Sharella: 'Ik hield zoveel van hem dat ik wilde leren omgaan met zijn autisme'

"Zou het bemoeienis van de kosmos zijn? Soms denk ik dat het haast niet anders kan. Drie jaar geleden tipte een cliënt me meermaals dat ik eens met zijn vriend de haptonoom die-en-die moest kennismaken. We zouden bij elkaar passen dacht hij, qua persoonlijkheid en ook op professioneel vlak. Ik ben als fysiotherapeut namelijk veel bezig met het in balans brengen van het lichaam. Het kwam er nooit van.

Totdat ik twee jaar geleden werd aangereden door een auto en het voelde alsof ik geen contact meer had met mijn lijf. Ik kon zweren dat ik met een scheef skelet rondliep. Twee dagen voor dat ongeluk had die cliënt me weer gevraagd of ik kennis had gemaakt met zijn vriend. Nu ik zo’n last had, dacht ik: dit wordt me niet voor niks aangereikt. Ik mailde hem om een behandelafspraak te maken. Dat liep meteen al vreemd. Hij belde me en klonk heel traag en was al helemaal niet van plan om meteen een afspraak met me te maken, terwijl ik klaar zat met mijn agenda. Hup, hup, dacht ik, maar hij hield het duidelijk bij zijn eigen tempo. Ik vond het intrigerend en irritant tegelijk. Hij moest nog even kijken hoeveel tijd en energie hij had, en ik moest eerst een vragenlijst invullen. Uiteindelijk maakten we een afspraak onder voorbehoud."

"Laat maar, dacht ik, ik trek mijn eigen plan wel. Maar op die bewuste dag belde hij me terug - tamelijk ongelegen want ik zat net in de trein - dat hij die middag misschien wel tijd had voor me, maar dat hij eerst nog even moest rusten en eten en het daarna zeker zou weten. Doe maar rustig aan, benadrukte hij. 'Ik zal wel heel rustig fietsen met mijn kapotte skelet', grapte ik.

Alles bleek ingewikkeld aan dit verhaal. Ik moest drie keer bellen, dan een paar trappen op - met dat zere lijf dus - en dan zie ik uiteindelijk een lange witte man staan, die qua ledematen helemaal niet in verhouding is. Roze overhemd aan en klompen aan zijn voeten. Niet van die medische, maar van die aparte die je alleen op een boerderij ergens in Duitsland kunt kopen. Zijn ogen waren helder en indringend. Ik dacht: hoe gaat hij mij en mijn Antiliaanse rondingen helpen?"

Mijn hand op zijn buik

"Dik twee uur was hij bezig met oefeningen, aanrakingen en weet ik het allemaal. En daarna zei hij doodleuk: 'ik ben zo moe, ik moet even gaan liggen'. Ging ‘ie gewoon op diezelfde behandeltafel liggen als waar ik net op had gelegen. Hij was helemaal weg, en nu komt het gekke: ik voelde aan álles dat ik mijn hand op zijn buik moest leggen. Waarom? Geen idee, maar ik deed het nog ook. Wat is dit voor irritante aantrekkingskracht?"

"Na tien minuten zei hij: 'heel bijzonder'. En weer even later: 'dat ik dit heb toegestaan'. Toch lig ik een paar dagen later weer op zijn behandeltafel en wanneer ik daarna naar mijn familie op Bonaire vlieg, appen we elke dag. Wanneer ik terug ben, staat hij plots voor de deur van mijn praktijk. Ik verwacht een warme omhelzing na ons innige contact, maar hij deinst terug. Ik begreep er niks van. Na een tijdje schoof hij alsnog dichterbij en zo begon onze relatie."

Altijd ongefilterd

"We waren allebei verliefd en het was heerlijk. Maar ik kreeg steeds meer te zien wie hij werkelijk was. Een man met trauma’s en iemand van wie het me niet zou verbazen als hij een stoornis in het autistisch spectrum heeft. We konden heerlijk praten over ons vak, en samen mediteren, maar in de dagelijkse dingen liep het soms zo spaak tussen ons.

Dan serveerde hij een zelfgemaakt sapje als avondeten terwijl ik rammelde van de honger of vertelde hij letterlijk dat de mensen in zijn omgeving vonden dat 'zo’n zwarte' niks voor hem was en dat hij goed op zijn portemonnee moest passen. Ongefilterd was hij, altijd. Ik wilde dat hij zich liet testen op autisme, of dat we in therapie zouden gaan samen, want ik hield zoveel van hem dat ik wilde leren om ermee om te gaan. Maar hij wilde niet."

"Toen ik opnieuw naar mijn familie op Bonaire ging, besloot hij mee te gaan. Hij stribbelde wel tegen, twee weken was te lang voor hem zei hij, maar ik vond dat hij het voor me over moest hebben. Ik had beter moeten weten. Al toen we het vliegtuig uitstapten vloog alles hem aan. De geuren, de temperatuur, de mensen. Hij liep vast en kon ineens niet meer bedenken hoe hij de bagage van de band moest halen, hoe hij een taxi moest bestellen. Ik moest overal de leiding in nemen. Na een paar dagen was hij doodop en was de heldere blik in zijn ogen dof en grijs geworden. Hij stopte zelfs met eten."

Zorgen voor hem, niet voor mezelf

"Eenmaal thuis zei ik: ik denk niet dat dit verder kan. Hij was goed en lief voor me, maar ik hing alleen maar in mijn therapeutische rol en niet meer in mijn vrouwelijke. Ik werd alleen maar dikker en sliep slecht, omdat ik alleen maar voor hem zorgde en niet meer voor mezelf. Dat kon gewoon niet meer. Beetje bij beetje hebben we afscheid genomen en sinds een half jaar hebben we geen contact meer.

Soms kom ik hem tegen op straat en dan praten we meteen weer uren. Een tijdje terug belde hij me om 'sorry' te zeggen, dat was zo mooi. Dat had hij nog nooit eerder gedaan. Hij bedoelt het ook niet kwaad, maar het werkt gewoon niet. Toch voelt het net alsof ik nog iets uit te werken heb met hem. Wat dat is, daar ben ik nog niet achter en dat accepteer ik. Ik zou graag een nieuwe relatie willen, maar zolang hij nog door mijn hoofd spookt ben ik nog niet klaar om verder te gaan."

De naam Sharella is op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.