Psycholoog Anne kreeg verhuisspijt: 'Taboe op verkeerde beslissingen doorbreken'

Het leek zo'n goed idee, die verhuizing naar Hilversum. Ze verlangde al een tijdje naar meer ruimte, meer natuur om zich heen. Ze vonden een prachtig huis, ruim twee keer zo groot als in Amsterdam, met ruime slaapkamers voor hun twee dochters. Er was bovendien ruimte voor een trampoline in de tuin.

'Voelde me ontworteld'

"Het lag heel mooi aan de rand van het bos", vertelt Anne, die met de verhuizing terugkeerde naar de stad van haar jeugd. "Mijn ouders woonden bovendien om de hoek, wat voor ons en voor de meisjes ook heel fijn was. We vonden het eveneens prettig dat het verkeer veiliger en rustiger was in Hilversum."

Maar toch, het knaagde. Eigenlijk al meteen. Niet alleen bij Anne zelf, maar ook bij haar man Sebastiaan Timmermans (41). "We hadden kort gezegd gewoon heimwee", zegt Anne. "Het is moeilijk uit te leggen waarom, maar ik voelde me ontworteld. We misten onze vrienden. We misten de energie. Van de stad zelf en van de mensen in Amsterdam gaat blijkbaar een soort energie uit waar we graag tussen leven."

Al binnen een paar maanden begonnen ze de mogelijkheden te onderzoeken voor een terugkeer. Precies op dat moment kregen ze een berichtje van kennissen, de ouders van een vriendinnetje van hun jongste dochter. "Ze schreven dat ze ook naar Hilversum kwamen. Wij kenden hun huis in Amsterdam, wat een heel prettig huis is, en we opperden min of meer voor de grap dat we dan wel konden ruilen."

En zoals dat gaat met grapjes: soms worden ze waarheid. Binnen een halfjaar na de verhuizing was de deal rond: beide gezinnen kochten elkaars huis. "Dat is natuurlijk een geweldig gelukje", zegt Anne. "Zonder dit toeval zouden we ook weer naar Amsterdam zijn gegaan, maar op deze manier bleef de stress van de woningmarkt ons bespaard."

Taboe op verkeerde beslissing

De terugverhuizing is alweer eventjes geleden, maar vorige week schreef Anne in een bericht op LinkedIn over haar verhuisspijt. "Ik merkte gaandeweg dat er een taboe rust op terugkomen op je verkeerde beslissingen", zegt ze erover. "Ik ben psycholoog en coach van beroep, en vond het opvallend dat veel mensen me privé lieten weten dat ze het zo moedig vonden dat we waren teruggekomen op de beslissing. Vandaar dat bericht: ik wil het taboe doorbreken dat rust op terugkomen op beslissingen."

En dat gaat veel breder dan je woning of woonplaats, zegt ze. "In mijn coaching kom ik vaak tegen dat mensen spijt hebben van een beslissing, maar dan tegen de klippen op toch volharden. Zoals managers van bedrijven die een verkeerde koers hebben gekozen, of mensen die achteraf een verkeerde carrièreswitch maakten. We vinden het blijkbaar moeilijk om dan te zeggen: oké, verkeerde keus, we gooien het roer om. Maar waarom eigenlijk?"

Ze geeft zelf het antwoord: ongemak en schaamte, waarschijnlijk. Mensen vinden het nu eenmaal lastig in het openbaar toe te geven dat ze een verkeerde inschatting hebben gemaakt. "En dat is ook lastig", erkent ze, "maar ik geloof dat we het toch vaker moeten durven."

Omkeren krachtiger dan stug doorzetten

Anne verwijst naar een wijsheid die ze van een vriendin uit Noorwegen leerde: "Er is geen schande in omkeren, zeggen wandelaars daar. Dat vind ik een mooie levenswijze. Als het goed voelt om terug te komen op je beslissing, doe dat gewoon. Het is denk ik krachtiger dan stug de verkeerde koers blijven varen."

Ze wonen weer in hun oude buurt, in de Ecowijk in Amsterdam-West. De meisjes zitten weer op hun oude school. Toch is ook Amsterdam 'niet perfect', benadrukt ze. "Een bos in de achtertuin zou niet verkeerd zijn", grapt ze. "En het is jammer dat mijn ouders niet meer om de hoek wonen. Maar geen plek is perfect. Het gaat er geloof ik vooral om dat je doet wat het beste bij je past - en niet tegen je zin volhardt in iets waar je eigenlijk niet achter staat."