'Zouden ze ons op school nu verdorven ouders vinden?'

De meivakantie zat erop, we begonnen met frisse moed aan de eindspurt naar de zomervakantie. Bliep bliep, deed Parro alweer meerdere keren per dag. 

Olle (7) en Puk (10) kwamen boos uit school. Op een zonnige woensdagmiddag vroegen ze me plaats te nemen aan tafel, zodat ze mee eens stevig konden ondervragen.

"Je had zeker Parro zeker niet gelezen?" vroeg Olle me met een strenge blik in zijn ogen. "Huh? Wat? Wat is er gebeurd?" vroeg ik, mijn hoofd nog in wattenbollen-stand na een gezellig weekend vol borrels en feestjes. "De school ging het nieuwe thema doen en ik mocht een vlaggetje op mijn wang."

Ik pakte mijn mobiel erbij. Verrek. Ik had het bericht volledig gemist. Het nieuwe thema was op school gepresenteerd. Reizen. De kinderen mochten die ochtend met een vlaggetje op hun wang naar school, voor de leuk. Maar mijn kinderen hadden dat dus niet, dat vlaggetje op hun wang. 

Met de billen bloot

"Sorry lieverd, ik was nog blijven hangen bij de andere klusjes die ik niet heb gedaan", antwoordde ik naar waarheid. Want ik wist: ik kan nu maar meteen met de billen bloot. Liegen onder ede, dat zou ik nooit kunnen, zeker niet nu mijn twee kinderen mij zo indringend aankeken. 

Eerlijk is eerlijk: zo soepel als ik de aanloop naar de kerstvakantie zorgvuldig had gepland, met op de kalender alle opdrachten keurig genoteerd op de juiste dagen, van pleerollen verzamelen tot kerstgroen en ballen voor het kerststukje, zo hard had ik de taken nu laten vallen. 

Puk vulde haar broertje aan en zei dat we tijdens de vakantie een foto hadden moeten maken op een bepaalde plek met het logo van de school erop. Leuk, voor het nieuwe thema. Maar die hadden ze dus ook al niet. 

Ook had ik gemist dat we een magneetje moesten maken met Olles en Puk favoriete vakantiebestemmingen erop, via een foto maximaal 9x9 uitgeprint in het bijgaande envelopje, voor de muur in de aula. Dat waren manlief en ik ook al vergeten. 

Zouden ze ons op school nu verdorven ouders vinden? vroeg ik me af. Ik vertelde met schaamrood op mijn kaken de kinderen hoe het zat: het leek wel of Parro een soort blinde vlek voor me het worden was.

Parro-angst 

Er gingen zo vaak bliepjes, dat ik er dezelfde angst voor kreeg als voor Whatsapp-groepen. Ik had Parro-angst ontwikkeld. Het werd me allemaal teveel. Ik wilde het niet weten en dus keek ik maar helemáál niet meer. Ik stak mijn kop in het zand. Ik wilde niet elke dag een opdracht maken voor school. Ik háát huiswerk. 

En zo was het opeens weer 1996, met de docent economie hijgend in mijn nek. "Sorry jongens", zei ik. "Ik zal beter mijn best doen en mijn berichtjes beter lezen", beloofde ik, "En ik zal papa zeggen dat hij dat ook moet doen." Ik spuugde daarbij 'nep' door mijn vingers om mijn boodschap kracht bij te zetten. 

De jury knikte goedkeurend. "Het is al goed mama, kan gebeuren", zeiden de kinderen in koor, en ze stormden naar buiten om te spelen. "We moeten wat vaker Parro lezen", gilde ik naar boven, waar manlief aan het werken was. "Hmm-hmm", hoorde ik terug. En ik wist meteen dat dit nog een moeilijke opgave ging worden. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen