was, en niet zomaar iemand – we hadden denk ik iets te veel gedronken om er iets knallends van te kunnen maken.

De volgende ochtend spraken we af om het voorlopig niet tegen onze ouders te vertellen. "Dat zouden ze wel willen", grijnsden we tegen elkaar. Ik zat nog geen vijf minuten in de auto, of er piepte een appje binnen: "Ik wil even informeren of ik je de komende tijd voor elk kinderloos weekend kan inplannen." Geen hartjes verder, beetje zakelijk misschien, maar het maakte me vrolijk. Ik was wel toe aan een nieuwe liefde.

We zagen elkaar stipt elke twee weken. Soms bij haar, soms bij mij. Eenmaal kwamen we elkaar tegen op de verjaardag van mijn vader, toen zij zogenaamd even kwam aanwippen omdat ze wist dat haar ouders daar ook zouden zijn. "Hee Eef, lang geleden! Hoe is het nou met jou?" riep ik. "Ja, weer single hè", lachte ze met een dikke knipoog. "Robert ook", zei mijn moeder gelijk wijsneuzerig. "Iets voor jou?" Waarop haar moeder zei dat Eva 'veel te kritisch' was. Hoe dan ook moesten we allebei ons best doen om niet in lachen uit te barsten.

Ze werd een nieuwe liefde, oké, maar geen nieuwe grote liefde. Daarvoor was het, als we bij elkaar waren, nét iets te gezellig, nét iets te vertrouwd. Zaten we te keuvelen over vroeger, of over onze ouders. Sinds onze kindertijd was er niets meer bijgekomen dat ons bond. Er zat geen vuur in, terwijl ik in een relatie juist op zoek ben naar opwinding, naar passie. Dat wil je toch? Dat je elkaar de hele tijd de onbenulligste dingen wilt vertellen? Dat je benieuwd bent naar werkelijk álles wat die ander meemaakt?

Maar onze verhouding stond, in de periodes tussen onze weekendjes door, vrijwel stil. Ze was druk met haar werk en met de kinderen, verontschuldigde ze zich in het begin vaak. Ook lag ze overhoop met haar ex, die het gevecht om de kinderen volgens haar het liefst op een bloedbad zou laten uitdraaien.

Als we bij elkaar waren, verzuchtte ze dat ze het juist zo fijn vond dat ze bij mij even helemaal tot zichzelf kon komen. Voor haar was dat, in deze fase van haar leven, misschien genoeg. Voor mij niet. Ik had al eens een relatie laten doodbloeden: ik stond erbij en ik keek ernaar. Dat wilde ik niet nog een keer meemaken.

De seks was oké, maar het bruiste en sprankelde eigenlijk nooit. In die zin heb ik ook geen bijzondere herinnering aan onze laatste keer: zodra ik mijn gedachten op een rijtje had, heb ik er een eind aan gemaakt, redelijk zakelijk voor mijn doen. Eef zou Eef niet zijn als ze dat ook niet redelijk zakelijk had opgevat. "Ik zou het leuk vinden om over een tijdje weer eens met je af te spreken", appte ze na onze laatste ontmoeting. "Houden we het alleen bij koffie en een goed gesprek."

Waren Eva en ik in het begin nog verrukt geweest over het idee dat we voor elkaar bestemd leken, later kreeg ik het idee dat we het daar beter bij hadden kunnen laten. Wat die vriend had gezegd over 'zoenen met je zus', daar zit misschien toch iets in. Een reeks knusse weekendjes heeft één van mijn dierbaarste jeugdherinneringen om zeep geholpen – dat is een beetje hoe ik er nu op terugkijk. Blij dat we onze ouders er niet over hebben verteld."

De namen Robert en Eva zijn op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd. Als jij ook anoniem je verhaal wilt doen over het einde van je relatie, mail dan naar weekendmagazine@rtl.nl