'Onder de blauwe plekken verlieten we de kermis'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week gaat ze naar de kermis, waar ze volledig in elkaar gerost van terugkomt. "Ik kan niet meer zitten, zo’n pijn doet mijn rug."
Er was kermis in het dorp. Er was nog nooit eerder kermis in het dorp geweest, dus daar moesten we naartoe. Op een bewolkte, maar droge dag besloten we een kijkje te nemen. Nichtje Flip (23), die bij ons logeerde, keek een beetje moeizaam, maar liep zonder mopperen achter Puk (10) en Olle (7) aan.
Suikerspin
"Wat zijn dit nou voor een dingen?" vroeg Olle toen we de auto parkeerden. Hij wees op de vierkante blokken die een deel van het parkeerterrein in beslag namen. "Ze hebben zelfs airco, zo te zien", constateerde manlief. Het bleken noodwoningen voor Oekraïense vluchtelingen te zijn. Ze waren nog niet in gebruik.
We liepen langs de noodwoningen de kermis op. "Mogen we een suikerspin asjebliefasjebliefasjeblief?" We waren nog geen vijf minuten verder of de eerste twaalf euro was in rook opgegaan.
Na de suikerspin ging het hard met het volksvermaak. Van fun house naar spookhuis naar Ali Baba-achtig vliegding voor de allerkleinsten (Olle en ik vonden het enig), botsauto’s, schieten en een ouderwetse kop van Jut.
Schietgebedjes
"En nu gaan we in die", zei Puk (10) vol goede moed. Ze wees naar een attractie met karretjes die als een gek ronddraaiden. Ik bestudeerde het geval. Hij ging niet over de kop, er zaten geen gekke bewegingen in en ik zag dikke beveiligingsbeugels. Het leek me dat ik het wel kon hebben, qua engheid.
Fout fout fout fout fout.
We stapten in en werden vastgeklikt. Het eerste rondje was nog grappig, maar het lachen verging ons sneller dan het licht. Het ding begon zo hard te draaien, dat ik alle hoeken van de kermis zag. Puk zat naast me schietgebedjes te prevelen.
"Mama, ik ben zo misselijk", piepte ze zwakjes. "Kijk naar één punt in het karretje", adviseerde ik, niet helemaal overtuigd dat dat de beste methode was om deze hel te overleven. "Nee, ik houd mijn ogen di-hicht."
Drie verschrikkelijk lange minuten later was het eindelijk voorbij. Stijf stapte ik uit. "WTF écht, mijn rug zit onder de blauwe plekken van het gebeuk, ik kan zo meteen niet meer zitten van de pijn", vloekte ik, terwijl Puk trillend in huilen uitbarstte.
Er waren meerdere huilende kinderen en zelfs een oma die echt out ging, vertelde Flip, die de boel een paar rondes lang nauwkeurig in de gaten hield terwijl wij bijkwamen van dit geweld. Ik vond het knap van die oma dat ze het überhaupt had overleefd.
"Tijd om naar huis te gaan", kondigde ik aan toen de adrenaline was gezakt. Er werd weinig geprotesteerd door de kinderen. Ze zeurden op de terugweg niet eens om een portie patat.
We liepen langs de noodwoningen voor Oekraïense vluchtelingen terug naar de auto. Met een lege portemonnee, totaal overprikkeld en onder de blauwe plekken.
Olle had nog twee nachten lang nachtmerries van Pennywise uit het spookhuis, ik kon dagenlang niet tegen een stoelleuning zitten van de pijn, de kinderen waren nog minstens een week misselijk van hun gigantische suikerspin.
Het was fantastisch.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen