'Ik voel me zoveel beter nu je er niet meer bent'
In deze rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Rebecca* (58) die jarenlang mantelzorger was voor haar schoonmoeder. Dat was zo zwaar dat ze lichamelijk klachten kreeg. Maar de bejaarde vrouw aan haar lot overlaten, vond ze geen optie.
Lieve (schoon)ma,
Vanmorgen was ik bij de huisarts. Ik heb allemaal vage klachten, ben vijf kilo afgevallen, voel me moe, futloos en licht in mijn hoofd. Hij heeft alles onderzocht, mijn hart, mijn bloed. En weet je? Er is niks mis met me. De huisarts en ik trokken samen de conclusie: ik ben op. Gesloopt. Zo moe. Ik kan niet meer.
Vriendinnen zijn al langer bezorgd: "Pas je wel goed op jezelf?" vragen ze. "Cijfer jezelf niet te vaak weg. Ga ook eens op vakantie." Misschien had ik beter naar ze moeten luisteren, maar hoe kon ik weggaan als jij me zo hard nodig had?
Vaak ging 's morgens om 07.15 uur de telefoon al met de vraag of we later op de dag een boodschap wilden doen. Was je toiletpapier bijna op. Maar als ik het nieuwe pak in de kast zette, lagen er nog vijf rollen.
'Iedere keer als de telefoon ging, moest ik alles laten vallen en naar je toekomen'
Je was dwangmatig en op het einde probeerde je me steeds vaker voor je karretje te spannen. Ik zei dan niet meteen 'nee'. Mijn man, jouw zoon, kon dat beter. Als je hem iets probeerde te laten doen op het moment dat hij wegging, zei hij: "Ik heb hier nu een uur koffie zitten drinken, morgen ben je weer de eerste."
Ik kon dat niet. En als ik je wel had afgewimpeld, voelde ik me schuldig. Alsof ik je aan je lot overliet. Maar je belde te vaak, het werd me te veel. Ik probeerde het allemaal tegelijkertijd: werken, het huishouden, af en toe oppassen op mijn kleinkinderen en de zorg voor jou. Iedere keer als de telefoon ging, moest ik alles laten vallen en naar je toekomen. Als je me dan vroeg voor iets kleins, dacht ik: kon dat echt niet even wachten?
'Ik wilde helemaal niet dat je doodging, ik wilde alleen dat de zorg minder zwaar was'
Mijn hoofd stroomde over. Op het einde belde je zo vaak dat ik tegen mijn man zei: "Ik neem niet op hoor, da's je moeder. Regel jij het maar." Het was in die periode dat ik hardop zei: "Ik hoop dat het niet te lang meer duurt, ik hou dit niet nog een jaar vol." Dat dacht ik wel vaker, maar ik had het nooit hardop uitgesproken.
Zes weken later overleed je. Ik schaam me kapot voor die opmerking. Door deze wens hardop uit te spreken voel ik me schuldig aan je overlijden. Ik wilde helemaal niet dat je doodging, ik wilde alleen dat de zorg minder zwaar was.
Negen jaar lang was je de perfecte buurvrouw. Als mijn man en ik op vakantie waren, deed je de post en de planten. We kwamen graag bij je langs. Je legde helemaal geen beslag op onze tijd, we brachten je af en toe naar de huisarts of het ziekenhuis, meer niet.
'Jij voelde je steeds slechter, maar ik ook'
Maar die laatste jaren was de mantelzorg intensief. Sinds jij je heup brak en moest revalideren. De boodschappen doen lukte niet meer, de was doen en eten koken ook niet. Dat deed ik voor je. Dat is niet erg, dat hoort erbij. Maar geleidelijk aan werd het me teveel: werken en twee huishoudens runnen.
Jij voelde je steeds slechter, maar ik ook. Nu is het klaar, je bent er niet meer en de intensieve zorg is weggevallen. Ik moet er echt van bijkomen. Mijn lichaam reageert letterlijk op de verandering. Daarom ging ik naar de huisarts. Niet meer voor jou, maar voor mezelf.
'Je dochter zei tegen me: 'Wat zeur je nou?' Maar zij woont dertig kilometer verderop'
Niet iedereen snapt hoe ik me voel. Je dochter zei tegen me: 'Wat zeur je nou?' Maar zij woont dertig kilometer verderop. Ze kwam eens in de maand een keer koffiedrinken. Dan zorgde jij dat je er goed uitzag en was je in beste hum. Maar als zij wegging, moest jij bijkomen en konden wij de boel weer opknappen. Je zei altijd dat ik als een dochter voor je was, maar zo voelde het niet. Met je eigen dochter had je een hele andere relatie, de leuke dingen deed je met haar. Dat deed soms best pijn.
Mijn lijf geeft nu signalen dat ik mijn eigen grenzen ben overgegaan. Nu je er niet meer bent, ga ik beter naar mijn eigen lichaam luisteren. Ik kan bijtanken en voel me al een stuk beter. Hopelijk kan ik over een tijdje vooral aan die eerste jaren denken, want daar heb ik fijne herinneringen aan.
Veel liefs,
Rebecca
Briefgeheim is een wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Weekend. Hier schrijven lezers (anoniem) een open brief aan iemand die van grote betekenis is geweest in hun leven, positief of negatief. Wil je ook samen met een van onze redacteuren een brief schrijven? Mail ons dan op weekendmagazine@rtl.nl.
* De naam van de briefschrijfster is gefingeerd. Haar echte naam is bekend op de redactie.
