'Opa was zijn geliefde vrouw verloren, maar niemand die hem troostte'

De oorlog, daar ver weg, zorgde ervoor dat het licht aan het eind van de corona-tunnel niet zo vrolijk scheen als had gekund. Die beloofde Summer of Love stak er toch een beetje bleekjes bij af, inmiddels. De verkoopster in de drogisterij wist er alles van. 

"Mijn vader is net tachtig geworden en is zijn vrouw verloren. Mijn moeder. Opa verloor zijn geliefde, maar niemand in de buurt die hem troostte. Nee, mensen doen bot tegen hem. Hij had al veel gezien in zijn leven, maar zoiets had hij nog nooit meegemaakt", zei ze, terwijl ze een keurig geklede heer hielp de neusspray door de scanner te halen. "Dat krijg je met die Tukkers, die kunnen gewoon niet vriendelijk doen. Zeker niet de laatste tijd, ze zijn allemaal chagrijnig."

"Ik geloof dat iedereen een beetje narrig is op dit moment", mompelde ik, want volgens mij was dit niet een specifiek Tukkers probleem. De lontjes waren overal een beetje kort. En wie konden we dat kwalijk nemen? Zo veel was er ook niet om vrolijk van te worden. Hartverscheurende beelden van oorlog(smisdaden), prijzen die alsmaar blijven stijgen, een tekort aan huizen, politici die ruziën en zich gedragen als kleuters. Genoeg om narrig van te worden. Vond ik. 

De keurige heer stopte de neusspray in zijn tas. "Ik ben, net als uw vader, bijna tachtig", zei hij, "en ik ben in onderduik geboren. Mijn hele familie is vermoord. Er zijn zo veel joden slecht behandeld in Nederland toen ze terugkwamen uit de kampen, dat was misschien nog wel het schokkendst van allemaal. Ik weet uit ervaring hoe mensen kunnen zijn."

Bommetje 

Ik keek hem aan, perplex. Dit was nogal wat, het bommetje dat hij dropte. Zo midden in de drogisterij op een rustige maandagmiddag. Ik was er stil van. Toen ik mezelf had herpakt, vroeg ik hem hoe hij tegen de oorlog in de Oekraïne aankeek, met zijn verleden.

"Ik heb het boek gelezen van Rutger Bregman, over hoe mensen deugen. Ik wilde dat heel graag geloven, maar door de oorlog in Oekraïne ben ik mijn geloof in de mensheid weer aan het verliezen", zei hij, en hij keek er treurig bij. "Het is verschrikkelijk wat er gebeurt."

Plotsklaps drong tot me door dat Puk (10) en Olle (7) al die tijd dat ik hier stond te praten, in de auto op me zaten te wachten. "Ik moet ervandoor", zei ik haastig, al had ik het liefst nog uren met deze meneer en de verkoopster blijven praten. Ik zwaaide een beetje lullig en riep in het luchtledige: "Fijne dag nog. En liefs aan opa." 

Geloof in de mensheid

Ik dook de auto in en liet zijn woorden op me inwerken. Verschrikkelijk. Dat was het. Allemaal. Ik startte de auto en toeterde naar de keurige meneer, die zijn weg vervolgde met het tasje van de drogist in zijn hand. Ik wilde nog niet mijn geloof in de mensheid verliezen. Maar potdomme, dat werd intussen wel steeds moeilijker.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen