Onbekende ziekte kostte Kim (22) bijna het leven: 'Voelde geen kou, pijn en emoties'

"Ik ben een ander mens geworden na mijn ziekte", vertelt Kim. Haar glinsterende felblauwe pretogen verraden hoe ze het leven vandaag de dag toelacht. "Ik ben nu veel vrolijker en kan dingen heel makkelijk relativeren, terwijl ik vroeger een enorme stresskip was."

Afvallen

Kim is 14 jaar als ze plotseling gewicht verliest. "Mijn moeder dacht eerst nog dat het misschien door hormonen kwam, dus dat het wel weer bij zou trekken. Maar het werd alleen maar erger." De huisarts verwijst haar daarom door naar de diëtiste, maar dit helpt niet. 

Kim blijft afvallen. Van kanker tot lintworm: alle mogelijke aandoeningen worden nagegaan. Toch kunnen de artsen niet ontdekken wat de oorzaak is.

Twee weken voor haar eindexamen moet Kim voor controle naar het ziekenhuis. "Mijn moeder en ik stonden na afloop al met onze jas aan om weg te gaan, toen de cardioloog op ons kwam afgerend. Ik mocht absoluut niet naar huis. Mijn hartslag was gevaarlijk laag."

"Ik dacht: ik voel me prima. Ik heb gisteren nog tien kilometer hardgelopen. Ik liep inmiddels ook al twee jaar met mijn klachten, dus ik dacht: als ik echt zo ziek ben, was het wel eerder fout gegaan. Ik had als zestienjarige geen idee."

'Ik moest slagen'

Kim wordt opgenomen in het ziekenhuis. Ze weegt op dat moment nog maar 32 kilo, zo'n 18 kilo te licht. Ondanks haar toestand, heeft ze geen aandacht voor herstel. Haar focus ligt op haar examens. 

Op een ochtend treft de verpleegster haar staand op het bureau aan, dat ze speciaal neer heeft laten zetten. "Ik had al mijn kabels losgetrokken en was ondanks mijn spaghettibenen mijn leerplanning op de muur aan het hangen. Ik wilde niet inzien dat ik ziek was, ik wilde koste wat het kost slagen."

Na anderhalve week is Kim slechts 300 gram aangekomen en nog steeds veel te licht. Omdat ze niet langer in het ziekenhuis mag blijven en het de bedoeling is dat ze snel ergens anders opgenomen zal worden, krijgt haar moeder haar mee naar huis. Een rolstoelregime en dieet van 3000 calorieën per dag zouden ervoor moeten zorgen dat ze snel aansterkt. Dat liep alleen anders dan gepland. "Het ging alleen maar slechter met me."

Roddels

Eigenwijs dat ze is, besluit Kim – zonder rolstoel – tóch haar examens te maken. Nadat alle examendrukte wegvalt, komt er langzaamaan ruimte voor andere dingen. Ze kan haar favoriete hobby paardrijden weer oppakken. 

Maar op de manege merkt ze dat er ineens geruchten en roddels over haar rondgaan. "Toen ik daar op een middag met een zak M&M’s rondliep, vroeg iemand ineens aan me: 'Durf je dat wel te eten?' Blijkbaar had mijn beste vriendin rondverteld dat ik anorexia had. Dat deed echt heel erg pijn. Zelfs mijn eigen vader begon daardoor aan mijn klachten te twijfelen."

Terwijl klasgenoten en vrienden hun vrijheid vieren met examenfeestjes en vakanties, voelt Kim zich steeds slechter. "Ik raakte depressief. Alleen voor de zorg voor mijn paard kwam ik nog mijn bed uit."

Verslaafd aan dwanggedachten

Tot overmaat van ramp ontwikkelt ze een dwangstoornis. "Ik had geen school meer om me op te focussen, dus ik zocht een andere houvast. Alles moest perfect. Als ik opstond en iets niet goed ging – er viel bijvoorbeeld een handdoek op de grond tijdens het douchen - dan moest ik terug naar bed en het opnieuw proberen. Ook had ik teldwang. Als ik iets niet een bepaald aantal keer deed – zoals de deur dichtdoen - dan dacht ik dat ik dood zou gaan."

"Dwanggedachten werken hetzelfde als een verslaving: je hebt er steeds meer van nodig om een tevreden gevoel te krijgen. Op een gegeven moment was ik vanaf het moment dat ik opstond tot vier uur ’s nachts bezig met mijn dwang." Door alle stress krijgt Kim geen hap meer door haar keel, waardoor ze nog meer afvalt.

Uiteindelijk weegt ze nog maar 29 kilo en belandt Kim opnieuw in het ziekenhuis. "Mijn toestand was echt kritiek. De artsen twijfelden of ik die nacht zou gaan overleven. Ze zeiden dat mijn ouders maar vast moesten komen om afscheid te nemen."

"Ik leefde in een waas. Door mijn ondergewicht en depressie voelde ik amper nog emoties, ik was net een robot. Maar dit was wel het moment waarop ik voor het eerst besefte dat het echt goed mis was." 

Die nacht ziet Kim zichzelf liggen in het ziekenhuisbed. "Of het een droom was of dat ik aan het wegzakken was, weet ik niet. Maar ineens schoot ik wakker en begonnen alle hartmeters te piepen. Ik voelde ook letterlijk weer energie door mijn lichaam stromen." De artsen kunnen het niet verklaren, maar de hartslag en bloedwaarden van Kim lijken ineens weer de goede kant op te gaan. 

Dwanghandelingen afstrepen

Omdat er geen plek is in de dwangkliniek, wordt Kim tegen haar wil in een instelling voor eetstoornissen geplaatst. "Dit vond ik verschrikkelijk, al helemaal omdat ik zo had moeten vechten tegen de roddels over dit onderwerp. Het was mijn dwang die ervoor zorgde dat ik geen hap naar binnen kreeg. Ik stond dan ook meerdere keren met mijn tassen klaar in een poging te vertrekken."

Fysiek sterkt Kim wat aan, maar de dwang blijft. Daarom besluiten haar ouders haar weer in huis te nemen - tegen alle adviezen in. Samen met haar moeder en psycholoog stelt ze een lijst op met haar dwanghandelingen, waarvan ze er iedere dag één moet afstrepen. 

"Ik heb staan huilen en paniekaanvallen gehad wanneer ik niet terug naar bed mocht als iets niet goed ging volgens mijn dwang. Maar als je eenmaal één handeling hebt overwonnen, gaat de rest makkelijker." Langzaamaan verdwijnt de dwang. Kim komt stap voor stap uit haar depressie en bereikt weer een gezond gewicht. 

Geen kou en geen pijn

Nog altijd weten de artsen niet wat het ziektebeeld van Kim precies inhoudt. Het vermoeden is dat haar lichaam als gevolg van stress zo extreem veel adrenaline aanmaakt, dat haar lijf op slot schiet en hierin blijft hangen. "Ik voel dan niets meer. Geen kou, geen pijn, geen emoties. Dat is heel gek." Of het adrenalinegehalte vanzelf weer zal stabiliseren, weet ze niet. "Tot die tijd moet ik over veel dingen nadenken die bij anderen automatisch gaan. Inmiddels weet ik gewoon dat ik een jas moet aantrekken, ook al heb ik het niet koud."

"Ik heb wel eens vier weken met een gebroken hand gelopen, zonder dat ik dit doorhad. Uiteindelijk ging ik met een scheve duim naar de dokter, zonder te weten hoe ik hieraan kwam. De arts was stomverbaasd toen hij een oude breuk op de foto zag. Hoe kon het dat ik niks had gemerkt?"

"Nu gaat het heel goed met me", lacht Kim. Ze neemt haar symptomen voor lief en is zelfs dankbaar voor wat haar is overkomen. "Uiteindelijk moest ik accepteren dat ik ziek was om beter te kunnen worden. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben: ik ben er een stuk sterker door geworden. Ik heb dankzij alles heel goed leren omgaan met stress. Nu zeggen mensen juist tegen me dat ik zo nuchter – soms zelfs laks – kan reageren op situaties. Ik kan niet veel bedenken dat ik nog kan meemaken wat erger is dan wat me al is overkomen. Dat is een heel fijn gevoel."

Proppen op Mallorca

"Ik ben heel dankbaar dat ik het heb overleefd." Kim grijpt haar tweede jeugd dan ook met beide handen aan.

Afgelopen zomer vertrok ze voor zes weken naar Mallorca om als propper aan het werk te gaan: iemand die bij een bar of discotheek mensen probeert over te halen om naar binnen te gaan. Als een van de beste ticketverkopers dronk en feestte ze erop los. Even dacht ze zwanger te zijn, wat later - tot haar opluchting - toch maar een verstopping bleek te zijn. Haar belevenissen op het eiland werden vastgelegd door Videoland. "Het was echt fantastisch. Ik had vier jaar geleden niet kunnen dromen dat ik zoiets ooit nog zou kunnen doen."

Of haar volgende avontuur al gepland staat? "Dat laat nog even op zich wachten", lacht Kim. "Ik heb mezelf nu echt beloofd om eerst af te studeren. Maar wat het leven me ook voor de voeten gooit: ik geniet met volle teugen. Niks kan me meer breken."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.