Het is 1 juli, maar voor deze mensen verandert niets: 'Ook vandaag zit ik binnen'

Sportscholen, sauna's en casino's mogen weer open, contactberoepen zijn weer toegestaan: we krijgen weer meer bewegingsvrijheid. Maar dat geldt niet voor iedereen. 

'Alle dagen lijken op elkaar'

Mary Duits (43) uit Grave heeft Lupus, een auto-immuunziekte. Ze slikt medicijnen die haar weerstand verlagen en komt daarom sinds maart haar huis niet meer uit.

"De versoepeling is fijn voor de mensen die niet ziek of oud zijn. Echt waar: ik ben blij voor ze. Hun leven gaat door. Maar weet je? Ik zou ook zo graag willen dat míjn leven weer een beetje door kon gaan. 

Een week voor de lockdown begon het: de dokter adviseerde me om binnen te blijven. Als ik ziek word, heb ik weinig kans om het te overleven. Ik kom buiten om de hond uit te laten en soms, als de muren echt op me af komen, rijd ik een stukje auto, maar dat was het wel zo'n beetje."

Hoe ziet de supermarkt er ook al weer uit?

"Er komt niemand over de vloer hier. Te gevaarlijk. In de supermarkt ben ik al drie maanden niet meer geweest, ik grapte laatst nog: hoe ziet die er ook al weer uit?

In het begin was het wel zwaarder dan nu. Het went wel. Maar leuk is het niet. Eén keer per week stuur ik een boodschappenlijst naar mijn broer en schoonzus: zij zetten de spullen dan op de tafel in de tuin. Mijn tuin is trouwens wel mijn redding, die is groot, 10 bij 20 meter, dus ik vermaak me er goed. Hij is nog nooit zo netjes geweest."

Ik mis mensen

"Het contact met mensen, en even het terras op, even de supermarkt in, dat mis ik het meest. Als chronisch zieke zit je nu een beetje in een vergetelhoekje: mensen mogen het leven weer oppakken, maar jij kan niet mee doen. Dat voelt soms een beetje eenzaam.

En saai. Och. Het is soms zó saai. De dagen beginnen op elkaar te lijken. Geen idee meer of het maandag of donderdag is. Ik ben bang dat dit ons nog heel lang in de greep gaat houden."

'We worden een beetje vergeten'

Max (29) woont vanwege zijn psychische problemen in een beschermde woongroep in Assendelft. Vanwege de veiligheid van de andere bewoners, moet hij veel binnenblijven. 

"Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als de afgelopen drie maanden. Niet dat ik geen vrienden heb hoor, of familie, maar ja, als je niemand mag zien en alleen maar binnen moet blijven, dan is dat niet goed voor je hoofd. 

De muren kwamen op een gegeven moment op me af, de uren voelden als dagen. De dokter gaf me wat medicijnen zodat ik weer een beetje rustig werd. Gelukkig sloegen die aan."

Alsof je straf hebt

"Het is gek om door een virus, dat je niet kan zien, gevangene te worden op de plek waar je woont. Op een papiertje staat, alsof ik een kind ben, wat ik wel en niet mag doen. Ik snap dat de begeleiding het moet doen hoor, maar je voelt je een gedetineerde terwijl je niets hebt gedaan.

Gelukkig heb ik nu wel weer een béétje meer vrijheid. Ik mag twee keer vier uur in het weekend naar mijn vriend, ik mag een paar keer bij mijn ouders eten en ik mag naar mijn dagbesteding, waar ik werk als beeldend kunstenaar. Daar geniet ik van. Maar de vrijheid zoals ik die eerst had, mis ik wel. Ik was altijd weg. Altijd leuke dingen doen, naar mensen toe."

Vrijheid weer inleveren

"En dan zie ik al die mensen protesteren, en dan denk ik: als zij zich niet aan de regels houden de komende tijd, komt er misschien wel weer een tweede golf. Dan moet ik het beetje vrijheid dat ik nu heb, weer inleveren.

Ik hoop dat de versoepeling mij ook wat goeds brengt. Maar het zal een gevecht blijven. Want pas als er een vaccin is, wordt het weer zoals vroeger."

'Soms is het dreigend'

Marleen van Beek (39) uit Apeldoorn heeft vasculitis, waardoor haar lichaam heel heftig kan reageren als ze corona krijgt. Binnen blijven, dus. 

"Corona doet je immuunsysteem op hol slaan. Nou, mijn immuunsysteem slaat uit zichzelf al op hol. Dus dat lijkt me op z'n zachtst gezegd geen goede combi. 

Daarom heb ik meteen besloten om thuis te blijven toen Rutte de eerste coronamaatregelen bekendmaakte. In het begin besefte ik niet echt wat voor effect dit op mijn leven zou hebben. En dat het zo lang zou duren. Maar de berichten werden grilliger, en ik werd toch wel wat angstiger. Ik deed in het begin nog héél vroeg de boodschappen, om 7 uur 's ochtends, al gauw stopte ik daarmee.

Kwetsbaarheid

Nu steeds meer mensen hun leven weer een beetje kunnen oppakken, besef ik dat dat er voor mij niet in zit. Soms denk ik: ik ben er klaar mee, het zal allemaal wel. Maar ik blijf netjes thuis, hoor. Ik ben me bewust van mijn kwetsbaarheid.

Ik merk wel dat mensen die niet ziek of oud zijn, minder rekening met elkaar houden. Dan lopen ze vlak langs me heen, en dan houd ik mijn adem in. Dat is een vervelend gevoel. Gelukkig kan ik thuis werken, ik geef juridisch advies bij de Nationale Adviesbalie en doe er de communicatie. Verder wandelen mijn kinderen en ik veel."

Dreigend gevoel

"Laatst wilde mijn zoon graag een visje op de markt halen. We liepen erheen, ik zag een mensenmassa en we hebben rechtsomkeert gemaakt. Het voelde dreigend. 

Ik moet zeggen dat de grootste angst nu wel is weggeëbd, ik denk er niet dagelijks aan, maar het blijft op dat soort momenten spannend. En de angst steekt ook de kop op als er weer een versoepeling komt. Dan denk ik wel: gaat dit wel goed?"