Mira wil nooit meer haar vader kwijtraken: 'Hij moest bloeden voor zijn misstap'

"Gisteren zag ik mijn man en onze zestienjarige dochter gezellig op de bank een film kijken. Onder een dekentje met een zak chips tussen hen in maakten ze flauwe grappen. Ze hadden de grootste lol samen, en dat bezorgde mij een brok in mijn keel. Ik besefte hoezeer ik dat zelf gemist had met mijn vader – al realiseerde ik me destijds niet dat ik dat miste. Ik zat vast in wrok en boosheid, gevoelens die door mijn moeder werden gevoed."

"Voor mij kwam het als donderslag bij heldere hemel toen ik op mijn veertiende hoorde dat mijn ouders uit elkaar gingen. Ook mijn moeder was hier compleet door overvallen. De beslissing kwam van mijn vader. Hij was verliefd geworden op een ander, zo bleek al gauw. Hij pakte zijn spullen en verhuisde naar een appartement vlakbij het huis waar mijn moeder en ik bleven wonen. 'Zodat jij vaak kunt langskomen', zei mijn vader nog hoopvol tegen mij. Maar ik peinsde er niet over om het hem 'makkelijk' te maken. Wat dacht hij wel? Alsof ik gezellig daar op de bank zou zitten met hem en zijn minnares – die ik smalend 'de koe' noemde.

Mijn moeder bleef gebroken achter. Avond aan avond zat ze huilend aan tafel, haar pijn te verzachten met wijntjes en zichzelf hardop afvragend waar ze dit toch aan had verdiend. Mijn hart brak als ik haar zo zag. Voor mijn zwart-witte puberbrein was het zo klaar als een klontje: mijn vader was de boosdoener en mijn moeder het onschuldige slachtoffer."

Geen enkele man te vertrouwen

"Als enig kind voelde ik me verantwoordelijk voor mijn moeders geluk – of ongeluk. Uren zat ik met haar te praten over haar kapot gelopen huwelijk en hoeveel onrecht mijn vader haar had aangedaan. Ze vertelde me wat voor een klootzak hij was, en drukte me op het hart dat geen enkele man te vertrouwen was, en hij al helemaal niet. Mijn loyaliteit lag volledig bij mijn moeder."

"Ondertussen deed mijn vader ontzettend zijn best om de verstandhouding met mijn moeder enigszins goed te houden, zo zorgde hij ervoor dat ze financieel niets tekort kwam. Ook deed hij veel pogingen om mij regelmatig te zien. Ik wilde absoluut niet om het weekend bij hem logeren, dus verzon hij andere manieren. Soms kwam hij naar mijn manege, hij nodigde me uit voor etentjes of wandelingen en belde me vaak, hoewel ik meestal niet opnam en zelden op zijn uitnodigingen inging.

In de eerste twee jaar na de scheiding zag ik hem zo eens per anderhalve maand, daarna liet ik hem weten dat ik er geen behoefte meer aan had. Dat vond mijn vader vreselijk, hij begon zelfs te huilen. Besef maar eens wat je bent kwijtgeraakt, dacht ik toen bij mezelf. Heel kinderachtig, maar ik vond dat hij moest bloeden voor zijn misstap."

Oppervlakkig contact

"In de loop der jaren hielden we oppervlakkig contact. Op mijn verjaardag stuurde mijn vader altijd een kaart en heel soms belden we – hij mij natuurlijk. Soms stak het wel, als ik bijvoorbeeld zag hoe trots de vaders van mijn vriendinnen waren toen zij hun rijbewijs haalden of afstudeerden. Dat ik mijn eigen vader zelf op afstand hield terwijl hij dolgraag bij die mijlpalen wilde zijn, wilde ik niet erkennen.

Alles veranderde toen ik zestien jaar geleden zelf moeder werd. Ik zag mijn dochter veranderen van een heerlijke baby in een eigenwijze peuter en creatieve, sociale kleuter. Mijn man met haar zien schommelen, stoeien en voetballen triggerde iets in mij. Het bracht herinneringen naar boven die ik al heel lang onderdrukte. Ik zag ineens weer voor me hoe mijn vader altijd deed alsof hij mijn voeten ging pakken als ik de trap op liep. Dat hij nooit een boek voorlas als hij mij naar bed bracht maar zelf ter plekke een grappig verhaaltje verzon. En dat ik me bij hem altijd zo veilig en geborgen had gevoeld."

"Het leek alsof er een beerput openging. Ik werd overspoeld door herinneringen en ’s nachts droomde ik heel vaak over mijn vader. Ik werd ineens bang om hem 'echt' te verliezen. Wat als hij op een dag dood neerviel? Van die gedachte werd ik heel verdrietig. Ik was veel te hard voor hem geweest, realiseerde ik me met een schok. Mijn beste vriendin, die ik al sinds de basisschool ken en die mijn vader vroeger dus ook goed gekend heeft, moedigde me aan om contact met hem op te nemen.

Voor het eerst sinds ik me kon herinneren belde ik mijn vader op. Hij klonk verbaasd toen hij mijn stem hoorde, en die verbazing nam alleen maar toe toen ik zei dat ik hem graag wilde zien. Een week later gingen we wandelen in het bos. Ik was stikzenuwachtig, maar gelukkig voelde het vertrouwd om mijn vader weer te zien. We liepen over de paden en ik vertelde hoe mijn jeugdherinneringen hem in een ander daglicht stelden. Ik zei dat ik spijt had van mijn harde opstelling en vroeger te veel naar de wrok van mijn moeder had geluisterd."

"Het siert mijn vader dat hij alles rustig aanhoorde en zelf geen verwijten maakte naar mij of mijn moeder, wier rol hierin natuurlijk niet fraai was. Hij toonde opvallend veel begrip voor haar pijn, al ergerde hij zich al jaren aan haar slachtofferrol. Maar hij vermoedde dat zij simpelweg bang was geweest om ook haar dochter kwijt te raken en dus uit angst handelde. Die verklaring stemde mij ook wat milder, want ondertussen had mijn boosheid zich naar mijn moeder verplaatst. Ook gaf mijn vader toe dat hij zelf geen schoonheidsprijs verdiende door zijn gezin voor een ander te verlaten, iets waarvoor hij zich nog steeds schaamde.

De sporadische telefoongesprekken van mijn vader en mij waren altijd redelijk oppervlakkig geweest, nu raakten we gewoon niet uitgepraat over vroeger en nu, zijn werk, mijn dochter en onze familie. Met betraande ogen namen we die dag afscheid en we spraken af elkaar vaker te zien. Het wandelen werd een vaste, wekelijkse prik waar ik iedere keer weer naar uitkeek."

"Inmiddels is mijn vader weer zo’n tien jaar in mijn leven. Ik zou nooit meer zonder hem kunnen of willen, en nooit meer laat ik iemand tussen ons komen. Hij is een geweldige opa voor mijn dochter. Zijn tweede vrouw is lief en warm. Dat ik haar vroeger 'de koe' noemde, heb ik haar later opgebiecht. Ze kon er wel om lachen, gelukkig. Mijn moeder weet dat de band met mijn vader weer goed is. Daar zegt ze eigenlijk nooit iets over. Ik denk dat ze wel aanvoelt dat ik niet opensta voor haar mening."

Niet weer verzanden in verwijten en woede

"Ik heb haar niet geconfronteerd met haar gestook, omdat ik weet dat zij op haar manier haar best heeft gedaan om haar hoofd boven water te houden in een tijd waarin ze het heel moeilijk had. Haar gedrag is kwalijk, maar ik wil niet wéér verzanden in verwijten en woede. Zelf had ik ook anders kunnen handelen. Ik weet dat ik als kind beïnvloedbaar was, maar ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag en keuzes. Dat ik zoveel tijd met mijn vader ben verloren door mijn puberale koppigheid, is iets wat ik mezelf nog steeds aanreken. Daarom wil ik nu optimaal van hem genieten."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl