Zij vonden in 2021 hun droomhuis: 'We hadden buikpijn, het was zoveel geld'

'Ik kwam er al snel achter dat we Funda vóór moesten zijn'

Bij Sanne Koopman-Van Dorp (34) en haar man Wouter (42) speelde de gunfactor een grote rol bij het kopen van hun huis.

Sanne: "Op oudejaarsavond 2020 kwamen we erachter dat ik onverwacht zwanger was van ons derde kind. Op zich hadden we nog best een tijdje in ons huurhuis kunnen wonen, maar dan hadden de kinderen een slaapkamer moeten delen. Vroeger woonden gezinnen ook met z’n elven in kleine huisjes, dus zo’n ramp zou dat niet zijn geweest, maar we besloten toch op zoek te gaan naar een ander huis.

In januari hebben we gelijk een afspraak gemaakt met een hypotheekadviseur om te kijken wat we konden lenen. Vervolgens was de vraag: wat wíllen we betalen? Want een huis kopen is leuk, maar het moet geen strop zijn. We kwamen uit op een bedrag van 350.000 euro, wat wij al heel veel geld vonden. Ik dacht dat we binnen no time een huis zouden hebben, maar al snel bleek dat we met ons budget nauwelijks meespeelden."

Vierkant uitgelachen

"Ik kwam er al snel achter dat we Funda voor moesten zijn om überhaupt een kans te maken. Toen ik eens op maandagochtend belde voor een bezichtiging van een huis dat ik vrijdagavond op Funda had gespot, werd ik vierkant uitgelachen door de verkoopmakelaar. Ze hadden al 41 bezichtigingen staan en ik kon het vergeten. Daarop heb ik mijn sociale media ingezet om iedereen te laten weten dat we op zoek waren. Als mensen niet weten dat je zoekt, kunnen ze je immers ook niet helpen."

"Onze wensen? Een stuk grond, liefst vier slaapkamers, vrijstaand en in ons dorp Anna Paulowna. En dat voor 350.000 euro ja. Mijn zusje zei op een gegeven moment dat ik moest stoppen met denken dat ik in één keer de jackpot kon pakken. Later moest ze toegeven dat het me nog gelukt was ook."

De schaamte voorbij

"Uiteindelijk hebben we drie huizen bezichtigd, waarvan twee buiten de makelaars om. Net toen we hadden besloten ons eerst maar even op ons kindje te richten, kreeg ik een appje van de moeder van een vriend van ons. 'San, ons vroegere huis komt te koop', stuurde ze, 'en ik wil dat jullie het kopen'. Ik ben gelijk in de auto gestapt, mijn zoon van 4 achterlatend bij zijn vader die ziek op bed lag.

Eenmaal voor de deur dacht ik: ga ik nou echt aanbellen bij die onbekende mensen om te zeggen dat ik hun huis wil kopen? Ja, dat ging ik doen, ik was de schaamte allang voorbij. Toen ik door het keukenraam keek, besefte ik dat we de bewoners wel degelijk kenden. Ik wist alleen niet dat zij in dat huis woonden."

"Ik heb anderhalf uur bij ze aan de keukentafel gezeten om bij te praten. Daarna lieten ze me het huis zien. Van binnen was het perfect, we zouden er alleen een kamer bij moeten bouwen en daar stonden we voor open. Maar de tuin viel me tegen, die leek wat te klein. 'Is dit het, qua tuin?', vroeg ik enigszins teleurgesteld. 'Heb je je wandelschoenen aan?', zei de bewoonster. 'Loop maar even mee.' Tot mijn verbazing bleek er achter het gastenverblijf in de tuin nog een enorm stuk land schuil te gaan. Ik heb haar aangekeken en gezegd: 'Ik weet niet hoe, maar ik ga je huis kopen'."

Geschreeuwd en gegild van blijdschap

"Bij een bezichtigingsmiddag hebben uiteindelijk nog drie andere geïnteresseerden de kans gekregen een bod uit te brengen. Het gaat immers wel om geld, met de gunfactor alleen kom je er niet. We hebben gelijk onze max neergelegd als bod: 425.000 euro. Stikzenuwachtig was ik naderhand. Een uur na het sluiten van de biedingsprocedure ging de telefoon. Met een benepen stemmetje nam ik op, het zweet brak me uit. 'Jullie hebben het huis te pakken', zei de makelaar. Ik heb alleen maar geschreeuwd en gegild van blijdschap. Later heb ik nog wel even gecheckt of we het nou hadden gewonnen op de gunfactor of financieel. Het bleek een combinatie van die twee.

Dit moest gewoon zo zijn, het klopt op zoveel punten. Wouter kwam hier twintig, dertig jaar geleden al over de vloer bij zijn vrienden, nu woont hij er zelf. Het is een prachtig huis met een megatuin, waar we nog meer ons paleis van gaan maken."

'Met 101.000 euro boven de vraagprijs bleken we nog niet de hoogste bieders'

Roy van Ammers (39) en zijn vriendin Linda (27) kochten een huis in Arnhem na flink boven de vraagprijs te hebben geboden.

Roy: "Wij zijn de gelukkige 'winnaars' van een huis in Arnhem. In een half jaar tijd hebben we een stuk of tien huizen bezichtigd. We konden een aardige hypotheek krijgen, mede doordat ik ook iets van mijn moeder kon lenen, maar de vraag was wat we konden kopen tussen de 550.000 en 630.000 euro. Ik kom uit Amsterdam, dus qua vierkante meters viel alles mee. Het aantal huizen dat voor die prijs op de markt kwam, viel alleen vies tegen. Er zat tot onze frustratie bijna niets tussen wat voldeed aan onze wensen.

We zochten een huis in een leuke buurt in Arnhem, met minimaal drie slaapkamers en een goede tuin. Een huis om een gezinnetje te beginnen. Geen klushuis, want ik ben totaal niet handig. Daardoor vielen al veel huizen af."

Wat de gek ervoor geeft

Uiteindelijk hebben we op één ander huis geboden, waar het aantal vierkante meters veel lager bleek dan werd voorgesteld. We boden daarom onder de vraagprijs, en dat werd ‘m niet. Op het huis dat nu het onze is, kwamen heel veel mensen af. Er waren dertig bezichtigingen. We waren er gelijk verliefd op. Het is een leuk jarendertighuis in een rustige buurt, maar toch dicht bij het centrum en bij mijn werk. Er hoeft weinig aan te gebeuren, het heeft een diepe tuin en genoeg slaapkamers.

We wilden er allebei wonen. Maar ja, wat moet je dan bieden om het te krijgen? Wat is het waard? Op de huidige woningmarkt is het toch een beetje wat de gek ervoor geeft. We hadden het gevoel dat het huis bewust laag in de markt was gezet, en in overleg met onze aankoopmakelaar hebben we besloten 101.000 euro te overbieden."

"Ik had er een beetje buikpijn van, het is zoveel geld. Toen we na ons winnende bod nog een keer bij het huis gingen kijken, was ik toch heel benieuwd naar wat de nummer twee nou had geboden. Stel dat dat 50.000 euro minder was geweest, dan hadden we te veel betaald.

Maar de eigenaar bleek net als ik buikpijn te hebben: hij was benaderd door een andere geïnteresseerde, die nog 10.000 euro meer had geboden dan wij hebben betaald. Officieel mag je daar gewoon nog 'ja' op zeggen, want we hadden nog niets getekend, maar dat vond hij moreel toch niet te verantwoorden. Voor ons voelde het fijn dat we blijkbaar niet een buitensporig hoog bod hadden gedaan."

Geconfronteerd met hoge huurprijzen

"In februari krijgen we de sleutel. Het voelt echt alsof we geluk hebben gehad. Ik werk voor een reisorganisatie voor singles, VillaVibes, en ik weet dat het in je eentje vrijwel onmogelijk is om een huis te kopen. Ik spreek veel mensen die geconfronteerd worden met hoge huurprijzen die maar blijven stijgen, terwijl je hypotheeklasten gelijk blijven als je ze vastzet. Het voelt ergens oneerlijk, maar we zijn des te dankbaarder dat het ons is gelukt.”

'Onze 600.000 bleek de nieuwe 300.000 te zijn'

Heleen Timmermans-Henke (39) en haar man Joey (40) vonden na ruim tweeënhalf jaar actief zoeken hun droomhuis op een steenworp afstand van het huis waar ze woonden.

Heleen: "We zaten op zich prima waar we zaten, maar toen ik zwanger werd van ons derde kind, werd ons huis toch wat aan de krappe kant. Met een budget van rond de 450.000 euro begonnen we eens om ons heen te kijken. Al vrij snel merkten we dat we daar niets voor gingen vinden, zeker niet in de wijk waar we woonden. We schroefden ons budget op naar 600.000 en weken uit naar dorpen in de buurt. Maar 600.000 bleek de nieuwe 300.000 te zijn, kijkend naar wat je krijgt voor je geld. Na tien bezichtigingen besloten we dat we nóg hoger moesten gaan zitten, wilden we iets gaan vinden waar we écht blij mee waren.

We hebben over drie andere huizen onderhandeld. Dat liep op niets uit. Eén huis, waarvan alleen de buitenmuren konden blijven staan, durfden we niet zonder voorbehouden te kopen. Andere mensen wel, dus het ging naar hen. Een ander huis in het verlengde van onze straat was eigenlijk veel te groot, met 9000 m2 grond erbij. We gingen er toch maar voor, omdat we al zolang bezig waren met zoeken. Absurd, nu ik het mezelf hardop hoor zeggen. Uiteindelijk heeft het zo moeten zijn dat juist op dat moment ons huidige huis vrijkwam, op hemelsbreed 90 meter van ons oude huis."

"Hier moesten we gewoon zitten. Ik heb de makelaar helemaal gek gebeld, en op mijn verjaardag mochten we gaan kijken. We vielen allebei gelijk voor de charme van het huis. Op advies van onze verkoopmakelaar boden we iets boven de vraagprijs. Aanzienlijk boven ons eerdere budget, maar we vonden dat dit huis het waard was. Ons eigen huis was in de tussentijd ook in waarde gestegen, de rentes bleven maar zakken en we konden en wilden het gewoon betalen.

Nadat we ons bod hadden uitgebracht, kwam het huis toch nog op Funda. De eigenaren wilden kijken of ze er nog meer voor konden krijgen. Intussen had ik een briefje bij ze in de brievenbus gedaan om ons bod toe te lichten en ze te vertellen waarom ik zo graag met ons gezin in hun huis wilde wonen. Het liep storm met bezichtigingen, en ze hebben een bod binnengekregen dat net zo hoog was als dat van ons, maar uiteindelijk hebben ze het ons gegund."

Een iets te groot huis

"Op 1 december kregen we de sleutel, inmiddels wonen we er. Ons oude huis hebben we verkocht met een flinke overwaarde, na dertig bezichtigingen en 16 biedingen. Idioot, ik had ‘m zelf nooit voor dat bedrag gekocht. Het huis waar we nu wonen heeft een 16 keer groter perceel. We wilden iets groter, maar dit is royaal groter. Iets té groot misschien wel.

Het is een vrijstaande woonboerderij met karakter, een grote tuin, een zwembad, een kabelbaan en een trampoline. Misschien komen er wat kippetjes. Fantastisch voor de kinderen. Voor hen verandert niets, zij kunnen dezelfde route nemen naar school. Mijn zus woonde in onze oude straat, en nu dus om de hoek. Het is perfect."