Yolanda wil nooit meer verhuizen: 'Settelen zat niet in mijn systeem'

"Een van mijn eerste jeugdherinneringen is van onze aankomst in Nieuw-Zeeland. Er was iets niet in orde met mijn inentingen, dus op het vliegveld kreeg ik ter plekke extra vaccinaties. Als driejarige vond ik die prikken natuurlijk vreselijk, ik huilde dikke tranen. Verder maakten de waterbronnen en geisers een grote indruk op mij als kind. En zo bewaar ik herinneringen aan ieder land waar wij hebben gewoond, en dat zijn er nogal wat. Op mijn veertiende had ik in acht verschillende landen gewoond op vier continenten. Ik wist niet beter dan dat we nooit ergens heel lang bleven."

"Als baggerexpert reisde mijn vader de hele wereld over. Bleef hij ergens langer dan drie maanden, dan kwam mijn moeder met mij en mijn twee broers zijn kant op om daar te wonen. In die tijd werd er van vrouwen verwacht dat ze zich zonder problemen bij hun man voegden. Tegenwoordig is dat anders, nu de meeste vrouwen zelf ook een carrière hebben en er echt niet op zitten te wachten om hun werk zomaar op te zeggen. Maar toen volgde je je man.

We woonden in Nigeria – waar ik geboren ben – en Thailand, Nieuw-Zeeland, de Seychellen, Schotland, Spanje en Engeland. Vaak bleven we hooguit anderhalf jaar ergens wonen. In Madrid zijn we het langste gebleven, daar zaten we tweeëneenhalf jaar. Het gebeurde dat we midden in een schooljaar verhuisden, dan was ik ineens weg en moest ik in een ander land op een andere school in een vreemde taal het schooljaar afmaken. Ik weet nog dat ik een keer in de zomervakantie zoals ieder jaar bij mijn grootouders in Kijkduin was, toen ik plots hoorde dat we weer gingen verhuizen. Van mijn vriendinnen in Madrid kon ik dus niet eens afscheid nemen."

Slang aan de kledinghanger

"Het was een avontuurlijke jeugd vol bijzondere en bizarre momenten. Zo wilde ik in Nigeria een blouse uit de kast pakken, toen ik merkte dat de hanger wel heel zwaar was. Tot mijn grote schrik bleek er een slang aan te hangen. Ik gilde zo hard ik kon, en mijn moeder riep de tuinman erbij die het dier weghaalde. Nigeria beviel mij van alle landen het minst omdat we weinig vrijheid hadden. In een auto zitten was al te gevaarlijk, omdat we ontvoerd of beroofd konden worden.

Dus werden we met een speedboot naar school gebracht en mochten we nooit onze ommuurde tuin verlaten als we buiten speelden. Ik voelde me er opgesloten. Wat een verademing was het toen we in de zomer weer in Kijkduin waren en ik gewoon buiten kon stoepranden met de buurtkinderen. Voor hen was dat doodnormaal, maar ik vond het geweldig."

"In Madrid woonden we naast een flamengo-zangeres die vaak thuis aan het oefenen was. Dat vond ik zo mooi. Nog altijd moet ik aan haar denken als ik zulke muziek hoor. Op de Seychellen woonden we aan het strand. Dat was natuurlijk fantastisch voor mij en mijn broers. Iedere dag zwommen we in de warme, heldere zee."

Echt tropenkind

"Op mijn veertiende ging ons gezin weer in Nederland wonen. Dat was een hele omschakeling voor mij. Ik weet nog dat ik een muts kreeg en een zware, dikke winterjas die vreselijk prikte. Ik wist niet wat ik met die spullen moest, tot ik voor het eerst de koude, Hollandse winter meemaakte. Die vond ik vreselijk, net als het vele binnen zitten. Ik was een echt tropenkind en altijd aan het buitenspelen.

Op school had ik het zwaar. Ik kon niet Nederlands lezen en schrijven, dat moest ik nog leren. Ik bleek een grote leerachterstand te hebben als gevolg van al die jaren versnipperd onderwijs en de diverse schoolsystemen die niet op elkaar aansloten. Nederlands sprak ik met een zwaar Engels accent, dat vonden de andere leerlingen maar raar en aanstellerig. Mijn draai vinden was lastig. Ook omdat ik niet beter wist dan dat wij nooit ergens heel lang bleven wonen. Settelen zat niet in mijn systeem. Ik had altijd het gevoel dat ik toch zo weer zou vertrekken, en het duurde heel lang voordat ik dat kon loslaten."

"Het vele verhuizen heeft mij zeker gevormd. In positieve zin heeft het mij geleerd om flexibel te zijn. Ik kan goed schakelen en me aanpassen aan mijn omgeving of gezelschap. Je kunt mij overal neerzetten, ik red me wel en leg heel makkelijk contact.

Verschillende culturen en nationaliteiten hebben mij altijd gefascineerd. Ik vind niet gauw dingen raar en hou van diversiteit, iets wat ik ook erg belangrijk vond toen ik voor mijn zoon een basisschool uitzocht. Daarbij koos ik bewust voor een school met leerlingen met diverse achtergronden, religies en nationaliteiten."

"De keerzijde van de medaille is dat ik me lange tijd nergens écht thuis heb gevoeld. Altijd was er een onrust. Ook in Nederland ben ik elf keer verhuisd. Voor mij was dat normaal. Vaak verhuisde ik voor mijn werk, ik was het gewend dat een werkgever dat voor mij bepaalde. Pas rond mijn dertigste kwam daar verandering in. Ik ging nadenken over wat ík wilde in het leven, in plaats van dat dat voor mij beslist werd. Daar heb ik later mijn werk van gemaakt. Als teamcoach help ik om andere mensen de regie over hun leven te pakken en zelf bewuste keuzes te maken in plaats van dat alles hen 'overkomt'.

Je hebt zoveel mogelijkheden en keuzes, alleen besefte ik dat heel lang niet. Het kostte mij echt een aantal jaar om erachter te komen wat ik graag wilde doen. Dit jaar heb ik een boek over persoonlijk leiderschap uitgebracht. Weten wie je bent, wat je kunt en wat je wilt is essentieel om de regie over je eigen leven te nemen. Ik werk nu al ruim twintig jaar als zelfstandige en zou waarschijnlijk niet meer voor een baas kunnen werken. Mijn vrijheid is mij zoveel waard."

Nooit meer weg uit Den Haag

"Inmiddels woon ik alweer vijfentwintig jaar in Den Haag. Het is geen toeval dat ik me uiteindelijk hier ben gaan settelen, in de stad waar ik als kind iedere zomer doorbracht. Hier voelt het als thuis. Mijn zoon is hier geboren en getogen, dat alleen al maakt mij hier geworteld. Het liefst wil ik nooit meer verhuizen, ook voor mijn zoon. Ik wil hem niet op sleeptouw nemen.

Vroeger wist ik nooit zo goed wat ik moest antwoorden als iemand mij vroeg waar ik vandaan kwam. Nu zeg ik vol trots dat ik Haagse ben, zo voelt dat ook. Ik woon in een prachtige straat met statige, oude huizen. Aan het eind van de straat zie je de duinen. Voor mij is dat thuiskomen. Ik ga hier nooit meer weg."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl