Amber Storimans: 'Papa was mijn held, voor mij was hij onsterfelijk'

Wanneer haar vader met Jeroen Akkermans naar Georgië vertrekt om verslag te doen van het conflict in Zuid-Ossetië, is dat voor Amber niets bijzonders. Hij gaat wel vaker op reis voor zijn werk, en ook met conflictgebieden heeft hij de nodige ervaring. Ze neemt op die dag vluchtig afscheid van hem. "Ik was met een vriendinnetje aan het spelen, dat vond ik veel interessanter", vertelt ze in Goirle – in het huis dat haar vader vlak voor zijn dood met haar moeder kocht, maar waar hij nooit heeft kunnen wonen. "Ik heb hem snel een kus gegeven en toen is hij vertrokken."

Het zou de laatste keer zijn dat ze haar vader in levenden lijve zag. Een paar dagen later wekt haar moeder haar en haar broertje Tim, 8 jaar oud, rond 10 uur ’s ochtends. Of ze even naar de buurman willen gaan. "Dat vond ik wel een beetje vreemd, maar ik heb geen moment gedacht dat er iets met papa was. De buurman zette de tv aan en probeerde ons te vermaken, tot een dienstdoende huisarts ons kwam ophalen. Toen ik mama thuis huilend op de bank zag zitten, wist ik dat er iets goed fout was."

Amber dook de laatste jaren vaak met haar vader.

'Papa is dood'

Haar moeder vertelt het hun zonder omhaal: 'Er is iets heel ergs gebeurd. Papa is dood.' Amber wil de woorden niet tot haar laten doordringen. Ze rent boos naar boven en weigert naar beneden te komen. "Toen ik uiteindelijk toch naar beneden ging, zat de huiskamer vol mensen. Harm Taselaar, de hoofdredacteur van RTL Nieuws, was er ook. Ik heb hem wel tien keer gevraagd: weet je zeker dat het papa is, weet je het zéker? Ik wilde het gewoon niet geloven."

Nooit is ze bang geweest dat haar vader iets zou overkomen. "Papa was een grote man, breed en stoer. Hij was mijn held, voor mij was hij onsterfelijk. Tot het moment dat ik hem in de kist zag liggen, heb ik het eigenlijk ontkend."

Geliefd bij velen

In het huis in Goirle staat een brandend kaarsje bij een foto van Stan. Guitige kop, blozende wangen. Ervoor vier stenen, drie voor de drie-eenheid die Amber, haar moeder en broertje nu vormen en één engeltje in het midden. "Die drie stenen heeft mijn moeder ook in Georgië gelegd op de plek waar papa is overleden."

Amber, een mooie, zelfverzekerde jonge vrouw die uiterlijk veel op haar vader lijkt, komt nog elk weekend terug vanuit Maastricht, waar ze gezondheidswetenschappen studeert. In de vensterbank van het huis ligt pontificaal de camera van Stan, de camera waar hij zo mee vergroeid was en die hij op zijn schouder droeg toen de Russen een clusterbom op Gori afvuurden die hem en elf Georgische burgers dodelijk verwondde. Een fragmentje van de bom schoot via zijn oksel zijn lichaam in en doodde hem op slag – op de camera zit nog geen krasje.

De camera die Stan bij zich had op de fatale dag.

De periode na die zwarte dag noemt Amber overweldigend. Stan was geliefd bij velen, en dat blijkt in de daaropvolgende weken meer dan ooit. De telefoon staat roodgloeiend en er komen dagelijks tientallen mensen langs bij het gezin om hun steun te betuigen. Mooi, maar ook intens. "We werden echt geleefd", zegt Amber. "Tot mama op een gegeven moment zei: nu is het klaar. We hebben de gordijnen dichtgedaan, zijn met z’n drieën op de bank gaan zitten en toen kwamen de tranen. We hebben heel veel gehuild die avond, daar waren we echt even aan toe. Op dat moment ben ik begonnen het allemaal te verwerken."

Liefdevolle vader

Voor Amber was Stan in de eerste plaats een ontzettend liefdevolle vader. Hij bracht haar en haar broertje altijd naar school als zijn onregelmatige rooster het toeliet. "En als hij ’s ochtends had hardgelopen, maakte hij me wakker om te vertellen wat voor beesten hij allemaal op de hei had gezien. Hij probeerde ook vaak staartjes bij me te maken. Dat lukte nooit, maar hij deed z’n best."

Het gezin Storimans op vakantie.

