Moeder van 8 kinderen in coronatijd: 'Continu die prikkels, er is geen ontsnappen aan'

Op sociale media klagen ouders steen en been. Het lijkt soms wel één klaagzang, waarbij uitgebluste ouders zoeken naar herkenning en misschien ook wel erkenning van de zware situatie thuis. Met kinderen in lockdown, het is soms niet te doen.

"Zijn er meer ouders die soms totaal overprikkeld raken?", vraagt Marloes bijvoorbeeld op Twitter. Een ander reageert: "Heb tijden gehad dat ik met oordopjes in huis rondliep."

Stellen deze ouders zich aan? Annemarie Geerts is 44 en kreeg vijf maanden geleden haar achtste kind. Ook zij heeft het zwaar gehad, vertelt ze. Geen verrassing natuurlijk. Hoe ze tóch het hoofd boven water heeft kunnen houden, vertellen we zo.

Tv-serie 'Waar doen ze het van'

Eerst een introductie van het gezin Geerts. Je zou de familie kunnen kennen van het tv-programma 'Waar doen ze het van?' Een format waarin verschillende families een inkijkje geven in hun financiën. Het programma trok meer dan een miljoen kijkers.

De familie Geerts viel op door de grootte van het gezin. Vader Maarten (48) en moeder Annemarie hadden toen nog zeven kinderen: Jim (20), Sam (19), Julia (17), Guus (11), de tweeling Saar en Suus (7), en Jet (3). Inmiddels is de achtste geboren, Lot, en de oudste het huis uit.

Ze wilden eigenlijk geen kinderen

Door mee te doen aan het tv-programma hoopt Annemarie wat vooroordelen te hebben weggenomen. Nee, ze hebben geen acht kinderen omdat ze strenggelovig zijn ("We wílden aanvankelijk niet eens kinderen"). En nee, het is bij haar thuis geen chaos. 

We mogen Annemarie precies om 9.00 uur 's ochtends bellen. Tijden en schema's: die vormen een rode draad in het gesprek. "Als ik de afgelopen maanden geen vast ritme had gehad, dan was ik gillend gek geworden", zal ze later zeggen. "Dan was ik het overzicht volledig kwijtgeraakt."

Annemarie geeft toe: ze heeft het toch wel zwaar gehad. In het begin ging het allemaal wel. "Toen schreef ik ook op mijn Instagramkanaal: het is allemaal bagger, maar laten we er wat leuks van maken. Dat heb ik heel lang gezegd. Ik heb laten zien wat voor leuke dingen je overdag allemaal kunt doen. Buiten popcorn bakken op een vuurtje bijvoorbeeld. Ik ben eigenlijk heel lang heel positief geweest."

'Ik wil een deel van mijn leven terug'

Toch werd het haar op een gegeven moment ook te veel. "Ik merkte de afgelopen tijd, vlak voor de basisscholen weer opengingen, dat bij mij de rek eruit was. Ik zei: en nu is het gewoon kláár. Ik wil een deel van mijn leven terug. Ik wil eruit."

Ze schetst het beeld van een moeder die de hele dag op haar tenen moest lopen. Het moest stil zijn in huis, maar met een kind van vijf maanden is dat natuurlijk niet te doen. Baby's huilen, vertelt Annemarie er voor de zekerheid nog maar even bij. 

Vast in eigen huis

"Boven, op zolder, zit mijn man te werken. Op de middelste verdieping zitten de oudste kinderen onderwijs te volgen, die kunnen ook niet in dat gekrijs werken. En beneden kon ik ook niks doen, want daar kregen de jongste kinderen les. Ik kon geen kant op. Ik zat vast in mijn eigen huis. Dat is wat een groot gezin opbreekt. Als je twee kinderen hebt dan is dat toch anders."

De afgelopen vijf maanden heeft ze haar jongste daarom veel op haar buik gehad. "Kinderen worden makkelijk als je ze als baby af en toe laat huilen. Dat is de truc waardoor het mij gelukt is om zo'n groot gezin te leiden." Van die strategie moest ze dus opeens afwijken.

De gemiddelde lezer zal nu denken: dit is toch allemaal niet vol te houden? En dan hebben we het nog niet eens over de vele prikkels die je te verduren krijgt als je jonge kinderen hebt.

"Dat is precies waar ik dus ook tegenaan loop", zegt Annemarie. "Er is geen ontsnappen aan. Het gekrijs van een baby, de tweeling die zit te hakketakken... Continu heb je prikkels. Normaal heb je rustmomenten als de kinderen naar school zijn. Dan kun je even rustig het huis opruimen. Nu lopen de hele dag mensen door je huis. Laat mij asjeblieft met rúst, denk ik weleens."

Het gezin Geerts:

Opstaan om 5.45 uur

Toch is het deze moeder gelukt zich staande te houden. Ze noemt een paar dingen die andere ouders misschien ook kunnen inspireren en kunnen dienen als tips.

Ten eerste dus: de schema's. "Daar ben ik heel strikt en consequent in", vertelt ze. "Dat is het geheim waardoor alles op rolletjes is gaan lopen: bouw zoveel mogelijk structuur in."

Annemarie staat bijvoorbeeld om 5.45 uur op. Dan doet ze de was en gaat ze eten. Om 6.45 uur maakt ze de kinderen wakker voor ontbijt. "En om 7.45 uur zitten we aan de koffie. Aangekleed en wel. Dan kan om 8.30 uur de schooldag beginnen. Dan is het stil in huis. Nou ja, Lot krijg ik niet stil, maar door vaste momenten in te plannen met rust kun je dit een beetje volhouden."

'We vallen elkaar niet lastig'

Ten tweede: geef iedereen een aparte ruimte. "Mijn pubers blijven op hun kamer. Mijn man zit op zolder, die komt alleen beneden om te eten. We hadden een lopende machine hier de afgelopen maanden: wij zitten beneden, jullie zitten boven en we vallen elkaar niet lastig."

De derde tip: zorg voor vaste rustmomenten. "Daar teer je op. Het zijn ook momenten waar je naar uitkijkt, waardoor je de lengte van de dag in stukken knipt. Dat je niet 's ochtends denkt: daar gáán we weer."

Straks, om 10.00 uur, heeft ze een koffiepauze. "Dan weet ik: mijn man en kind komen zo naar beneden. Daar gaan we echt even voor zitten. Tot iedereen klaar is."

Ultiem rustmoment

Om 17.00 uur vertelt Annemarie tegen de kleine kinderen dat er niet meer gespeeld mag worden en dat het tijd is voor 'de tablet'. "Dan moet alle Duplo opgeruimd zijn. Ik hoor heel vaak moeders zeggen: ik zit de hele dag in de rotzooi. Dan denk ik: ja dat doe je zelf."

Daarna volgt het ultieme rustmoment. "Dan kan ik héérlijk rustig even eten koken. Om 17.30 uur drink ik met mijn man nog een wijntje."

Annemarie kijkt terug op een paar zware maanden – voor zichzelf, maar zeker ook voor haar kinderen die niet naar school konden. "Er is echt een hoop zelfdiscipline van ze gevraagd."

Ze sluit het gesprek positief af en spreekt respectvol over haar kinderen, die met elkaar opgescheept zaten. "Het grappige is, ze zijn daardoor meer naar elkaar toe gegroeid."

'De oudste zei: ik kom je helpen'

Ook hebben ze vaak hun hulpvaardige kant laten zien. "Ook bij mij ging het niet altijd goed. Dan had ik een boos kind dat niet uit rekenopgave kwam en tegelijkertijd een kind dat aan het krijsen was. En dan kwam Sam naar beneden om te helpen. Dat is een groot gezin hè. De oudste is ontslagen, die werkte in de horeca. Die zei: weet je wat, ik kom jou helpen om thuisonderwijs te geven. Daardoor had ik de handen vrij voor de baby."

Ze vraagt niet veel aan haar kinderen, zegt Annemarie. "Maar het zijn toch behulpzame pubers geworden. Ze hebben geen taken zoals de afwasmachine uitruimen. Dat doe ik lekker zelf. Bij ons thuis ik roep ik af en toe: jongens, ik red het niet. Wie kan mij even helpen? Zonder dat ik echt taken geef. Veel ouders snappen dat niet. Ik heb dat nooit tegen mijn kinderen gezegd."

Of ze trots is op hoe ze het tot nu toe heeft weten te redden? Ja, zegt ze volmondig. "Absoluut." Ze wil andere ouders een hart onder de riem steken met haar verhalen op Instagram. Ja het is af en toe zwaar, maar: "Je moet niet bij de pakken gaan neerzitten. Dat lost niks op."