'Puks eerste liefde gaat verhuizen. Dat doet best een beetje pijn'

Hij meldde het zo’n beetje tussen neus en lippen door. Dat ze jarenlang in onze buurt hadden gezocht, maar tevergeefs. Dat ze een dorp verderop zochten, en nog weer een dorp verder, totdat ze op dik een uur rijden hiervandaan dan eindelijk iets hadden gevonden. Eind augustus vertrekken ze al. 

Ik was er stil van. Vaak genoeg had ik lopen zeuren over ons buurtje. Over de saaie mensen die er woonden, de keurige buxushaagjes die overal stonden en waarvan ik soms de neiging kreeg om er stiekem tegenaan te schoppen. Gewoon, voor een kleine dissonante toon in het verder perfecte geheel.

Maar nu er iets aan de status quo ging veranderen in ons keurige buurtje, moest ik toch even slikken. We kwamen niet bij hen op de koffie, we waren geen dikke matties, maar zij waren de vriendelijke constante van de dag en de gezellige gesprekjes die we voerden op straat. 

Het waren de gezellige vader en moeder die altijd in waren voor een harde grap of een sarcastische opmerking. Met appjes heen en weer over de belangrijke zaken des levens (flauwe grappen, foto's van de kinderen en kerstkaarten enzo). De kinderen met de tofste kinderfeestjes in de buurt en het leukste kleine brutale, roodharige meisje dat als twee druppels water op Pippi Langkous leek en me altijd vrolijk maakte.  

Grote liefde

De middelste zoon was Puks (10) grote liefde. Haar eerste verkering, haar kleutervriend. Hij noemde haar nog altijd 'mijn ex'. Ze zaten niet meer bij elkaar in de klas, maar ze kwamen nog wel op elkaars feestjes. En Puk kon om niemand zo eerlijk en hartelijk lachen. 

Maar nu ging Puks eerste liefde verhuizen. En dat deed best een beetje pijn. 

Toegegeven, er waren ook mensen die blij leken dat ze gingen vertrekken. Toen de vader des huizes aan de moestuinvereniging had gemeld dat hij ging verhuizen, werd-ie zonder pardon de appgroep uitgeknikkerd. Gelukkig kon hij daar zelf het hardst om lachen. 

Beter dan een verre vriend

Ze zeggen weleens dat een goeie buur beter is dan een verre vriend. Maar hoe het nou met verre buren zat, dat wisten we nog niet helemaal. We zouden ze gaan missen, dat was één ding dat zeker was. Ons buurtje zou toch net wat minder kleurrijk zijn zonder hen.

Ik hoopte dat ze daar net zulke leuke buren zouden treffen als hier. Maar ik hoopte vooral dat Puks volgende vriendje minstens zo geweldig zou zijn als die leuke, gekke, vrolijke eerste ex. Al is hij moeilijk te overtreffen. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.