Ze herinnert zich ook nog goed die keer dat ze in groep zes een spreekbeurt moest houden. "Toen mocht ik met papa mee naar zijn werk, een dag doen alsof ik het nieuws presenteerde. Hij filmde dat en monteerde het voor mij. Heel bijzonder was dat. Na die spreekbeurt was ik enorm populair op school."

Amber koestert verder warme herinneringen aan de zomervakanties in Portugal, waar ze elk jaar heengingen. De laatste jaren dook ze daar met haar vader. "Als meisje van 8 ging ik al met hem mee. Nu duik ik nog steeds, dat heb ik van hem meegekregen."

Groot gemis

Er gaat geen dag voorbij dat ze niet aan haar vader denkt. Als ze zijn favoriete muziek hoort bijvoorbeeld – Bløf, Marco Borsato, Fragile van Sting – of als ze iets doet waar hij van hield. "Dan denk ik: dit had papa echt leuk gevonden. Had hij er maar bij kunnen zijn."

Amber nu.

Op belangrijke momenten is het gemis het grootst. "Als kind begreep ik nog niet goed wat zijn dood zou inhouden voor de toekomst. Dat hij er niet bij zou zijn als ik een keuze moest maken voor de middelbare school, op mezelf ging wonen in Maastricht, geslaagd was voor mijn examen, mijn propedeuse haalde, mijn rijbewijs kreeg. Op dat soort momenten mis ik hem heel erg. Wat zou papa hiervan vinden, denk ik dan, zou hij trots op me zijn?"

Documentaire

Dat haar vader belangrijk werk deed wist Amber wel, maar tot zijn dood heeft ze het nooit echt beseft. "We wisten dat hij een goede cameraman was, maar pas toen we na zijn dood een brief van de koningin kregen, begreep ik dat hij toch iets belangrijker was dan hij deed voorkomen. Sinds hij is overleden heb ik veel bewondering gekregen voor zijn werk."

Stan aan het werk.

Vanavond is op RTL 4 een documentaire te zien over de dood van haar vader, De zinloze moord op cameraman Stan Storimans. Amber en haar moeder doen daarin ook hun verhaal. Sommige beelden in de documentaire zijn zeer confronterend, maar Amber kan er inmiddels naar kijken. "Op de dag na zijn dood stond zijn lijk al heel groot op de voorpagina van de krant. Het doet heel veel pijn om het lichaam van je vader over de grond gesleept te zien worden, maar ik heb die beelden nu al zo vaak gezien, dat ze me nauwelijks meer raken." 

Jeroen Akkermans probeert medische hulp te vinden voor de gewonde Stan, die dan eigenlijk al blijkt te zijn overleden.

Amber vindt het mooi, dat haar vader na tien jaar nog altijd niet vergeten is. "Het is prachtig dat hij nu zo veel waardering krijgt, en tegelijkertijd zo pijnlijk dat hij het zelf niet kan zien. Als hij zou horen dat er een documentaire over hem gemaakt is, zou hij zich kapotlachen."

Want als iets haar vader kenmerkte, was het zijn gevoel voor humor. "Hij was een gangmaker. Als papa een ruimte binnenkwam, stond er echt iemand. Hij vulde de ruimte. Dat maakt de leegte nu des te groter. Vanaf dag één misten we zijn aanwezigheid."

Rusland

Hoewel onderzoek van een Nederlands onderzoeksteam én van RTL Nieuws-correspondent Jeroen Akkermans onomstotelijk heeft aangetoond dat het Russische leger achter de aanslag zat, ontkennen de Russen tot op de dag van vandaag elke betrokkenheid. Tot frustratie van Amber en haar familie. "Mijn vader was op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Als Rusland zou toegeven dat het een fout heeft gemaakt, zou dat voor ons al een stap in de goede richting zijn. Dat ze hun verantwoordelijkheid niet nemen, maakt me kwaad. Ze moeten boeten voor hun daden. Dan kunnen wij ook een fase afsluiten."

Wat er precies gebeurd is, dringt steeds meer tot Amber door. "Als meisje van 10 begreep ik dat nog niet echt, maar de laatste tijd heb ik het er moeilijk mee dat de wereld heel oneerlijk in elkaar zit. Soms maakt dat me verdrietig." Toch gaat het heel goed met Amber, nu, zegt ze. "Ik heb het wel echt een plekje kunnen geven, moet er niet iedere dag meer om huilen. Op dit moment ben ik heel gelukkig."

De documentaire De zinloze moord op cameraman Stan Storimans is maandag 13 augustus om 21.30 uur te zien op RTLZ en is sinds zondag ook te zien via Videoland en RTL XL.