Maxime moest haar huis uit na brand Arnhem en worstelt met nasleep: 'Voelt niet meer als thuis'

Slechts een smalle steeg scheidt het appartementencomplex van Maxime (28) van het blok waar het vuur in de nacht van 5 op 6 maart verwoestend om zich heen greep. Tien panden werden in de as gelegd, en zo'n honderd omwonenden moesten halsoverkop hun huis uit, waaronder Maxime. 

Die nacht lag ze met haar vriend en haar twee katten te slapen, toen ze wakker werd van de deurbel, vertelt ze aan RTL Nieuws. "In eerste instantie dacht ik dat het dronken herrieschoppers waren, die heb je wel vaker in het centrum."

'Er is brand, er is brand!'

Even later kreeg ze in de gaten dat er meer aan de hand was. "Ik hoorde sirenes, en de politie stond al op de gang. Ze riepen heel hard: 'Politie, opendoen, er is brand, er is brand!'. Ik probeerde mezelf nog rustig te houden, maar de paniek sloeg vrij snel toe."

Bekijk hier de beelden van de enorme brand:

Haar eerste gedachten gingen uit naar haar katten. "Mijn jongste kat was in paniek ergens onder gekropen, die konden we nergens vinden", vertelt Maxime. Maar de tijd drong. "Ik zag uit het raam de vlammen uit het dak slaan, en op een gegeven moment moesten we de keuze maken om de kat achter te laten."

Met haar vriend en één van de katten vluchtte ze naar buiten. Op straat sprak ze een agent aan, en vertelde ze dat haar andere kat nog binnen was. "Mijn vriend is toen met die agent terug naar binnen gegaan. Daar hebben ze het huis overhoop gehaald, en de andere kat gevonden. Die had zich verstopt in een gat in de bank."

Toen Maxime buiten stond met haar vriend én allebei de dieren, was dat een grote geruststelling. "Toen dacht ik: oké, nu zijn het alleen nog spullen, en die zijn vervangbaar."

As en rook

Toch voelde ze op dat moment nog veel paniek. "We stonden met de andere huisgenoten op straat, en moesten steeds verder weg. Ik wist niet wat ik moest doen. Er dwarrelde overal as neer, en er was heel veel rook."

Maxime en haar vriend werden door de gemeente opgevangen in het Stadskantoor, waar alles goed was geregeld, vertelt ze. "Alle instanties die je kunt bedenken waren ingeschakeld: het Rode Kruis, de kledingbank, slachtofferhulp, en de politie. En er werden dingen voor ons geregeld. Ik kreeg bijvoorbeeld kattenvoer voor mijn katten."

Wat volgde was een spannende nacht, en een drukke ochtend waarin Maxime veel telefoontjes kreeg van bekenden die over de brand hadden gehoord, en die wilden weten of ze veilig was.

Dit Arnhemse restaurant kon vorige week ook weer open:

In de loop van de volgende dag werd duidelijk dat de brand niet was overgeslagen naar het huis van Maxime, maar dat ze voorlopig niet terug naar huis kon. Gelukkig kon ze terecht bij haar vriend, die vlakbij woont. "Ook zijn woning was ontruimd, maar hij mocht na een dag alweer terug. Het was fijn om in de buurt te kunnen blijven. Zo kon ik goed in de gaten houden wat er allemaal gebeurde."

Wat ze wel lastig vond, waren de vele ramptoeristen die een kijkje kwamen nemen op de plek waar de brand had gewoed. "Op een gegeven moment mocht ik even in mijn huis gaan kijken, en spullen ophalen. Dan sta je daar met je koffertje, tussen de nieuwsgierige mensen. En 50 meter verderop zaten de terrassen op de Korenmarkt gewoon vol. De levens van de mensen gaan gewoon door, terwijl mijn leven op zijn kop staat."

Schade beperkt

Vorig weekend kon Maxime weer terug naar haar eigen huis. Daar is de schade gelukkig beperkt gebleven. "Ik had verwacht dat er zeker rook- en waterschade zou zijn. Toen we halsoverkop vertrokken stond het al vol rook, en daarna heeft het nog zo lang gebrand. Maar die schade bleek er gelukkig niet te zijn."

Wel was haar woning in de zoektocht naar de vermiste kat flink overhoop gehaald. "Ik ben een dag bezig geweest om alles op z'n plek te zetten, op te ruimen en schoon te maken."

Eenmaal thuis merkte Maxime dat de brand meer met haar had gedaan dan ze in eerste instantie in de gaten had. "In de weken na de brand waren de herinneringen aan die avond een beetje weggezakt. Maar toen ik thuiskwam kwamen die herinneringen allemaal weer terug", vertelt ze.

'Voelt niet als thuis'

"Ook het gevoel kwam terug, de paniek. Ik heb last van herbelevingen en voel me nog steeds erg gespannen als ik thuis ben. Mijn huis voelt even niet meer als thuis." Wat daarbij niet helpt, is haar uitzicht. Vanuit haar raam kijkt Maxime uit op de inmiddels grotendeels gesloopte panden die zijn uitgebrand.

"Ik ben naar individuele afspraken met slachtofferhulp geweest, dat helpt wel", zegt ze. "Nu moet ik ervoor zorgen dat thuis weer echt als thuis gaat voelen."

Daarom heeft ze afgelopen week veel vrienden uitgenodigd om langs te komen. "Ze houden me gezelschap, en zo maak ik ook weer nieuwe herinneringen hier", vertelt ze. "En wat ook helpt is dat mijn katten weer thuis zijn. Die waren zo weer gewend, voor hen is het alsof er niets is gebeurd."

Veel geregel

Terwijl Maxime haar best doet om haar draai weer te vinden, moet er ook veel geregeld worden. "De gemeente heeft me per ongeluk uitgeschreven op dit adres, toen ik tijdelijk een ander briefadres had doorgegeven. Ik weet nog niet precies wat er is misgegaan, maar ik moet me opnieuw inschrijven. En ik heb een oproep van de politie gekregen om aangifte te doen."

Om de draad rustig op te kunnen pakken, is Maxime tijdelijk gestopt met haar afstudeerstage. "Daar werd gelukkig heel begripvol op gereageerd, ze proberen me alle ruimte te geven."

Een klein lichtpuntje is het fijne contact dat Maxime heeft met haar buren. Met hen praat ze veel over de brand. "Ik merk dat het anders is om er met iemand over te praten die het zelf heeft meegemaakt. Ik heb hierdoor ook nieuwe mensen ontmoet. Er is een buurmeisje dat ik niet kende, waar ik nu af en toe mee afspreek. Je begrijpt elkaar, en dat verbindt."