Alain ziet zijn dochter nooit meer

"Ik mis Sara op heel veel momenten, want alles doet me aan haar denken. Vooral als ik door de stad loop en op plekken kom waar ik met haar geweest ben - dan zie ik haar bijna zitten, zo levendig zijn mijn herinneringen dan aan onze momenten daar samen. Haar verjaardag is ook moeilijk voor me, al heb ik die niet meer met haar gevierd sinds ze vijf werd – mijn ex eigende zich die dag altijd toe. En op mijn verjaardag krijg ik berichtjes, appjes en kaarten van anderen, maar ontbreekt altijd haar felicitatie. Ook Vaderdag is steeds een pijnlijk moment, en dat geldt zeker ook voor mijn lotgenoten. Want ik sta hier niet alleen in. Ouderverstoting is een groot maatschappelijk probleem waar echt meer aandacht voor moet komen."

Dolgelukkig

"Mijn ex is op het eerste gezicht gastvrij, ze ziet er leuk uit, is slim en het middelpunt van elk gezelschap. Ze leek de ideale vrouw. Pas later merkte ik dat haar verhalen vaak niet klopte, ze maakte dingen mooier of interessanter dan ze waren. Dat vond ik gek, maar het leek me onschuldig. Toen ze zwanger bleek, was ik dolgelukkig. Ik vond het fantastisch om vader te worden. Ik was al wat ouder toen Sara geboren werd en was blij dat ik dit nog ging meemaken. Zelfs luiers verschonen vond ik leuk. Ik genoot van het groeiproces, hoe ze ging van zitten tot kruipen en lopen. We woonden in Spanje en het liefst ging ik samen met haar pittoreske dorpjes bezoeken en wandelen. Daar genoot ik echt van.

De relatie tussen mij en mijn ex ging ondertussen steeds slechter. We hadden vaak ruzie, over de kleinste dingen. Acht jaar geleden stelde ze mij voor een ultimatum: ze wilde per se naar Oostenrijk verhuizen en Sara daar op een chique privéschool doen. Dat zag ik helemaal niet zitten, ik weigerde het. Toen zei ze dat ik mijn spullen moest pakken, wat ik deed. Door alle ruzies was ik moegestreden, het leek me beter om uit elkaar te gaan. Achteraf heb ik weleens gedacht: wat als ik toen was gebleven? Dan had ik Sara nog gehad. Maar zulke gedachtes hebben geen zin. Het ging gewoon écht niet meer tussen ons. De plannen voor Oostenrijk waren daarmee gelukkig wel van de baan."

Kinderontvoering

"Bij mijn ex was het alles of niets. Je was haar vriend of haar vijand. Dat had ik vaker bij haar gezien. Dan kreeg ze ineens een conflict met vrienden en werden zij uit ons leven verbannen. Ik mocht ze dan niet eens meer groeten van haar. Ik wist dus meteen dat het geen makkelijke breuk zou worden en dat ze het mij lastig zou maken om Sara vaak te zien.

Dat bleek wel toen ik op een dag een mail van haar ontving waarin ze vertelde dat zij en Sara van Spanje naar Duitsland waren verhuisd. Zomaar ineens, zonder overleg met mij. Ik startte een proces wegens kinderontvoering. Uiteindelijk volgden we een mediation-traject en mocht ik Sara eens per maand zien in Duitsland. Zo miste ik haar dagelijkse leven en dat deed me pijn, maar de dagen samen waren heerlijk.

Mijn ex leefde ondertussen op voet van oorlog met mij en dat gaf veel stress. Vaak hield ze zich niet aan afspraken en zegde ze op het laatste moment af met smoesjes. Twee jaar later volgde er opnieuw een voor mij totaal onverwachte verhuizing die ik per mail van haar te horen kreeg: ineens woonden ze in Frankrijk. Weer een ander land, dus er moest een nieuwe bezoekregeling komen. Die kwam er na een lange rechtszaak: ik mocht Sara een paar keer per jaar zien, ook mocht ze mij een paar keer per jaar opzoeken in Spanje. Een jaar ging dat goed, tot mijn ex weer mijn bezoekjes ging dwarsbomen. Ze zei dat Sara mij niet meer wilde zien. Door haar indoctrinatie zal dat ook wel zo geweest zijn. Ouderverstoting is een proces van jaren. Als mijn dochter thuiskomt na een bezoekje aan mij  vrolijk zegt dat het leuk geweest was, om vervolgens door haar moeder daarvoor afgestraft te worden, dan zal zij dat de volgende keer wel uit haar hoofd laten. Zo werd er een zaadje geplant en ging ze geloven dat ze mij echt niet meer wilde zien."

Vermist

"In februari 2019 heb ik Sara voor het laatst gezien, ze was toen elf. Ze was altijd een gevoelig, inlevend meisje maar nu was ze anders en afstandelijk. Ik zei dat ik haar zo miste en vroeg haar waarom ze nooit op mijn berichtjes reageerde. We zaten samen in een restaurant en ze had op alles commentaar. Dat ik te hard lachte en te veel geluid maakte tijdens het eten, daardoor schaamde ze zich voor mij. Ik wist dat ze het niet meende, dat ze werd bespeeld door haar moeder. Maar het brak mijn hart.

Daarna mocht ik Sara van haar moeder niet meer zien. Mijn advocaat en ik hebben bij de rechtbank geprotesteerd wegens het moedwillig niet nakomen van het ouderschapsverdrag. De rechtszaak die daaruit volgde, verliep uiterst traag. De rechtbank gaf ons uiteindelijk gelijk, maar inmiddels was mijn ex weer verkast met Sara, en ik had geen idee waar naartoe. Ze liet de rechtbank weten in België te zitten, maar het adres dat ze opgaf was vals en op de school waar Sara zou zitten was ze niet bekend als leerling. Het spoor liep dood. Ik heb mijn dochter toen als vermist opgegeven. Het is absurd dat je ondanks alle wetgeving en verdragen in Europa zo van de radar kunt verdwijnen en dat de rechterlijke macht daar niets tegen doet."

Machteloos

"Inmiddels ben ik getrouwd met een lieve vrouw en stiefvader voor haar dochter die dezelfde leeftijd heeft als Sara. Dat is soms pijnlijk en confronterend, maar tegelijkertijd is het ook fijn dat ik een ander kind mag mee-opvoeden. Dat ik voor haar kan zorgen, haar naar school breng en liefde geef. Soms voel ik me schuldig als ik met haar leuke dingen doe en niet met Sara. Gek, want ik weet dat ik daar niets aan kan doen.

In september verschijnt mijn boek ‘Zoeken naar Sara’ waarin ik mijn ervaringen met de lezer deel. Dit boek heb ik deels voor Sara geschreven om haar – mocht ze het ooit lezen – mijn kant van het verhaal te vertellen. Dit doe ik trouwens zonder mijn ex af te branden, want het gaat mij niet om haar maar om mijn dochter. Ik voel ook geen haat voor mijn ex. Zelf heb ik geen idee waarom ze mij dit aandoet. Ik vermoed dat er sprake is van een persoonlijkheidsstoornis, een andere verklaring heb niet.

Ook wil ik met mijn boek het bestaan van ouderverstoting aankaarten, omdat dit een groot maatschappelijk probleem is dat zelfs door veel experts zoals gezinspsychologen niet voldoende wordt herkend. Scholen en rechtbanken moeten hier ook alerter op worden. Ik hoop ook dat dit prominenter op de politieke agenda komt, want er zijn heel veel verstoten ouders die momenteel machteloos staan."

Antwoorden

"Nu voelt het alsof ik mijn dochter nooit meer zal zien, al kan ik die gedachte amper verdragen. Ik hoop dat Sara ooit nieuwsgierig wordt naar mij. Dat ze vragen krijgt over de gang van zaken en op zoek gaat naar mij om antwoorden te krijgen. Ze is nu dertien, stiekem hoop ik dat de puberteit ervoor zorgt dat ze zich meer losmaakt van haar moeder en naar mij toekomt. Ik wil haar zo graag weer in mijn armen sluiten en vasthouden. Daar wil ik niet tot mijn tachtigste op moeten wachten, dat wil ik het liefste nu."

‘Zoeken naar Sara’ van Alain Donker verschijnt in september bij uitgeverij Just Publishers, €20.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl