Vivian wil nooit meer jaloers zijn op haar zus: 'Ik heb haar op afstand gehouden'

"Vorige week kwam mijn zus Minke even bij me langs om kleding langs te brengen voor mijn dochter. We dronken een wijntje in de tuin, lachten om een verhaal over een onhandige collega van haar en we namen alle smeuïge gebeurtenissen van Love Island samen door. Omdat het al wat later werd, bleef ze bij me eten. Toen ik die avond in bed lag, voelde ik me zo blij en dankbaar. Buitenstaanders kunnen dat misschien moeilijk begrijpen. Dat snap ik, voor een ander is zo’n zussenavond niets bijzonders. Maar voor mij is dat wel zo. Wat ik nu met Minke heb koester ik enorm en wil ik nooit meer kwijt."

"Minke en ik schelen maar anderhalf jaar. Twee meiden van praktisch dezelfde leeftijd; je zou denken dat we vroeger – op het gebruikelijke zussengekissebis na – de beste vriendinnen waren. Maar dat was niet zo. Eerlijk gezegd kan ik me niet anders herinneren dan dat ik met Minke in de clinch lag. Ik vond haar maar irritant.

Minke wist altijd de aandacht naar zich toe te trekken. Vertelde ik een verhaal over wat er die dag in de klas gebeurd was, dan praatte zij er dwars doorheen. Als ze haar zin niet kreeg, gilde en huilde ze net zo lang tot ze kreeg wat ze wilde. Dat ging natuurlijk over onbenullige dingen, maar mij stak het. Misschien omdat ik wel braaf deed wat mijn ouders zeiden, maar me daarin niet gezien of gehoord voelde. En Minke’s 'wangedrag' werd in mijn kinderogen beloond."

In alles een betere versie van mij

"Wat ook niet meehielp, was dat Minke en ik ontzettend vaak met elkaar vergeleken werden. Niet zozeer door onze ouders, maar wel door de buitenwereld. Dat begon al op de basisschool. Minke zat een klas lager dan ik, maar ik kreeg wel continu van leraren te horen dat zij al beter kon lezen dan ik. Dat gaf mijn zelfvertrouwen een knauw. Voor mijn gevoel trok ik namelijk altijd aan het kortste eind als we weer eens met elkaar langs de meetlat werden gelegd.

Al helemaal toen we allebei op de middelbare school zaten, waar uiterlijk steeds belangrijker werd. Minke is een kop groter dan ik, erg slank en heeft een dikke bos lichtblonde krullen. Net als onze moeder, terwijl ik het slappe haar van mijn vaderskant heb gekregen, inclusief de neiging om wat sneller stevig te worden. De jongens zwermden om haar heen en de meiden keken tegen haar op en deden alles om haar vriendin te zijn. Zelf had ik slechts een klein – maar leuk - groepje vriendinnen. Nu besef ik dat dat helemaal prima is, en dat het geen wedstrijd is. Maar toen voelde ik aan alles dat Minke beter, knapper, slimmer en populairder was dan ik. Een betere versie van mij, en heel eerlijk gezegd baalde ik daar flink van."

"Eén incident deed mij extra veel pijn. Toen ik in vijf havo zat, was ik hartstikke gek op Patrick. Dus ik was dolgelukkig toen hij voorstelde om ’s morgens samen naar school te fietsen. Dan ratelde ik aan één stuk door over stomme leraren en saai huiswerk, maar hij was opvallend stil. Later kwam de aap uit de mouw: dat samen fietsen had hij alleen maar voorgesteld omdat hij hoopte dat Minke vaak mee zou fietsen en hij op die manier dichter bij haar kon komen. Ik was er kapot van.

Mijn opluchting was groot toen ik mijn diploma haalde en in Tilburg op kamers ging om daar te studeren. Eindelijk was ik niet meer 'de zus van'. Niemand op mijn nieuwe opleiding kende Minke, en mijn huisgenoten vonden mij leuk om wie ík was. Wat een verademing."

Als een blok vallen voor mijn zus

"Nu ik erop terugkijk schaam ik me dood, maar toen Minke een jaar na mij ook in Tilburg ging studeren, hield ik haar bewust op afstand. Nee, ik wist geen geschikte kamer voor haar en nee, ik hoefde ook niet samen te eten. En ze kon zelf toch wel wegwijs worden in de stad? Pure onzekerheid van mij, ik was gewoon als de dood dat mijn nieuwe en zorgvuldig opgebouwde leventje in elkaar zou storten als Minke haar entree zou maken.

Toen ik in het derde jaar van mijn studie een relatie kreeg met een studiegenoot en hij een paar keer nieuwsgierig vroeg naar mijn zus die toch ook in het centrum woonde, deed ik er alles aan om hun ontmoeting uit te stellen, tot ik er echt niet meer onderuit kon. Want wie zei me dat hij dan niet als een blok voor mijn zus zou vallen? Het is bespottelijk hoe krampachtig en jaloers ik destijds met Minke omging. Alsof zij mij überhaupt zo zou kwetsen door er met mijn vriend vandoor te gaan, zelfs al zou hij haar leuk vinden. Met dat soort angsten en idiote scenario’s heb ik haar zo tekort gedaan, maar dat realiseerde ik me pas later."

"Het contact tussen Minke en mij bleef in de jaren daarna stroef. Ook de geboortes van onze dochters -  uiteraard was Minke eerder zwanger dan ik, ook dat zag ik als competitie - bracht ons niet nader tot elkaar. Daar was iets heel anders voor nodig, namelijk het vertrek van mijn man. Onze dochter was net drie jaar toen hij plompverloren aankondigde dat hij niet meer van mij hield en ergens anders ging wonen. Dat 'ergens anders' bleek de woning van zijn minnares te zijn, een griet uit de buurt die hij nota bene op de hondenuitlaatplaats had leren kennen.

Mijn hart was gebroken. In de eerste plaats door mijn man, maar ook door mijn zogenaamde vrienden. Stelletjes met wie ik ontelbaar veel avonden had geborreld en gebarbecued, met wie ik verjaardagen, huwelijken en geboortes had gevierd, lieten ineens niets meer van zich horen. Alsof ik geen waardevol en compleet persoon was zonder mijn ex. Blijkbaar zien veel vrouwen een alleenstaande vriendin als een bedreiging voor hun eigen relatie. Ik voelde me eenzaam en aan de kant gezet."

"Wie er wel voor me was? Minke. Zij kookte lekker voor me in die eerste moeilijke weekenden dat mijn dochter naar haar vader was, zij schilderde samen met mij de muren van mijn nieuwe huis, zij sprak me moed in als ik het echt niet meer zag zitten. We groeiden steeds dichter naar elkaar toe. Ik zou niet weten hoe ik het zonder haar had gered."

Verloren tijd niet inhalen

"Inmiddels schaam ik me rot om mijn gedrag van vroeger. Ik zie nu in dat Minke niet degene was die de concurrentiestrijd met mij aanging, dat was ikzelf. En zij heeft er nooit om gevraagd om met mij vergeleken te worden. Laatst probeerde ik er met haar over te praten, maar ze wuifde mijn woorden weg. Misschien vindt ze het te moeilijk om het uit te praten.

Wel liet ze vallen dat ze zich erg eenzaam heeft gevoeld als jonge studente in Tilburg, en dat ze destijds hoopte steun bij haar grote zus te vinden. Dat ik haar toen heb laten stikken, vind ik vreselijk en het knaagt nog steeds aan me. Helaas kan ik de verloren tijd niet meer inhalen, maar ik ga er alles aan doen om onze band zo goed te houden. Nooit meer laat ik dat verpesten door mijn eigen stomme onzekerheid."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl